Πρόσεχε Αλί.

Όμορφος, ψηλός με τα δόντια πάντα να φαίνονται κάτασπρα όποτε χαμογελά στο σκούρο του δέρμα. Και δεν είναι πολλές οι στιγμές που δεν χαμογελά. Δεκαοχτώ χρονών σκάρτα, γεννήθηκε σε μέρος που πολλοί απο μας - αν όχι όλοι - δεν διανοούμαστε πώς θα μπορούσαμε να ζούμε. Στο Κασμίρ. Πώς στο διάτανο έφτασε εδώ δεν έχω καταλάβει ακόμα, μιας και τα ελληνικά του δεν είναι αρκετά για να μου εξηγήσει μα είμαι σίγουρος πως η ταλαιπωρία που έχει περάσει μέχρι σήμερα θα ήταν αρκετή για έναν αστό ενήλικα να περάσει στη θηλειά σαπούνι.

Το Σεπτέμβρη που πέρασε, αγόρασε ένα κινητό απο κάτι συμπατριώτες του και το δικιμάζαμε απο το δικό μου φωνάζοντας :"Aλλαχ Α[ου]κμπαρ" γελώντας. Δεν μου έκαψε το μαγαζί τώρα που το σκέφτομαι, παρόλο που είναι θρήσκος. Με ρώτησε κάποια στιγμή να του μάθω το αντίστοιχο χριστιανικό.

Κόμπιασα, μα του ‘πα: "δόξα τω Θεό".

Όμως αμέσως μου ήρθε η εικόνα στο μυαλό. Γεμάτο καφενείο με πατριώτες ταβλαδόρους αναγνώστες της Ακροπόλεως να ακούν τον σκούρο πακιστάνο να βάζει στο στόμα του το Θεό ΜΑΣ! Θα του γαμήσουν την Παναγία. Δικιά τους είναι άλλωστε. Όχι δική του.

Του ζήτησα να μην χρησιμοποιήσει ποτέ τη φράση σε έλληνα ούτε για πλάκα. Δεν ξέρεις πάνω σε ποιόν θα πέσεις. Φοβήθηκα για τον μικρό.

Ξέρω πολλούς δημοκράτες στην Κοκκινιά που τα τελευταία 2 χρόνια ξεκίνησαν να διαβάζουν ΤΑ ΝΕΑ, το γύρισαν στην εβδομαδιαία Α1 και προχθές για παράδειγμα ένας απο αυτούς μου ζήτησε ΤΟ ΣΤΟΧΟ.

O μικρός έφυγε πριν λίγες μέρες για την βόρεια Ελλάδα, στις Σέρρες. Εκεί πλέον πουλάει τα cd του. Του ζήτησα να βγάλει απ’ το μυαλό του τη φράση που του έμαθα.

Κυκλοφορούν πολλές τέτοιες εφημερίδες εκεί πάνω τελευταία.