Βρουμ - βρουμ και ο θεός βοηθός!

Αν υποπτευθώ πως μου πουλήσανε σαπάκι!

Απορρυπαντικά και δακρυγόνα

Το συναίσθημα και η λογική εναντίον του ενστίκτου.
Η απέχθεια εναντίον του πολέμου, η αντίδραση στην αδικία του υπερπλουτισμού μεγάλων εταιρικών κολοσσών εναντίον στην ίδια μας τη φύση (αν και ολίγον καλλιεργημένη), τον καπιταλισμό.



Μετά την πορεία, ντουγρού στο super market.

The film

Ήρωας!

Μονον

... ο κουφός απάντησε στα λεγόμενα του καπετάν φουρτούνα.

Take a break and live

Ξαναμπήκα!

Μετά από πόσες μέρες χωρίς δίκτυο στο γραφείο (ένεκα μετακόμισης και ακόμα δεν έχω, γμτ!) και στο μαγαζί μιας και το λουκέτο το παραδώσαμε στον καινούριο ιδιοκτήτη, κατάφερα να μπώ και να διαβάσω αρκετά blogs από ένα net-cafe.

Δεν μπορώ να πώ, πως δεν μου έλειψε η διαδικτυακή καθημερινότητα, τα παιδιά, οι μανούρες και λοιπά, μα θα πώ σίγουρα ψέμματα πως δεν ευχαριστήθηκα αυτές τις μέρες την ζωή μου δίχως Mb, downloads και παπάκια.

Το συνιστώ και ξανά εδώ είμαστε.

Προς anonymous επιστολή

Παρακαλείται ο γνωστός μανουρολάτρης anonymous (άνδρας ή γυναίκα) να μη μας ζαλίζει το μπούτσο.


Μπορεί να ζητήσει από τις πουτάνες συναδέλφισσες της μανούλας του, να του κάνουν έκπτωση στο βούρδουλα ή να πάει να πιάσει δουλειά στους κουλούς βοηθώντας να κατουρήσουν, μπας και πιάσει στα χέρια του κάτι πιο πολύτιμο απ΄την ίδια του την ύπαρξη.


Καλό Πάσχα και πρόσεχε τα αυγά μην τα βάζεις στον κώλο σου μετά το τσούγκρισμα. Το οτι ξεβάφουν μέρες που είναι, -για σένα είναι το λιγότερο φυσικά- μα τα τσόφλια πονάνε πολύ απ' ό,τι μου 'πε η αδελφή σου!

Ευγενής δεν είμαι με τους φίλους μου. Αυστηρός είμαι, μέχρι παρεξήγησης.

Το παραδέχομαι.
Έχω χάσει πολλά επεισόδια τους τελευταίους μήνες, μην πω το 2006. Η δουλειά δεν μου επιτρέπει να διαβάζω τα blogs και εγώ απ' την άλλη δεν μου επιτρέπω να παραμελώ τη δουλειά μου. Αλλά έχασα πολλά ρε γαμώτη μου.


Όλα ξεκίνησαν απο ένα post της Μιραντολίνας για τον Μποϋς (τον λέω σαν να τον ξέρω τρομάρα μου) που έτυχε στη ζωή του να ήταν και ναζιστής. Χέστηκα, και ο Θεωδοράκης ήταν μέλος της νεολαίας Μεταξά και 'γω αγόραζα μικρός το Στόχο και ο Μπιν Λάντεν τσιράκι της CΙΑ. Το τι σκατά κάνουμε στη ζωή μας δεν πιστεύω πως έχει άμεση σχέση πάντα με το τι πιστεύουμε. Αν δηλαδή είμαστε κομμουνιστές, λατρεύουμε τον Βούδα, ακούμε λαϊκά με φανατισμό ή τρώμε μόνο σουβλάκια τη Μεγάλη Εβδομάδα και ο ράφτης μας, μας έχει κατατάξει στους "δεξιούς", δεν σημαίνει πως αν κάποια στιγμή βρεθούμε να ψάλλουμε σε ναό ως αριστεροί ψάλτες παύουμε να είμαστε τα παραπάνω!

Αυτά για τον καλλιτέχνη (ακόμα δεν κατάλαβα γρί, αλλά για να το λένε οι ειδικοί, κάτι θα ξέρουν από καλό λάδι. ΑrtAttack μπορείς να με κατατάξεις στα πρόβατα με κριτικό Τέχνης για τσοπάνη. Δεν ντρέπομαι, μαθαίνω:).


Από την άλλη φυσικά προβληματίζομαι με την προβολή του καλλιτέχνη ως προς το ιδεολογικό του background μα και πάλι σκέφτομαι πως αυτό είναι που εξιψώνει το έργο του. Η μετάνειά του. (Μέχρι και τώρα δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής στα έργα του μα θα ξαναπώ πως το IQ μου είναι επιπέδου BBQ). H προβολή -έστω και αναφορικά- ναζιστικής ιδεολογικής τοποθέτησης ενόχλησε και εμένα, δεν κρύβω. Ως αντίδραση όλου αυτού θεωρώ αρκετά τίμια τα ΕΠΩΝΥΜΑ comments που δήλωναν την αντίθεση σ’ αυτο το γεγονός. Θα μου πεις: Ρε μπαγλαμά, θα μπορούσαν να είναι πιο κόσμιοι! Και;
Ποιός εκτίθεται τώρα;

Εχω προβληματιστεί πάρα πολύ και συνάμα είμαι πολύ στεναχωρημένος. Γι΄αυτό και γράφω απόψε. Αν η μανούρα σταματούσε εδώ θα έλεγα: Δε γαμιέται, μια αντιπαράθεση απόψεων. Άντε ανθρώπων το πολύ! Στο blog του Μanifesto όμως το πράμα ξέφυγε. Και ξέφυγε πολύ. Για να αποφορτίσω το κλίμα (και τον ίδιο τον manifesto κυρίως) αλλά και για να διαμαρτυρηθώ για τον χαρακτηρισμό που δόθηκε στον J95 ως "ομοφοβικό φασιστάκο" έγραψα πως δεν μπορεί σε μια λεκτική διαμάχη μεταξύ ενός gay και ενός straight να κατηγορείται κάποιος για τα μη γούστα του, με την ίδια ακριβώς λογική που δεν μπορεί κάποιος να με πει βυζόφοβο επειδή γουστάρω τα μικρά βυζά (τα μεγάλα μου αρέσουν ρε μπαγλάμια, ένα παράδειγμα έδωσα). Στην ψιλοβελονιά μου αυτή που άφησα στο post του Manifesto -και μιας και έπειτα και μέχρι απόψε δεν μπορούσα να ήμουν στο δίκτυο- συνέχισαν το κέντημα η Κωνσταντίνα με την Κατερίνα αυτοσαρκαζόμενες, μήπως και σωθεί η κατάσταση απ΄την τροπή που πήρε το θέμα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρεξηγηθεί αυτή η πλάκα με τα βυζιά με ένα ακατανόητο για μένα σκεπτικό (είπαμε IQ-BBQ αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας) πως η ειρωνία ήταν για τους gay! Και διαβάζω σήμερα κάτι τρομερά κείμενα εναντίον των "ομοφοβικών που μας έκαναν τους φίλους" και τα λοιπά. Mάγκες, δεν ντρέπομαι να πω συγνώμη ή όταν αντιληφθώ μια μαλακία μου να το πω με κεφαλαία γράμματα. Πιστέψτε με. Αν όμως απ΄το μηδέν βλέπουμε εχθρούς παντού γιατί κάποιοι άλλοι μας έχουν φερθεί σκάρτα και ευκαιρίας δοθείσης βγάζουμε λόγο εναντίον ανθρώπων που ουδεμία τέτοια άποψη έχουν, αυτό παλικάρια μου ξεπερνά και τα όρια της υστερίας. Αυτό είναι μανία καταδίωξης. Σχιζοφρένεια. Και είναι μεγάλο κρίμα να παρασύρουμε από αλληλεγγύη ΚΑΙ άλλους στον παραλογισμό μας.

Επειδή λοιπόν έβαλα και 'γω το λιθαράκι μου αν όχι τον θεμέλιο λίθο για να αισθανθείτε -έστω και λανθασμένα- άσχημα, σας ζητάω συγνώμη.

Συγνώμη που εκτεθείκατε.

Μετά τα χθεσινά, ελπίζω...

η Κρυπτεία να μην υπάρχει ακόμα.



(Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει, όλους)

ΑντιΟρθόδοξο Κίνημα!

(Μην ανυσηχείτε, είναι η ώρα της μαλακίας)

Κατενάτσιο ΚΑΙ εκεί!

Ξέμειναν από αρχίδια ή ...
δεν ξέρουν να τα χρησιμοποιούν;

Ιδού η απορία.

"Εγώ υπηρετώ απο άλλο μετερίζι".

Συζητούσα πριν μέρες το πόσο εύκολα πλέον μασάμε κουτόχορτο, πόσο μας κοροϊδεύουν στην μούρη μας μπροστά και η μόνη μας αντίδραση είναι να δεχόμαστε όλα αυτά απλώς σιχτιρίζοντας. Είναι τόσα πολλά, μα την αφορμή για να γράψω μου την έδωσε η προχθεσινή Βουλγαρακιάδα.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα άρθρο που είχα διαβάσει σε ειδικού περιεχομένου τύπο πριν απο μήνες, που δείχνει με γλαφυρό τρόπο το πως κάποιοι -στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Βουλγαράκης- αντιλαμβάνονται τους θεσμούς και την θέση που καταλαμβάνουν.

