Ευγενής δεν είμαι με τους φίλους μου. Αυστηρός είμαι, μέχρι παρεξήγησης.

Το παραδέχομαι.
Έχω χάσει πολλά επεισόδια τους τελευταίους μήνες, μην πω το 2006. Η δουλειά δεν μου επιτρέπει να διαβάζω τα blogs και εγώ απ' την άλλη δεν μου επιτρέπω να παραμελώ τη δουλειά μου. Αλλά έχασα πολλά ρε γαμώτη μου.


Όλα ξεκίνησαν απο ένα post της Μιραντολίνας για τον Μποϋς (τον λέω σαν να τον ξέρω τρομάρα μου) που έτυχε στη ζωή του να ήταν και ναζιστής. Χέστηκα, και ο Θεωδοράκης ήταν μέλος της νεολαίας Μεταξά και 'γω αγόραζα μικρός το Στόχο και ο Μπιν Λάντεν τσιράκι της CΙΑ. Το τι σκατά κάνουμε στη ζωή μας δεν πιστεύω πως έχει άμεση σχέση πάντα με το τι πιστεύουμε. Αν δηλαδή είμαστε κομμουνιστές, λατρεύουμε τον Βούδα, ακούμε λαϊκά με φανατισμό ή τρώμε μόνο σουβλάκια τη Μεγάλη Εβδομάδα και ο ράφτης μας, μας έχει κατατάξει στους "δεξιούς", δεν σημαίνει πως αν κάποια στιγμή βρεθούμε να ψάλλουμε σε ναό ως αριστεροί ψάλτες παύουμε να είμαστε τα παραπάνω!

Αυτά για τον καλλιτέχνη (ακόμα δεν κατάλαβα γρί, αλλά για να το λένε οι ειδικοί, κάτι θα ξέρουν από καλό λάδι. ΑrtAttack μπορείς να με κατατάξεις στα πρόβατα με κριτικό Τέχνης για τσοπάνη. Δεν ντρέπομαι, μαθαίνω:).


Από την άλλη φυσικά προβληματίζομαι με την προβολή του καλλιτέχνη ως προς το ιδεολογικό του background μα και πάλι σκέφτομαι πως αυτό είναι που εξιψώνει το έργο του. Η μετάνειά του. (Μέχρι και τώρα δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής στα έργα του μα θα ξαναπώ πως το IQ μου είναι επιπέδου BBQ). H προβολή -έστω και αναφορικά- ναζιστικής ιδεολογικής τοποθέτησης ενόχλησε και εμένα, δεν κρύβω. Ως αντίδραση όλου αυτού θεωρώ αρκετά τίμια τα ΕΠΩΝΥΜΑ comments που δήλωναν την αντίθεση σ’ αυτο το γεγονός. Θα μου πεις: Ρε μπαγλαμά, θα μπορούσαν να είναι πιο κόσμιοι! Και;
Ποιός εκτίθεται τώρα;

Εχω προβληματιστεί πάρα πολύ και συνάμα είμαι πολύ στεναχωρημένος. Γι΄αυτό και γράφω απόψε. Αν η μανούρα σταματούσε εδώ θα έλεγα: Δε γαμιέται, μια αντιπαράθεση απόψεων. Άντε ανθρώπων το πολύ! Στο blog του Μanifesto όμως το πράμα ξέφυγε. Και ξέφυγε πολύ. Για να αποφορτίσω το κλίμα (και τον ίδιο τον manifesto κυρίως) αλλά και για να διαμαρτυρηθώ για τον χαρακτηρισμό που δόθηκε στον J95 ως "ομοφοβικό φασιστάκο" έγραψα πως δεν μπορεί σε μια λεκτική διαμάχη μεταξύ ενός gay και ενός straight να κατηγορείται κάποιος για τα μη γούστα του, με την ίδια ακριβώς λογική που δεν μπορεί κάποιος να με πει βυζόφοβο επειδή γουστάρω τα μικρά βυζά (τα μεγάλα μου αρέσουν ρε μπαγλάμια, ένα παράδειγμα έδωσα). Στην ψιλοβελονιά μου αυτή που άφησα στο post του Manifesto -και μιας και έπειτα και μέχρι απόψε δεν μπορούσα να ήμουν στο δίκτυο- συνέχισαν το κέντημα η Κωνσταντίνα με την Κατερίνα αυτοσαρκαζόμενες, μήπως και σωθεί η κατάσταση απ΄την τροπή που πήρε το θέμα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρεξηγηθεί αυτή η πλάκα με τα βυζιά με ένα ακατανόητο για μένα σκεπτικό (είπαμε IQ-BBQ αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας) πως η ειρωνία ήταν για τους gay! Και διαβάζω σήμερα κάτι τρομερά κείμενα εναντίον των "ομοφοβικών που μας έκαναν τους φίλους" και τα λοιπά. Mάγκες, δεν ντρέπομαι να πω συγνώμη ή όταν αντιληφθώ μια μαλακία μου να το πω με κεφαλαία γράμματα. Πιστέψτε με. Αν όμως απ΄το μηδέν βλέπουμε εχθρούς παντού γιατί κάποιοι άλλοι μας έχουν φερθεί σκάρτα και ευκαιρίας δοθείσης βγάζουμε λόγο εναντίον ανθρώπων που ουδεμία τέτοια άποψη έχουν, αυτό παλικάρια μου ξεπερνά και τα όρια της υστερίας. Αυτό είναι μανία καταδίωξης. Σχιζοφρένεια. Και είναι μεγάλο κρίμα να παρασύρουμε από αλληλεγγύη ΚΑΙ άλλους στον παραλογισμό μας.

Επειδή λοιπόν έβαλα και 'γω το λιθαράκι μου αν όχι τον θεμέλιο λίθο για να αισθανθείτε -έστω και λανθασμένα- άσχημα, σας ζητάω συγνώμη.

Συγνώμη που εκτεθείκατε.