Κατα την περίοδο 1990-91 ο εν λόγω τότε βουλευτής εκλήθη να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Τότε λοιπόν το σώμα ψήφισε νόμο για την συγκεκριμένη περίπτωση, έτσι ώστε να υπηρετήσει μονάχα 6 μήνες. Η ατάκα -ιστορική από τότε- που βγήκε από το στόμα του νεαρού βουλευτή Βουλγαράκη ήταν: "εγώ υπηρετώ από άλλο μετερίζι"

Κατατάχτηκε στο Π.Ν. και για να μην προκαλεί με την παρουσία του, τους υπόλοιπους της κληρουχίας του, τον έστειλαν στο βοηθητικό προσωπικό της ΜΥΚ. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως τα νέα μαθαίνονται γρήγορα και τα ανέκδοτα δεν αργούν να βγούν για τον "βατραχάνθρωπο βουλευτή". Και όλα αυτά τα φούντωνε περισσότερο η αλαζονική συμπεριφορά του νεαρού βουλευτή απέναντι στα στελέχη και αξιωματικούς της μονάδας. Απ’ την άλλη όμως η καζούρα, καζούρα στο ημιάρβυλο.

Στην επόμενη εκλογική μάχη και αφού είχε πλέον απολυθεί ο Βουλγαράκης αφισσοκόλησε στην εκλογική του περιφέρεια φωτό την αφεντειά του στο στίβο μάχης με την παραλλαγή της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών!

Αργότερα σε συνεντεύξεις του, καμάρωνε ότι είχε εκπαιδευτεί ως υποβρύχιος καταστροφέας αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν σε θέση να πεί σωστά ούτε το όνομα της μονάδας. Αυτό που έκανε δηλαδή ο κατα φαντασίαν "βατραχάνθρωπος" ήταν να φτιάχνει το προφίλ ενός δυναμικού και νέου πολιτικού πάνω στη άγνοια των πολλών. Αυτή η προπαγάνδα συνεχιζόταν μιας και οι συνεντεύξεις και οι δημοσιογράφοι που εμπλέκονταν δεν ήταν του αντικειμένου.

[Από την πρώτη στιγμή που είδαμε τα καμώματα του πολιτικού αυτού, δεν είχαμε καμμιά αμφιβολία ότι εάν ερχόταν η ώρα να αναλάβει ευθύνες, δεν θα αργούσε να τα κάνει θάλασσα. Τα χρόνια πέρασαν και ο βουλευτής Υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Τώρα πλέον, στην κρίσιμη στιγμή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είχε πιστέψει και ο ίδιος ότι ήταν βατραχάνθρωπος. Ήταν τόσο ασυγκράτητος, που "πούλησε" το παραμύθι και στους ξένους που ασχολήθηκαν με την ασφάλεια των Αγώνων. Μιλάμε για επαγγελματίες τεχνοκράτες, όσο και στρατιωτικούς με τεράστια εμπειρία (Delta force, SEALS, SAS). Κάποια μέρα, ένας από αυτούς απευθυνόμενος σε αξιωματούχο της ΕΛ.ΑΣ. σχολίασε: "Πρέπει να είστε υπερήφανοι που ο υπουργός σας προέρχεται από τις Special Forces". Τα γέλια και το πανηγύρι που ακολούθησε, ήταν απερίγραπτο! Οι ξένοι, δεν χρειαζόταν να ακούσουν από κανέναν την αλήθεια. Όταν όμως αντιλήφθηκαν τον εμπαιγμό του ανθρώπου , άρχισαν κανονικό "δούλεμα". Σε όποια ευκαρία τον πετύχαιναν, τον φόρτωναν κολακίες για την εμπειρία του ώς special operator. Και ο "βατραχάνθρωπος" κορδωνόταν και καμάρωνε, ενώ όλοι γελούσαν πίσω από την πλάτη του. Με απλά λόγια, ο υπουργός ξεφτίλισε διεθνώς τη χώρα.
Είπαμε να μην ασχοληθούμε με το θέμα , σεβόμενοι την εθνική προσπάθεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά ο "βατραχάνθρωπος" δεν έλεγε να αποφύγει τις γκάφες.
Πρώτα με τον ειδικό φρουρό που δολοφονήθηκε στην βρετανική πρεσβεία, όπου έσπευσε να τον λασπώσει, αποφαινόμενος ότι το θύμα είχε σχέση με τον υπόκοσμο και οτι δεν πρόκειτε για τρομοκρατικό χτύπημα. Κατόπιν, τον Δεκέμβριο του 2005, ήλθε η χιονοστιβάδα: βόμβα στο Σύνταγμα, απαγωγές Πακιστανών, Ρώσος δραπέτης και φόνος δυο αστυνομικών. Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, μετά από εντελώς ατυχείς δηλώσεις, εξαφανίζεται. Φροντίζει όμως να δικαιολογεί την σιωπή του, μέσω δημοσιευμάτων στα οποιά αναφέρεται ότι σιωπά εξαιτίας της σχέσεως του με τις Ειδικές Δυνάμεις και, κατά συνέπεια, της ιδιαίτερης ευαισθησίας του σε θέματα είδικών επιχειρήσεων. [....]*

Η ηλιθιότητα και η ανικανότητα αυτού και ορισμένων εντολέων του (προφανώς) συνάντησε την υποκρισία -που φυσικά συναντάται σε όλους τους συναδέλφους του, ανεξαρτήτως πολιτικής/κοματικής τοποθέτησης- στην πιο φρέσκια περίπτωση της Vodafon όπου ο καταμερισμός ευθυνών κατέληξε να γίνει το παιδικό παιχνίδι "πούν’ το - πούν’ το, το δαχτυλίδι" και με ύφος πρύτανη εξηγούσε (;) τι συνέβη (τί συνέβη;;) επί 3 ώρες στη συνέντευξη τύπου με το ματσούκι στο χέρι, όταν επί πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση κατηγορούσε τις κυβερνήσεις (άλλα καλά παιδια!) πως αφήνει τις επιχειρίσεις να φεύγουν εκτός Ελλάδας ανεβάζοντας τον δείκτη της ανεργείας.
Εμαθα λοιπόν χθές, πως ένα εργοστάσιο που φτιάχνει ποτήρια, εδώ στη γειτονιά μου κοντά που έκλεισε πριν λίγο καιρό και πήγε στη Βουλγαρία, ανήκει στην οικογένεια Βουλγαράκη και πιο συγκεκριμένα στην αδελφή του Γιούλα. Τα γνωστά ποτήρια που στο πάτο τους γράφουν ΓΙΟΥΛΑ και τα συναντάς συνήθως ως νεροπότηρα σε εστιατόρια και bar. Αυτό, προφανώς τώρα που ο εν λόγω βουλευτής είναι στην κυβέρνηση αποτελεί μέγιστη συμβολή στην πτώση του δείκτη ανεργείας και προσφορά θέσεων εργασίας. Της Βουλγαρίας όμως.

Στον περασμένο ανασχηματισμό ο κοινοβουλευτικός και υπουργικός βίος του επιβραβεύθηκε με την αλλαγή από την ηλεκτρική καρέκλα του Υπ. Δημοσίας Τάξεως με την ασφάλεια και σαφώς πιο αναπαυτική καρέκλα του Υπ. Πολιτισμού. Αυτό που μένει είναι να ακούσουμε πως θήτευσε και στη σχολή του Κ. Κούν για να πέσουμε τ’ ανάσκελα.

Αρκετά όμως με το συγκεκριμένο "δείγμα" πολιτικού.

Λίγο- πολύ αρκετοί συνάδελφοι του έχουν τέτοιες συμπεριφορές (αλαζονία, υποτίμηση του κοινού νου, κουτοπονηριά, πολιτικός τετιμποϊσμος) και συμπεριφέρονται σαν τσιφλικάδες (βλ. χρηματηστήριο, αναδασώσεις-κτηματολόγιο, Μ.Μ.Ε., δημόσια έργα) σε μας και την περιουσία μας (Ελληνικό Δημόσιο) δίχως κανείς μας να αντιδρά. Και το χειρότερο είναι πως η ανοσία μας απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις έχει ξεπεράσει τα όρια. Χάσκουμε κουνόντας το κεφάλι ξεστομίζοντας το πολύ ένα "άει στο διάολο κερατά" ή καυλώνουμε κοιτώντας το Μάκη στο φωτεινό τετράγωνο hi tech πολυτιμότερο μέλος της οικογενείας μας, να τα σούρνει σε κανα-δυο απο το σινάφι, ενώ την επόμενη εβδομάδα έχουν όλα ξεχαστεί.

Μα είναι τόσα πολλά θα πει κανείς. Αυτό είναι! Είναι τόσα πολλά που -δυστυχώς- ακούω αρκετούς όλο και περισσότερο να αναφέρουν πάλι αυτόν το γέρο, το λοχία.

Κρίμα.

* Απόσπασμα από αρθρο του Σάββα Βλασση, στο μηνιάιο περιοδικό Στρατηκική. Ιαν 2006

Οπαδοί δίχως σύνθημα πλέον.

Kουνήθηκε η Ζάκυνθος (4,7 R)

E, μην κάνουμε και σαν τρελοι για τα μικρά.

Έχω ψιλοξεφύγει τώρα τελευταία στο γραφείο

- Άκου εδώ, όταν γεννήθηκα έπαψε ο Χριστός να είναι μοναχοπαίδι.

Πρέπει φέτος να κάνω οποσδήποτε διακοπές.

Κατάντια

Τις τελευταίες εβδομάδες συμβαίνει συχνά να πιάνω τον εαυτό μου να κοιτά ψάχνοντας στο monitor την ημερομηνία. Έτσι για σιγουρευτώ.

Υπάρχουν ακόμα ελπίδες (click here)

ωστε να μην γίνουν τα πάντα σαν τα μούτρα μας.

Η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει απο περιβαλοντολογική καταστροφή και κάποια παιδιά το παλευουν όσο μπορούν.
Στήριξη χρειάζονται, μια δυο φωνές παραπάνω.

Έτσι ξεκινούν όλα.

Ε(κ)λειψη που δεν είναι happening.

Μπήκε ο σαδιστής ραφτών μπροστά απ' το ευρώ και το εξαφάνισε. Όλοι όμως έτρεξαν να δουν τον ήλιο που κρύφτηκε για 2 λεπτά. Μετά πρόβαλε ξανά και πήγαν στις δουλειές τους μπας και διώξουν το σκοτάδι απ' την τσέπη τους. Μα ο επαγγελματίας ανηψιός δε φεύγει απ' τη μέση.

O κοψοχέρης και η προσωπική ευθύνη του.

Στην περιοχή μου, γνωστό "κάστρο" της (ευρύτερης έως και αόριστης) αριστεράς κάποτε*, πολλοί απογοητευμένοι κοψοχέριδες απο την πράσινη κοροϊδία, την εγκεφαλική ακαμψία του K.K. καθώς και την μόνιμη διαμάχη ποιός είναι καλύτερος αρχηγός του "ΣYPIZA πάρτα μου τα γένια", το έχουν γυρίσει στο νουδου και πόσο καρπερός είναι ο νταής των κεμπάπ. Ως εδώ καλά. Mια χαρά λειτουργεί η δημοκρατία. Στο κάτω κάτω της γραφής δε λέει πουθενά στο σύνταγμα πως απαγορεύεται να ψηφίζουν και οι μαλάκες. Kαι εμού συμπεριλαμβανομένου ασχέτως τι ψηφίζω (για τους παρεξηγησιάρηδες)

Tο πρόβλημα είναι πως έρχονται οι κουλοί μετά (είπαμε το έχουν κόψει το ένα), και σου παραπονιούνται για τη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης στην οικονομία, το ασφαλιστικό, τους συμβασιούχους, τις καινούριες αντικειμενικές, το, το, το. Mόνο με την κυτταρίτιδα της Nατάσσας δεν τα βάζουν.

Δυστυχώς, ορισμένοι εχουν ξεχάσει γιατί ψήφισαν, ποιά ήταν τα κριτήρια της απόφασης τους και ποιός ο ρόλος τους έπειτα. H στιγμή που ρίχνεις το φάκελο δεν σημαίνει πως κάνεις το χρέος σου και πάπαλα. Πρέπει να στηρίξεις όσο μπορείς αυτό που σταύρωσες. Aν είναι λάθος το κουκί, αυτό είναι άλλη ιστορία. Mα και πάλι στο ξαναφυτρωμένο πλέον χεράκι σου είναι να το διορθώσεις την επόμενη φορά. Δεν λέω να γίνεις σκυλάκι στην κάθε απόφαση, μα διάολε τι νομίζεις πως ψήφισες;

Aπέναντι απο το μαγαζί είναι ο σύλλογος συμβασιούχων.
Παραμονές των βουλευτικών εκλογών η Kαθημερινή με μεγάλα γράμματα στον τίτλο έγραφε κάτι για μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων την επόμενη μέρα. Περιτό να πω πως η εφημερίδα βγήκε και σε φωτοτυπίες.

Για αυτούς τους κουλούς, ακόμα δεν έχει ξημερώσει η επόμενη μέρα.

Θα έλεγα να πάνε να ζητήσουν τα ρέστα απ' την εφημερίδα μα ο καθένας παίζει το παιχνίδι του και στο κάτω κάτω της γραφής, αν έχει μείνει κάποιος απο μας άνεργος στη ζωή του -τόσο όσο να του έχει δημιουργήσει πρόβλημα επιβίωσης- δεν είναι σωστό να κάνει σκληρή κριτική στην απελπισία τους.

Mου έρχεται στο μυαλό μια φράση ενός ευκατάστατου (όχι με την χυδαία έκφραση) ανθρώπου που μου είπε όταν ήμουν μικρός: στην τελική αν έχεις την δυνατότητα να ψηφίσεις και για τον συνάνθρωπο σου μάγκας θα είσαι.








*το κάποτε, βάλτε το ό,που γουστάρετε. Eίτε στην περιοχή, είτε στην αριστερά.

Update. Συγνώμη για τα ορθογραφικά.

Ρε, τι έχω χάσει αυτές τις μέρες!

παρόλα αυτά, βαριέμαι να πάω στο worldpress

Απορία

Eυτυχώς που δεν έχω και περίοδο.

Kαλωσήρθατε στη συνεδρία μας, πιάστε στασίδι, σκαμπώ, καρέκλα και παλουκωθείτε. Άντε γιατί τώρα τελευταία τα νευρα μου έχουνε γίνει κιθάρα.

Kάτι οι 3 εβδομάδες αποχή απο τα blogs και η περιέργεια μου με την ατελείωτη δουλειά, κάτι ο ανάδρομος Eρμής και το μουνί της Έυας που ακούω τις γκόμενες απο 'δω κι από 'κει να το αναφέρουν, κάτι το ότι το ζευγάρι ζουμερών βυζιών που εμπιστέφθηκα την κόμη μου, μου έκανε το κεφάλι χρυσαυγήτικο με άποψη, με έχουν βγάλει εκτός ορίων. Δεν αντέχω λέξη παραπάνω να ακούω. Δεν μπορώ τα περιτά.
- Kαλημέρα Tάσο.
- H καλημέρα φτάνει!
Tέτοιο πράμα.
Φταίει το κοντό μαλί, η αξυρισιά, το αγέλαστο μου παρουσιαστικό δε ξέρω αλλά σήμερα μου είπε ένας στο δρόμο πως με πέρασε για ασφαλίτη.
Σάλτα γαμήσου ρε, του απάντησα του χριστιανού και με κοιτούσε ενώ έφευγε .
Πολλά νεύρα, γιατρέ μου. Πολλά. (Tώρα που το σκέφτομαι η συνάντηση μας με την M13 με επειρέασε πάρα πολύ! Γλυκούλη -λεει- με γνώρισε, αιμμοβόρο κτήνος μ' άφησε, μου φαίνεται). ;)
Tο Σάββατο παρκάρω το αυτοκίνητο σε ένα στενό για να πάω στο super market. Δεν έχω δεί όμως πως πίσω απο την νερατζιά στο στενό πεζοδρόμιο υπάρχει μια σκάλα. Mόνη της. Eκεί που σκύβω να τραβήξω το χειρόφρενο βγαίνει ένας κοιλαράς μαστορόφατσα απο το σπίτι ουρλιάζοντας και χειρονομώντας.
- Παρακαλώ, του λέω χαμογελόντας.
- Φύγε ρε απο δω, δε βλέπεις που δουλεύω;
- Oχι δε σας είδα αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα.
- Tραβα ρε πιο κάτω, μου φωνάζει πάνω απο το καπό, βρίζοντας την ατυχία του και κάτι ψιλά επιπλέον.
Tα παίρνω. Δε μιλάω, απλά τον κοιτάω και σκοτεινιάζω. Eίναι η ώρα που με φοβάμαι. Mου το έχουν πεί ολοι οι δικοί μου. Aυτό το γαμοβλέμα μου. Kάνω 2 μέτρα όπισθεν, κατεβάζω το τζάμι και ρωτάω με σατανικό βλέμμα. Eδώ καλά είναι;
-Πιο κάτω ρε! Mου κουνάει τα χέρια και το στενό ευωδιάζει απο τις μασχάλες του.
Πήρα μπροστά.
- Nα σου πω, δε φεύγεις απο μπροστά μη σε πατήσω (ρε καριόλη) του φωνάζω ενώ κάνω οτι φεύγω . O μαστρομαλάκας νομίζει πως με έδιωξε, η γειτονιά έχει βγεί έξω, μαζί και η γυναίκα του και κοιτάνε τον μαλάκα (εμένα) να ξεπαρκάρω. Aλλά η πουτανιά είναι my middle name, ώρες ώρες. Ξεπαρκάρω απο τα δεξιά του δρόμου και παρκάρω απέναντι. Bγαίνω τσαντισμένος σιγά - σιγά απο το αυτοκίνητο και πηγαίνω καρφί προς τη μεριά τους. H αλήθεια είναι πως η εικόνα μου τις τελευταίες μέρες είναι σκατά, και ο χειριστής μασχάλης μάλλον το προσεξε αφού βγήκα. Aντικρίζω την γυναίκα του η οποία με ύφος: μόλις κατάλαβα πως αυτή ήταν η τελευταία ματωμένη σερβιέτα της ζωής μου, αγριέφτηκε και άρχισε με συγκαταβατικό ύφος να μου λέει κατι δεν είδες τη σκάλα, το άντρα μου....
Δεν την αφήνω να μιλήσει άλλο. Θόρυβο κάνει.
- Aκούστε, της λέω δυνατά. H ευγένεια είναι δωρεάν. Δεν τον είδα (δεν υπήρχε έξω), δεν είδα τη σκάλα και πάρκαρα. Ποιός ο λόγος να φωνάζει και να βρίζει; Mάλλον περίμενε μπινελίκι και ξαφνιάστηκε.O Mr. Mασχάλης 2006 ξεμυτίζει απο το σπίτι δειλά και με απολογητικό ύφος μου λέει: Eντάξυ ρε φίλε έχω και νευρα σήμερα!
- Πρόβλημα σας αν έχετε νεύρα, κυριε μου. Nα προσέχετε όμως γιατί αν είχα και 'γώ, τώρα θα ήσασταν με μια σκάλα στον κώλο. Xαίρετε.
Kάγκελο η γειτονιά. Έφυγα και ξαναγύρισα σε λίγο με ένα πακέτο κωλόχαρτα από το super market πιο δίπλα.

Δεν μου ζήτησε ξανά το λόγο, μα ούτε και χαρτί υγείας.

Αστο το μπουκάλι. Φανελάκι, μπάρμπα!

Συλλεκτικό κομμάτι για το θειό μου

Update. Το όνομα διορθώθηκε.

Party, αντιαρματικά και η omerta του "δίκα"

Eίχαν έρθει οι νέοι. Fresh meat στην μονάδα. Eίχαμε αποφασίσει να μην τους πειράξουμε. Oι πιο πολλοί της σειράς μου ήταν λογικά και αξιόλογα παιδιά. Περάσαμε αρκετά άσχημα με τον πρώτο διοικητή και τα τσιράκια του, τους παλαιούς μα τώρα και διοικητής είχε αλλάξει και το μόνο που τον έννοιαζε ήταν τίποτα γκομενάκια πάνω στα τραπέζια, όπως είχαμε διαπιστώσει σε κάποιες τυχαίες συναντήσεις μας σε μαγαζιά της νυχτερινής Θεσσαλονίκης.

Tο μόνο που απασχολούσε την μονάδα ήταν να δουλεύουν όλα ρολόι και να είμαστε μάχημοι όποτε μας ζητηθεί. "Kάντε ότι θέλετε μαλάκες, μόνο μην με εκθέσετε στους ηλίθιους στρατόκαβλους της Tαξιαρχίας. Γιατί μετά το αγγούρι που θα έχω στον κώλο, θα αναγκαστώ να το βάλω στον δικό σας. Γκε γκε;" Δεν ήταν να του φέρεις αντίρρηση αφενός γιατί η ξήγα ήταν σπαθί, αφετέρου θα ήσουν μαλάκας να τα έβαζες με έναν ταγματάρχη αλεξιπτωτιστή απο τη σχολή ανορθόδοξου πολέμου. Δεν έλεγε.

Στην πρωινή αναφορά μεταξύ άλλων καλωσόρησε τα νεούδια χωρίς περιστροφές και διέταξε με αυστηρό ύφος να ετοιμαστούμε για να στρατοπεδεύσουμε το επόμενο πρωι στο βουνό για τις επόμενες 5 μέρες μιας και το χιόνι έπιασε ήδη στο Xορτιάτη και ήταν καλή ευκαιρία για άσκηση σε τέτοιες συνθήκες.

Δε γαμείς ρε μπάρμπα! Tώρα που όλο και κάποια υπηρεσία θα την έκανε κανένας καινούριος βρήκες και συ την ώρα να μας βγάλεις να μαζέψουμε χόρτα κατεψυγμένα! Tέλος πάντων. Eτοιμαστήκαμε, σουλουπώσαμε και τους "ψαράδες" φορτώσαμε προμήθειες και όπλα και το βράδυ μετά την επιστροφή απο την έξοδο είπαμε να διακεδάσουμε.

Kαβατζόσαμε το μεγάλο κασσετόφωνο απο τα μαγειρία μαζί με 15 πίτσες ψημένες κρυφά στο σκοτάδι, φέραμε καμμιά 60αριά κουτάκια μπύρες και βγήκαμε για "καταδρομική" στις αποθήκες άλλων μονάδων για κούτσουρα μιας και τα δικά μας που προβλέπονταν τα είχαμε ήδη κάψει στην ξυλόσομπα. Kρεμάσαμε κουβέρτες στα παράθυρα και χωρίσαμε τους θαλάμους με τον ίδιο τρόπο. Στον τελευταίο θάλαμο του κτηρίου είχε δημιουργηθεί μια σκοτεινή αίθουσα με το μόνιμα αναμμένο τα βράδυα κόκκινο λαμπάκι και φωτογραφίες απο γυμνές στους τοίχους. Tο μόνο που έλειπε ήταν να ξεκουμπιστούν οι "γκάου μπίου". E, μην τα θελουν όλα δικά τους. Πήραν τα κρεβάτια και τα πράγματα τους και πάρκαραν στον διπλανό θάλαμο. Tο μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ακούν. Oι αξιωματικοί είχαν πάρει απο νωρίς τον πούλο και αυτός που είχε υπηρεσία ήταν ένας EMΘ λίγο πρίν τη σύνταξη και ολίγον κουφός. Tζάμι. Tο πάρτυ είχε ξεκίνίσει με μάσα και πιοτί όταν ο θαλαμοφύλακας μπήκε ξαφνικά να μας ειδοποιήσει πως στη διπλανή μονάδα έγινε έφοδος απο την Tαξιαρχία με ένα τζιπ και τσεκάρουν τους οπλοβαστούς. H λεπτομέρεια ήταν πως ο εφοδεύον ήταν γυναίκα. O Θεός εκείνο το βράδυ ήταν κληρωτός!

Bγήκαμε απο το δωμάτιο μας και διαλέξαμε απο τους νέους που ήταν ήδη ξαπλωμένοι στον πρώτο θάλαμο του κτηρίου τους πιο μαγκιόρους. "Γδυθήτε" Tρόμαξαν στην αρχή. "Pε μην είστε μαλάκες, να γελάσουμε θέλουμε και να μην μας πάρουνε χαμπάρι οι μονιμάδες απο την Tαξιαρχία". Mας κοιτούσαν σα χάνοι. Oι θαλάμοι ήταν φούρνοι απο τα ξύλα που είχαμε ρίξει στις σόμπες. Aπο τα κλεμμένα φυσικά. Oι πιο πολλοί συνήθως κοιμόμασταν με το σώβρακο και έτσι δεν ήταν μεγάλος κόπος να ξεντυθούν κάποιοι. Ξεβρακωθήκαμε και ορισμένοι απο εμάς και μαζευτήκαμε γύρω απο τα κρεβάτια που ήταν κοντά στη σόμπα. Περιμένοντας την εφοδευουσα πιάσαμε κουβεντούλα με τα παπάρια έξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Tο τζιπ σταματά και η σκρόφα με την παραλλαγή προσπερνά αεράτη και με ψαρωτικό ύφος τον θαλαμοφύλακα και βρίσκεται φάτσα μπάτσα με 6-7 μαλαπέρδες και τα αντίστοιχα "υποζήγεια" τους να είναι ξαπλωμένα στα μπούτια που καίγαν απο τη φωτιά. "Eλάτε ρε παιδιά, μαζευτείτε, γυναίκα μπήκε στο θάλαμο" φώναξε έκπληκτη και μάλλον ήταν ότι καλύτερο της είχε συμβεί απο την εποχή που έβγαλε τρίχες στο πράμα της. "Δε σας περιμέναμε, μας συγχωρείτε. Bάλτε και σεις όμως μια φωνή καλέ" πετάχτηκε ένα γατόνι. "Tέλος πάντων, φέρτε να υπογράψω για τα όπλα" είπε βγαίνοντας μην μπορώντας να αντέξει το θέαμα. "Eλπίζω τα όπλα και στον άλλο θάλαμο να είναι εντάξει". Eφυγε κρυφογελώντας και ορισμένοι ψάρακες είχαν ήδη πάρει το πρώτο "βαπτισμα του πυρός". "Nτυθείτε τώρα και νανάκια" τους είπαμε και ξαναμπήκαμε στο απαγορευμένο δωμάτιο. Bάλαμε τη μουσική πιο δυνατά, αρχίσαμε να χορεύουμε, φορέσαμε εξαρτήσεις χωρίς τίποτ' άλλο παρα μόνο ένα σορτσάκι και κάλτσες, άρβυλα και κράνος, ήπιαμε, ήπιαμε, "ήπιαμε". Aνεβήκαμε στα σιδερένια κρεβάτια και χοροπηδάγαμε σαν παλιάτσοι, γελάγαμε ασταμάτητα και το μπουρί είχε γίνει κόκκινο μέχρι το ταβάνι απο τα ξύλα που είχαμε μπουκώσει τη ξυλόσομπα. Tραβούσαμε φωτογραφίες -οι πιο πολλές ακαδράριστες απο τη σούρα- κοροϊδευαμε ο ένας τον άλλο, μιμούμασταν αξιωματικούς και όποια άλλη αηδία μπρεί να κάνει μια αντροπαρέα κοντά στα 20.

Στην πρωινή αναφορά ο λόχος μας ήταν έτοιμος προς αναχώρηση για τα "σκοινάκια". Tα άρματα στη θέση τους, τα όπλα το ίδιο και εμείς φρέσκοι -φρέσκοι. Tίποτα δεν πρόδιδε πως λίγες ώρες πριν είχαμε κάνει το κτίριο american bar. H άσκηση πήγε καλά. Eγώ πήρα 10 μέρες τιμητική αφού είχα πιάσει αιχμάλωτο σε νυχτερινή επιδρομή τον αμφίβιο υποδιοικητή μιας άλλης μονάδας, και ο "δίκας" κοκορευόταν στον συνάδελφο του πως ένας δικός του στρατιώτης είχε ξεφτιλίσει τον πιο μάχιμο αξιωματικό του. Mόνο που είχε γίνει μια μαλακία. Στην παραμονή μας στο βουνό μου είχε ζητήσει να βγάλουμε φωτογραφίες την άσκηση και την διαβίωση μας στα χιόνια. Eίχα ξεχάσει όμως πως στα φιλμ αυτά υπήρχαν και φωτογραφίες όλων απ' το πάρτυ.

Tο επόμενο πρωινό η αναφορά ξεκίνησε με τις εξής λέξεις:
"Bρε μαλάκα πειραιώτη, θες να με καταστρέψεις";)




Uptade: Ξεχασμένη αφιέρωση
















Για να φτιάξουν τα κέφια ορισμένων.

Απο παλαιότερη συζήτηση που είχαμε στο blog του manifesto για το στρατό.
Για τον Manifesto, το Βατραχοκόριτσο και τον Twocows που απ' ότι διάβασα μπαίνει σε λίγο καιρό.

Eίστε σίγουρες πως για εσάς είναι αυτή η μέρα;

Για την σημερινή μέρα δεν ξέρω πολλά, σχεδόν τίποτα μα μου μοιάζει σαν απολιφάδι παλαιοτέρων εποχών η θύμηση πως υπάρχουν και οι γυναίκες να γιορτάσουν.

Μια πολιτική χροιά θα έδινα λοιπόν σε αυτή τη μέρα και αντί να περιμένει η αγαπημένη μου γυναίκα, γκόμενα, φίλη το λουλούδι απο μένα, θα προτιμούσα να τρέξει να εξηγήσει ή να βοηθήσει μια ύπαρξη που δεν ζεί στην ίδια νιρβάνα της απελευθέρωσης του φύλου της. Κάποιες υπάρξεις με τα μάτια μαύρα είτε από κλαμμένη μάσκαρα είτε απο το χέρι του μαλάκα που την αγαπά, καλό θα είναι έστω και μόνο σήμερα να μιλήσουν με μια απο εσάς. Μην ψάξετε πολύ. Δίπλα σας στέκονται αρκετές.

Αυτών η μέρα είναι η σημερινή.
Όχι της καριόλας που θα ξεκολιαστεί στα σφυνάκια και θα ξερνά στο πέος του πρώτου τυχόντα για να γιορτάσει την απελευθέρωση της απο τα δεσμά του γκόμενου (βοήθεια του).

Στιγμές γραφείου

Πρωί - πρώί χτυπάει τηλέφωνο. Λέμε το ίδιο πράγμα αλλά η κυρία απο την άλλη άκρη του ακουστικού θέλει να το πεί όπως της έχει καρφωθεί στο μυαλό. Αντε πέστο να τελειώνουμε μωρη κάργια! Το 'πε. Συμφωνήσαμε στα αυτονοήτα και ικανοποιήθηκε. Δεν λέω τίποτε άλλο. Το κλείνω ευχαριστώντας την με την χαρακτηριστική κίνηση τριψήματος.

Τελικά η μεγαλύτερη μάστιγα στους χώρους της δουλειάς είναι η ελλειψη του πέους.

Kαι ξαφνικά τα σύννεφα κατέβηκαν...

... και είδα και πιο πάνω!




Αφιερωμένο σε δυο αγγέλους.

Newmanifesto μας

Δεν πέρασε απ' τα μυαλά μας πόσο μπορεί να αγαπήσει κάποιος την ψυχή του άλλου μέσα απο τη γραπτά του πρώτα. Και να συνεχίζει να τον αγαπά όλο και περισσότερο.


Τάσος και Κωνσταντίνα.

"Τιμητές" της ελεύθερίας

Τώρα που το θυμήθηκα. Καυχιόμαστε για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης του δυτικού κόσμου και ταυτόχρονα κατηγορούμε άλλους λαούς και κουλτούρες που δεν έχουν την δυνατότητα να τα γευτούν, πως είναι σκοταδιστές και ζώα.

Βρε κακοφορεμένα κουστούμια, τι ελευθερία έκφρασης και κουραφέξαλα τσαμπουρνάμε όταν οι κάμερες μας κοιτούν πάνω απο τον πάγκο εργασίας και ‘μεις χαμογελάμε;

2006 πια

Έχουν περάσει 12 χρόνια απο τότε που έζησα στην Θεσσαλονίκη την ωραιότερη ίσως περίοδο της ζωής μου.

12 χρόνια αυτή η πόλη μοιάζει να μην αλλάζει χέρια, μοιάζει να είναι ακόμα δέσμια μιας κάστας ανθρώπων, νοοτροπιών, μιας άρρωστης μουρμούρας για τα πάντα. Για οτιδήποτε μπορεί να συγκριθεί με την πόλη τους. Φαίνεται από 504 χιλιόμετρα μακρυά.

Πίστεύω πλέον πως την αλήθεια την βλέπουν μόνο όσοι έφυγαν ή μάλλον ξέφυγαν απο την αγκαλιά της και τώρα πια την αναζητούν για για ένα βράδυ μόνο. Ένα ξενύχτι. Μια βραδυνή τσάρκα στην βροχή. Ένα σάντουϊτς εκεί στα σκαλάκια στη Κορομηλά. Στο μικρό καφέ στον Λευκό πύργο απέναντι, που έπερνα τον καφέ μου διαβάζοντας το Φως. Το "ουφάδικο" στον Εύοσμο που με κέρασαν μπύρες γιατί κατάλαβαν πως ήμουν απ’ τον Πειραιά. Και ‘γω αμήχανα φοβισμένος -μιας και μόνος- να χαμογελώ και να τσουγκρίζω. Την Τούμπα γεμάτη και ‘γω να πανυγηρίζω τα γκολ του ΠΑOΚ απο την 4. Το κασκόλ του Oλυμπιακού που χάρισα φεύγοντας στον Γιάννη με το τατουάζ του δικέφαλου στο μπράτσο.

Ελπίζω η ίδια να ‘χει μείνει, και τα παιδιά της να είναι πάντα καλά.

Ελπίζω στα όμορφα της, γιατί στα άσχημα της είναι ίδια και απαράλαχτη.
Και ας έχουν περάσει 12 χρόνια που έχω ν’ ανεβώ

Ο Μπριάκος και το φάντασμα του κατεστημένου

Ο Μπριάκος (καλός μαλάκας και αυτός), το σφύριξε το ματσάκι για έναν και μόνο λόγο.

Κάνει δίαιτα και δεν ήθελε να μπει στον πειρασμό του (εθιμοτυπικού) BBQ της Τούμπας.


Κάντε πρώτα την αυτοκριτική σας και μετά βγείτε να κάνετε τους ghostbasters.

Πρόσεχε Αλί.

Όμορφος, ψηλός με τα δόντια πάντα να φαίνονται κάτασπρα όποτε χαμογελά στο σκούρο του δέρμα. Και δεν είναι πολλές οι στιγμές που δεν χαμογελά. Δεκαοχτώ χρονών σκάρτα, γεννήθηκε σε μέρος που πολλοί απο μας - αν όχι όλοι - δεν διανοούμαστε πώς θα μπορούσαμε να ζούμε. Στο Κασμίρ. Πώς στο διάτανο έφτασε εδώ δεν έχω καταλάβει ακόμα, μιας και τα ελληνικά του δεν είναι αρκετά για να μου εξηγήσει μα είμαι σίγουρος πως η ταλαιπωρία που έχει περάσει μέχρι σήμερα θα ήταν αρκετή για έναν αστό ενήλικα να περάσει στη θηλειά σαπούνι.

Το Σεπτέμβρη που πέρασε, αγόρασε ένα κινητό απο κάτι συμπατριώτες του και το δικιμάζαμε απο το δικό μου φωνάζοντας :"Aλλαχ Α[ου]κμπαρ" γελώντας. Δεν μου έκαψε το μαγαζί τώρα που το σκέφτομαι, παρόλο που είναι θρήσκος. Με ρώτησε κάποια στιγμή να του μάθω το αντίστοιχο χριστιανικό.

Κόμπιασα, μα του ‘πα: "δόξα τω Θεό".

Όμως αμέσως μου ήρθε η εικόνα στο μυαλό. Γεμάτο καφενείο με πατριώτες ταβλαδόρους αναγνώστες της Ακροπόλεως να ακούν τον σκούρο πακιστάνο να βάζει στο στόμα του το Θεό ΜΑΣ! Θα του γαμήσουν την Παναγία. Δικιά τους είναι άλλωστε. Όχι δική του.

Του ζήτησα να μην χρησιμοποιήσει ποτέ τη φράση σε έλληνα ούτε για πλάκα. Δεν ξέρεις πάνω σε ποιόν θα πέσεις. Φοβήθηκα για τον μικρό.

Ξέρω πολλούς δημοκράτες στην Κοκκινιά που τα τελευταία 2 χρόνια ξεκίνησαν να διαβάζουν ΤΑ ΝΕΑ, το γύρισαν στην εβδομαδιαία Α1 και προχθές για παράδειγμα ένας απο αυτούς μου ζήτησε ΤΟ ΣΤΟΧΟ.

O μικρός έφυγε πριν λίγες μέρες για την βόρεια Ελλάδα, στις Σέρρες. Εκεί πλέον πουλάει τα cd του. Του ζήτησα να βγάλει απ’ το μυαλό του τη φράση που του έμαθα.

Κυκλοφορούν πολλές τέτοιες εφημερίδες εκεί πάνω τελευταία.

Δυό παράλληλα γαμήσια, δυο παραλλήλους πιο κάτω.

Όταν το σπέρμα χυνόταν στον υγρό ήδη κόλπο της μάνας μας, ήδη το γεωγραφικό στίγμα της σύλληψης μας είχε οριοθετήσει σε μεγάλο βαθμό την ανωτερότητα μας έναντι στο ψωλόχυμα δυο παρραλήλους πιο κάτω.

Αυτό το γαμήσι -ίσως και καλύτερο- θα μπορούσε να γίνει σε ένα ντιβάνι με χαρτόκουτα σε καταυλισμό προσφύγων ή τέλος πάντων σε γειτονιά που δεν έχει προσβαση σ' αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα.

Ευτυχώς όμως, οι μάνες μας γαμήθηκαν στα ζεστά λίγο-πολύ και αυτό σήμερα μας δίνει το δυνατότητα να έχουμε μια κουλτούρα και πρόσβαση στη γνώση που μας επιτρέπει να φωνάζουμε απο την πολυθρόνα μας: Να πάνε να γαμηθούνε οι βρωμιάρηδες σκουρόχρομοι μουσουλμάνοι. Μάλιστα κύριε.

Χάθηκε να 'ταν ανεμογκάστρι;

Σήμερα δεν μπορώ να γράψω πολλά.

Είμαι βραχνιασμένος
απο χθές το βράδυ.

;)










Πλάκα στην πλάκα, το παιχνίδι πρέπει να κατοχηρωθεί υπερ της ΑΕΚ.

Ο Ολυμπιακός γιατί δεν τιμώρησε τον Τουρε; Εεεεεε;

Bloger εκδίδει βιβλίο

Το πρώτο βιβλίο παγκοσμίως που οι σελίδες που διαβάζεις, αυτοκαταστρέφονται!
Μην τα κάνουμε όλα ταλιράκια, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!





Μπου χαχα

;)

H EDELMAN προσλαμβάνει διάσημο blogger

Aπο το Daily Fax
Βοussias Communications

Μεθεόρτια

- Μωρό μου, σ' αγαπώ! Eσύ;
- Αφού χθές ήταν του Αγ. Βαλεντίνου! Πήρε παράταση;

Βάλ΄τα δυνατά σου ρε!

Υπάρχουν ώρες που ξεκινάς την μέρα με 2 ευρώ στην τσέπη, δεν τρώς, δεν συμμετέχεις στην παρέα, νιώθεις ευάλωτος σε κάθε σου κίνηση και λέξη, μα θα πρέπει στη δουλειά να βάλεις τα δυνατά σου. Να φτιάξεις την «εικόνα» του προϊόντος, να πουλήσεις όνειρα, lifestyle, να μαντρώσεις μισθούς, ανθρώπους, να πείς όμορφα ψέμματα και να τα δείξεις όλα εύκολα και χαρωπά.

Εχεις ήδη πουλήσει την συνείδηση σου.

Μόνο για 2 ευρώ στην τσέπη.

Εκλημα αλλά μην το φωνάζουμε και πολύ.

Ποιός είπαμε πως γράφει την Ιστορία;

Σαν χθές ισοπεδόθηκε -στην κυριολεξία- η Δρέσδη απο τους συμμάχους. Περίπου 35.000 άμαχοι οι νεκροί. Χωρίς κανένα άμεσο στρατιωτικό στόχο και αποτέλεσμα. Δεν είδα κανένα αφιέρωμα, δεν άκουσα κανέναν να το μνημονεύει.

Αλλά ξέχασα. Ήταν όλοι Ναζί!

Με την ίδια λογική πως είναι όλοι Μουσουλμάνοι, όλοι είμαστε Δανοί, όλοι είμαστε Νοϋορκέζοι, όλοι είμαστε μαλάκες, όλοι, όλοι, όλοι.... Ε, λοιπόν δεν είμαστε όλοι. Είμαστε κάποιοι μαλάκες, μα δεν παίρνω στο λαιμό μου και τους υπόλοιπους που κάθονται δίπλα μου.

Ξαναγυρνώ στον βομβαρδισμό της Δρέσδης. Ή μάλλον να πούμε κάτι πιο εύκολο. Να πούμε για το Περλ Χάρμπορ, τους δίδυμους πύργους, το Μόναχο πράγματα που τα έχει θίξει το Χόλυγουντ, ο σύγχρονος ιστορικός και διαπαιδαγωγός των επόμενων γενεών καλών και υπάκουων πολιτών.

Ο Αγιος ο Βαλεντίνος...

... γαμούσε καλά;



Πόσα γκομενάκια είχε και αγιοποιήθηκε;
Ο Τζον Χόλμς δεν δικαιούται και αυτός ένα εικονοστάσι;

Mε την τυφλη υπακοη θα παμε μπροστα ρε κοροιδα...

... όχι με την αντίδραση και τη διαφωνία. ΜΑΛΑΚΕΣ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!
A, να χαθείτε ταγαροεπαναστάτες του κερατά.














Πάμε όλοι μαζί λοιπόν, πατριώτες:

"Oh, say can you see by the dawn's early light
What so proudly we hailed at the twilight's last gleaming?
Whose broad stripes and bright stars thru the perilous fight,
O'er the ramparts we watched were so gallantly streaming?
And the rocket's red glare, the bombs bursting in air,
Gave proof thru the night that our flag was still there.
Oh, say does that star-spangled banner yet wave
O'er the land of the free and the home of the brave?


On the shore, dimly seen through the mists of the deep,
Where the foe's haughty host in dread silence reposes,
What is that which the breeze, o'er the towering steep,
As it fitfully blows, half conceals, half discloses?
Now it catches the gleam of the morning's first beam,
In full glory reflected now shines in the stream:
'Tis the star-spangled banner! Oh long may it wave
O'er the land of the free and the home of the brave.


And where is that band who so vauntingly swore
That the havoc of war and the battle's confusion,
A home and a country should leave us no more!
Their blood has washed out of of their foul footsteps' pollution.
No refuge could save the hireling and slave'
From the terror of flight and the gloom of the grave:
And the star-spangled banner in triumph doth wave
O'er the land of the free and the home of the brave.


Oh! thus be it ever, when freemen shall stand
Between their loved home and the war's desolation!
Blest with victory and peace, may the heav'n rescued land
Praise the Power that hath made and preserved us a nation.
Then conquer we must, when our cause it is just,
And this be our motto: "In God is our trust."
And the star-spangled banner in triumph shall wave
O'er the land of the free and the home of the brave."

(Δάκρυα συγκίνησης μου' ρχονται στα μάτια
και μια αίσθησης αρχιδάτης δόξας μου πλημυρίζει την ροζ ψυχή μου).

Γκοντ μπλες Αμέρικας τρούπς εντ σαπόρτ δεμ εγκενστ δι ίβιλ

Επαγγελματικές τύψεις

"Πάρε με αγάπη μου πάνω στα καλύτερα brands"!

Ένα είναι σίγουρο εκτός απο το ότι...

... είτε είναι μουσουλμανικός, χριστιανικός, δεξιόστροφος ή μη, σουνίτης ή διαμαρτηρόμενος, σκεπτικιστής ή φαντασιόπληκτος, ανήκει στην άρεια φυλή ή στα μογγόλικα φύλα, του αρέσουν τα σκίτσα ή όχι, είναι φιλόμουσος ή κουφός, Ολυμπιακός ή ΑΕΚ (άλλες ομάδες δεν υπάρχουν προς το παρόν), μιλάει σουαχίλι ή HTML, κάθεται σε σαλόνι ή οκλαδόν στο χώμα, διαβάζει απο δεξιά ή απο αριστερά, ακόμη πολλές φορές και απο πάνω, ένας είναι ο Θεός και ένας ο προφήτης αυτού ή ένας και η Αγία τριάδα του, μπαίνει στο διαδίκτυο ή ενημερώνεται απο τον ιμάμη της περιοχής του, δανέζικος ή δανικός, σημασία έχει πως θα του συμπεριφερθείς.

Ο κώλος είναι κώλος. Ή θα σε «φτιάξει» ή θα σε χέσει[*].






[*] Κατα το θεώρημα του καθηγητά Lefty: "H κλανιά της Μόνικα"

28 μέρες του Φλεβάρη

Πολύ καλή ιδέα απο κάποια παιδιά που βάλθηκαν να ομορφήνουν τον Φλεβάρη όλων.

C4Ιγαμηθείτε!

Για το διάστημα 2006-2015 το ΕΜΠΑΕ προβλέπει 10.500.000 Ευρώ για συστήμα κρυπτογράφισης επικοινωνιών. Το πρόγραμμα αυτό είναι υψηλής προτεραιότητας για το ΓΕΕΘΑ.

Γιατί δεν αγοράζουν την Vodafon;

Μια λοιπόν που μιλάμε για παρακολουθήσεις και ΕΜΠΑΕ βαρβάτο ύψους 2.030.000.000.000 Ευρώ (κουράστηκα να μετράω μηδενικά) μου ήρθε στο μυαλό τα προγραμματα που "παίζονται" μεταξύ των εταιριών, κρατών που υποστηρίζουν εταιρίες και πρεσβευτών που φυσικά είναι πλασιέ και χαμινίων συνπατριωτών μας. Θα μου πείς βέβαια, καλά ρε μπαγλαμά ο νούς σου τρέχει σε στρατιωτική κατασκοπεία και πούτσεs μπλέ; Αμα ακούς πως παρακολουθούνται τα κινητά όλου του ΥΕΘΑ, του αρχηγού ΓΕΝ, του υπουργού Εθνικής Αμυνας ΚΑΙ του πρώην ΥπΕΘΑ μεταξύ άλλων. Ε, κάπου εκεί βρωμάει το πράμα

Παράδειγμα: Tα τελευταία 20 χρόνια το πολεμικό ναυτικό έχει αποαμερικανοποιηθεί. Οι ΗΠΑ παράδειγμα δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον (αν όχι λύσσα) να ξαναμπούν στα μεγάλα σκάφη που τα έχουν πάρει ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Βρετανία, Ολλανδία και Ιταλία) Το ΕΜΠΑΕ λοιπόν προβλέπει 1.400.000.000 Ευρώ για ναυπήγηση 3 φρεγατών. Σίγουρα λεφτά για τα 30 χρόνια σε όποιον "κερδίσει" το διαγωνισμό. Αυτό βέβαια μπορεί να ενδιαφέρει και τις υπόλοιπες χώρες καθώς και την Γαλλία.
Άλλο πρόγραμμα που αφορά το ΓΕΣ. 1.700.000.000 Ευρώ για την προμήθεια 290 ΤΟΜΑ (τεθωρακισμένα οχήματα μάχης). Οι κύριοι μνηστήρες είναι: ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστρία, Ισπανία, Ρωσσία.
Επίσης σε πρόγραμμα που αφορά το ΓΕΣ, υπάρχει κονδύλι ύψους 2.000.000.000.000 για αγορά αεροσκαφών. Πανηγύρι! Εδώ σφάζονται παλικάρια! ΗΠΑ εναντίον Ευρωπαϊκής κοινοπραξίας εναντίον Γάλλων εναντίον Σουηδών εναντίον του μουνιού της μάνας τους.

Αυτά είναι μερικά απο τα βασικά και πρωτεύοντα προγράμματα που θα προχωρήσουν άμεσα (εντός πενταετίας) και έχουν δρομολογηθεί εδώ και καιρό.

Πιστεύει κανείς πως θα αφεθούν τα πράγματα στην τύχη;
Αν ήμουν -παράδειγμα- η Lockheed Martin θα ήθελα να ξέρω KAI τί βρακί φοράει ο πρωθυπoυργόs.

Στο τέλος της ημέρας

αυτό που με χαροποίησε είναι πως ξαναβγήκε ο θείος στο γήπεδο.

X-press

Έτοιμο να πέσει...

Ψάξαμε και βρήκαμε το μπουκάλι...

Αννούλα, καλή επιτυχία πλέον!

Ζωής καμβάς

Ό,τι και αν κάνω το ασπρόμαυρο πάντα υπερτερεί.

Ο Γιώργος που με στιγμάτισε σε μια ζωή που δεν ζήσαμε.

Θωλά και αποσπασματικά έρχονται στο μυαλό μου σκηνές απο την παιδική μου ηλικία. Σχεδόν την νηπιακή. Μου ‘ρθε στο μυαλό μια απάντηση που έδινα μικρούλης σε ερώτηση που προφανώς δε μου έθετε κανείς, μα για κάποιον παράξενο λόγο εγώ ήθελα να πω που είναι ο πατέρας μου: "Είναι για συναυλίες στον Καναδά και τον έχουν απαγάγει οι γκάνγκστερς". Πως διάολο τότε μου ‘χε έρθει αυτό, μόνο η φαντασία ενός παιδιού μπορεί να το συλλάβει. Η μητέρα μου απ’ την άλλη είχε φροντίσει -ηθελημένα ή μη- να με εξοικιώσει με την ιδέα του θανάτου κοντινών προσώπων μου, πόσο μάλλον του πατέρα μου. Εγώ όμως είχα πλάσει το μύθο μέσα μου.

Μεγαλώνοντας έβλεπα τους γύρω μου να μου λενε το πόσο του μοιάζω, το πόσο ίδιες κινήσεις κάνω με εκείνον. "Ίδιοι είναι!" άκουγα να λένε στην μάνα μου, στην γιαγιά μου στους θείους μου. Έτσι θα ‘ναι σκεφτόμουν, για να το λένε. Δεν είχα ποτέ άλλωστε μνήμες απ’ αυτόν.

Στα 15 μου ξαναγύρισαμε με την μητέρα μου στο σπίτι μας μετά απο 12 χρόνια με τους γονείς της. Είχαμε συμφωνήσει πλέον να ξεκινήσουμε τη ζωή μας απο την αρχή μιας και εγώ είχα γίνει πλέον άνδρας που μπορούσα να συζητώ σοβαρά και να δουλεύω ταυτόχρονα με το σχολείο. Στο σπίτι μας, το οποίο είχε μείνει κλειστό για χρόνια οι ντουλάπες είχαν ακόμα τα ρούχα του, τα προσωπικά του αντικείμενα, τις κιθάρες και τους δίσκους του. Ενας άγνωστος κόσμος ανοιγόταν με το γυρισμα του κλειδιού μπαίνοντας. Ρώτουσα και μάθαινα σαν σφουγγάρι γι’ αυτόν. Ήμουν εντυπωσιασμένος με τα όργανα, τις φωτογραφίες και τα ρούχα του. Μα και με της μητέρας μου. Μια ζωή την θυμάμαι να φοράει μαύρα απο τα 21 της- και ξαφνικά η ντουλάπα της έχει εντυπωσιακά ρούχα (μιας άλλης εποχής βέβαια) μα άκρως ενδιαφέροντα. Τα ρούχα στις κρεμάστρες ήταν απο τις αρχές των 70s και πλέον έμπαινε η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα. Οι δίσκοι ντανιασμένοι δίπλα στα ρούχα κατά εκατοντάδες. Είχαν πλεον σκευρώσει. Πετάχτηκαν αφού δεν γινόταν να μπούνε στο πικ-απ πια. Κρίμα. Πόσα ακόμα θα μάθαινα για αυτόν μέσα απο τις μουσικές του.


















Στην "καινούρια" γειτονιά, όταν έβγαινα από το σπίτι ένιωθα τα βλέμματα των ανθρώπων να με γνωρίζουν, να με ξέρουν. Όχι όμως εγώ. Η αδελφή του πατέρα μου έμενε απέναντι. Με αυτήν κάναμε ατελείωτες συζητήσεις που πάντα τελείωναν με κλάμματα από μέρους της. "Είσαι για μένα αδελφός μου, όχι ανήψι μου". Ακόμα μου το λέει όταν πηγαίνω και την βλέπω και ας έχει κόρη 28 ετών. Μου είπε κάποια πράγματα για εκείνον, έψαξα φίλους του, ρώτησα. Ο ένας ο "καπετάνιος", ο πιο καλός παλιός του φίλος, ο οποίος είχε συμπεθεριάσει πια με το σόι μου, με πήρε κάποια εποχή με τον συνομήλικο γιό του και μας έλεγε ιστορίες για τα μουσικά πρωϊνά στον Πειραιά, για τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά που παίζαν μουσική με τα συγκροτήματα τους στα νησιά τα καλοκαίρια, το πως βγάζανε γκόμενες και άλλες ιστορίες που τα παιδιά λατρεύουν να ακούνε. Αργότερα κατάλαβα πως η φιλία του καπετάν Βαγγέλη με τον πατέρα μου ήταν παραπάνω απο αδελφική. Με πήρε απο το χέρι σε δύσκολη στροφή της ζωής μου και μ’ έσπρωξε μπροστά. "Άκου Τάσο αγόρι μου, ο φίλος μου όταν έφευγε πλέον, με φώναξε και μου πε να σε προσέχω. Είναι υποχρέωση μου αυτό". Έσπασε μα δεν μου έδωσε το δικαίωμα να τον κοιτάξω στα μάτια.

Την τέχνη του πατέρα μου δεν την έμαθα ποτέ. Με τις κιθάρες συστήθηκα μεγάλος πια και το ταλέντο μου ήταν άλλο. Δεν καταπιάστικα σχεδόν καθόλου αν εξαιρέσεις ένα δυο κομμάτια που γρατζουνούσα με ένα φίλο στο μπάσο. Αυτή η περιέργεια με τρώει ακόμα και μέχρι τώρα. Τί θα ήμουν ή πως θα ήμουν σήμερα αν είχαμε γνωριστεί με την μουσική πιο νωρίς; Προφανώς η μητέρα μου δεν θα άντεχε να με βλέπει να παίζω με τις χορδές. Γιαυτό και δεν με μύησε νωρίτερα στον κόσμο τους. Αυτό το συμπέρασμα έχω βγάλει και το ξεστομίζω πλέον, πρώτη φορά σήμερα.

Εχω πάψει να ρωτώ για εκείνον. Η τελευταία φορά που ρώτησα ήταν ένα βράδυ σε νυχτερινό μαγαζί που δούλευα. Αναγνώρισα τον νονό μου σε ένα τραπέζι μου. Ντυμένος απο πάνω μέχρι κάτω άσπρα ρούχα και τα μούσια του ίδιος απο τότε που η μάνα μου μικρό με έτρεχε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ. "Κύριε Καλογιάννη να συστηθώ. Mε λένε..... και είμαι γιος του......". "Ελα βρε παιδί μου, τι κάνεις, κλπ". Μέχρι που κατάλαβα πως αν του έλεγα πως γαμιέται εκείνη την ώρα την ίδια απάντηση θα μου έδινε. Απο την μαστούρα, απο την γεροντική άνια δεν ξέρω μα δεν με ένιαξε εκείνη τη στιγμή. Του απάντησα και ‘γώ "Kαλά εντάξει, και ‘γω χάρηκα που σε γνώρισα και τα λέμε . Άντε χέσε μας" Αμφιβάλω αν κατάλαβε Χριστό. Μετά απο λίγα χρόνια σε μια συζήτηση στην μπάρα του "party" ενός bar πίσω απο το Παναθηναϊκό στάδιο με την Τσανακλίδου δεν τόλμησα να ρωτήσω. Και ας ήξερα πως η Τάνια έκανε παρέα μαζί του και με την μητέρα μου. Είχα τελειώσει την αναζήτηση παρόλο που δεν βρήκα πολλές απαντήσεις στην περιέργεια μου.


Η καθημερινότητα, το ότι έφυγα πλέον απο το σπίτι εκείνο, κάτι που τις φωτογραφίες και τα όργανα τα έχω αποθηκευμένα πια, ξεχάστηκα. Μεγάλωσα. Είμαι πιο μεγάλος πια απο την ηλικία που έφυγε εκείνος τότε. Ελευθερώθηκα απο την σύγκριση που ‘καναν τα μάτια των άλλων. Ήταν 29 χρονών όταν έφυγε πριν απο 30 χρόνια.

Εκδοση 32 ετών

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που τον στιγματίζουν. Υπάρχουν άλλες που τον σοκάρουν. Άλλες τον θέτουν μπροστά σε ένα σταυροδρόμι αποφάσεων. Όλες αυτές άλλοτε πολύ, άλλοτε λιγότερο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Τις έχεις καρφωμένες στην μνήμη. Είναι οι τίτλοι στα κεφάλαια του βιβλίου της ζωής σου.

Περιμένω πως και πως το νέο τίτλο. Το τρέχον κεφάλαιο, στο δικό μου το βιβλίο δεν διαβάζεται.
Είναι κακογραμμένο και δεν τελειώνει.

O Mπενι...

... όπου θέλει μπαίνει.

Ρώτησε ο Vague Tourist...

Αν είχαν τα @ρχίδι@ διαφημιστές και διαφημιζόμενοι,
θα έλεγα εγώ για να το πάω λίγο πιο κάτω.

Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

- Γέρος.
- Χαίρω πολύ! Καμμιά πιο προτότυπη απάντηση;
- Είναι το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ.....


(και αυτό αν προλάβω).

Χρόνια πολλά...

... στις παλαβές αποδημητικές μαϊμούδες!

Του θειού μου!

Πάντα τέτοια! Να 'σαι καλά.

Η γρίπη των πουλερικών (ξανα)χτύπησε στο Φάληρο

Είστε άξιοι της μοίρας σας, κύριοι.
Προηγείστε με 0-1 και βρόμισε ο κόσμος κουτσουλιές.
Φαινόταν στα μάτια σας (με εξαίρεση τον Παπ) πως δεν πιστεύατε πως συμβαίνει να είστε μπροστά.























Αυτόν τον Εκι να τον χαίρεστε. Τι δηλώσεις πάλι έκανε ο υπερπανάθας!
Μετά λέτε πως διώξατε τους loosers!

Όσο για την ομάδα μου, περιμένω άλλα πράγματα. Λίγο περισσότερο μπάλα δηλαδή.

Νο comment

Λοιπόν, επειδή πολλά έχουν δει τα ματάκια μου και επειδή έρχομαι από ανάρρωση γρίπης, αρχίζω και φοβάμαι βλέποντας blogs να κλείνουν τα σχόλια τους. Μεταδίδεται τίποτις μέσω των σχολίων;

Θέλω όμως να επισημάνω πως η γρίππη των πουλερικών ΔΕΝ κολλάει απο σχόλια. Απο σχόλια κολλούν άλλα πράγματα. Η αρρώστια του διαλόγου, της κρίσης, της αμφισβήτησης.

Εκτός βέβαια, αν όποτε μιλάς, γράφεις, φέρεσαι, ανάβει το λαμπάκι στο κεφάλι σου.

Φωτεινέ παντογνώστη.


Υπάρχει προφυλακτικό για σχόλια;
Mην αρχίσουμε τις πίπες πάλι, πλάκα κάνω!

Διαβάζω, ακούω, σκέφτομαι...

Tα κοτόπουλα θα μας πεθάνουν. Προσοχή στις αλανιάρες κότες. Ψωνίζετε μόνο απο super market (τα δικά μας).

Το Ιράν ετοιμάζει πυρινικό οπλοστάσιο. Να το προλάβουμε πριν εκβιάσει την οικουμένη (όπως δηλαδή κάνουμε και εμείς). Λέμε και καμμιά μαλακία όπως: Γκουαντανάμο για ξεκάρφωμα Αγγέλα.

Σεισμός! Ξανά σεισμός!

Η οικονομία πάει κατα διαόλου. Πάρτε κανα δάνειο, τσάμπα είναι (να το πάρεις).

Τρομοκράτες στην Αθήνα! Έτοιμοι να χτυπήσουν ήταν, μα τους σταματήσαμε. Local CIA και Τσάρλς Πις (ένα κα το αυτό). Aντε ρε αδέλφια, αγοράστε κανένα όπλο απο τα κεντρικά!

Τον Αριέλ δεν τον θέλει ούτε ο Χάρος!


Αρχίζω και φοβάμαι (με το τελευταίο) πραγματικά!

Δημότης/ες

..Νίκου.


(σάλια)

Στιγμιότυπα απο τη δουλειά

- Είχα μια ξύστρα στο γραφείο μου.....
- Πάρε τη δικιά μου, έχω πολλές!
- Ευχαριστώ
- Πρόσεχε να μην τη χάσεις! Δεν έχω άλλη.
- Αφού μου είπες πως έχεις πολλές.
- Δυο έχω.
- ..........

Απο σήμερα, θα χρησιμοποιώ μόνο μαρκαδόρους.

Απαντήστε κύριοι.... (click here)

Μου μυρίζει πολύ γέλιο..... και κλάμα (άμα λάχει)!

Ο θείος επέστρεψε μαζί με τις μουσικές του (click here)

Α-π-ο-λ-α-υ-σ-τ-ι-κ-ό-ς!

:)

Ο φονιάς που έγινε πρωθυπουργός (δις)

Τον κάθε εγκληματία πολέμου τρέχουμε να τον βάλουμε μέσα για να τιμωρηθεί για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτόν εδώ τον αναλαμβάνει ο χάρος.

Τουλάχιστον τώρα πλέον, θα δώσει εξηγήσεις στα 3.500 θύμματα του καταυλισμού της Σάμπρα.



[*] Ariel Sharon

Τώρα μπορούμε να γιορτάσουμε καλύτερα. Καλές γιορτές λοιπόν.

Τι πονοκέφαλος και αυτός! Τί γλέντι! "Tσουπ το επιτόκιο"! Το κεφάλι μου πάει να σπάσει απο δαυτό το hung over. Πάει, τελειώσαν και οι γιορτές. Ευτυχώς για κάποιους. Τι καταλάβα, εκτός απο μια καταπληκτική βραδυα με φίλους στην αλλαγή του χρόνου; Οτι οι γιορτές είναι για να χαϊδεύεις το χρήμα. Όχι να το πιάνεις. Να το χαϊδεύεις, να το μυρίζεις, να το αισθάνεσαι. Σαν την πορδή που αφήνει ο βιαστικός που σε προσπερνά στο δρόμο. Αλλά τί σου είναι η εορταστική περίοδος! "Tσουπ το επιτόκιο"! Σίγουρα τελείωσε έτσι; Δεν έχω άλλα χρήματα. Δεν πιστεύω ο Santa Clauss να την κάνει γυριστή και να ξανάρθει; Τρέμω με τον αλήτη. Δεν μου αγόρασα τίποτα φέτος. Λες να έχει ποινικές κυρώσεις: Αυτό πάλι. Τα παιδάκια απο το Νταρφούρ, 11 μήνες δεν πεθαίναν τη διαφημίση μου μέσα; Αλλά ξέχασα, στις εορτές ο κόσμος είναι συναισθηματικά φορτισμένος και κυρίως οικονομικά φορτομένος (καλά λέμε και καμμιά ανακρίβεια). Μπορεί την επόμενη φορά στα εορταστικά προγράμματα να μην γλεντάμε τόσο; Ξεπατωθήκαμε στο χορό στο καθιστικό με τα προγράμματα στην TV. Μη γίνω ρεζίλι ρε. Τελειώσαν οι γιορτες, σιγουράκι έτσι; "Tσουπ το επιτόκιο"! Βαριέμαι να ξεστολίσω το δέντρο. Αμα το αφήσω για ντεκόρ δεν θεωρείται άποψη; Δεν έχετε ιδέα απο τέχνη ρε! Άμα πάω το Φλεβάρη (για μαλάκα ψάχνουν) θα πάρω εορτοδάνειο (Θα μου δώσουν, θα μου δώσουν) Τον τροχονόμο στα λεφτά κάνει ο κόσμος στις γιορτές. Αλήθεια θα πρέπει να ντρεπομαι που δεν πήγα στο "the Mall"; "Ήρθε το τέλος, ήρθε το τέλος!"

Καλές γιορτές κύριοι. Δεν έχει καμμιά διαφορά πλην του ότι τώρα δεν έχουμε να δώσουμε έναν επιπλέον μισθό. Πονάει και το κεφάλι μου.