Tα όστρακα να επιστρέψουν, αφήστε τα μάρμαρα ...

Βρίσκομαι στην αίθουσα του μουσείου της Αρχαίας Αγοράς κάτω από την Ακρόπολη των Αθηνών.

Πριν από λίγες μέρες, μια φίλη, αδελφή της προέδρου της εταιρείας που εργάζομαι, μας έκανε την πρόταση για μια ξενάγηση - και τί ξενάγηση- στην Ακρόπολη της πόλης που ζούμε και στα πέριξ αυτής μιας και είναι ξεναγός.
Ιστορίες και μύθοι ξετυλίγονταν καθώς σχεδόν αγγίζαμε τα πάντα. Στο μουσείο της Ακρόπολης, οι περίοδοι περνούσαν μπροστά στα μάτια μας. Νεαροί άνδρες και κόρες υψώνονταν μπρος μας. Μαρμάρινοι θεοί και θνητοί, ζωγραφισμένοι με έντονα χρώματα, ακίνητοι σε μετέφεραν σε τελετές και ιστορίες που είχαμε λησμονήσει.
Σκάνδαλα οικονομικά, ερωτικά, παιχνίδια πολιτικά και ίντριγκες οικογενειακές και ξάφνου φωνές ηρώων. Ζεις στο τότε. «Παρακαλώ μην πλησιάζετε». Ξυπνάς απ΄τις σκέψεις σου, μα οι εικόνες συνεχίζουν. Κατεβαίνεις στην Αρχαία Αγορά. Στον πρόλογο της ιστορίας...

Μια ασπίδα. Θεέ μου, είναι αληθινή. Σπαρτιάτη, μου λένε. Ατιμασμένη. Θυμάμαι μηχανικά «ή ταν ή επί τας». Ήταν ενός νεαρού Σπαρτιάτη που πιάστηκε αιχμάλωτος στην Αθήνα ή σε κάποια εκστρατεία - δεν θυμάμαι ακριβώς. Τεράστια! Κουράστηκα στην σκέψη και μόνο πως την κρατούσε άνθρωπος στην μάχη. Προχωρώ γρήγορα καθώς σπατάλησα πολύ χρόνο κοιτάζοντάς τη και η παρέα μου έχει φτάσει πιο κάτω. Κοιτάνε κάτι πήλινα κομμάτια, όστρακα όπως λέγονται. Έχει ονόματα χαραγμένα πάνω. Τέλος της αφήγησης.

Σκέψεις.

Η ζωή στην Αρχαία Αθήνα, ήταν δύσκολη, σκληρή για τους δούλους και τους φτωχούς. Όπως παντού και πάντοτε, και πιο άνετη για τους πολίτες και τις αριστοκρατικές οικογένειες. Η δημοκρατία είναι αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη ανακάλυψη την εποχή εκείνη και η πεταλούδα που φτερούγισε άλλαξε την ιστορία της γης. Ο δυτικός πολιτισμός έχει ως σημείο αναφοράς εκείνο το πείραμα αυτής της πόλης. Μόνο που μας έχει ξεφύγει κάτι πολύ βασικό απ΄όλη την ιστορία. Το όστρακο. Αυτό το έχει λησμονήσει ο δυτικός τρόπος δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Το όστρακο μαλάκα μου! Αυτό το κομμάτι πηλού που έβλεπα μπροστά μου τότε στο μουσείο. Η δύναμη του πολίτη χαραγμένη σε ένα όστρακο. Δεν περνά απ΄το μυαλό μου αυτή τη στιγμή, τίποτε που να σημαίνει στον κόσμο, όπως αυτό που γινόταν στην Αθήνα τότε. Ευεργέτες, πολιτικοί, στρατηγοί θριαμβευτές, ολυμπιονίκες της πόλης.
Εξοστρακίστηκαν- τιμωρήθηκαν από το Δήμο, από τον φόβο της έπαρσης ή της υποψίας υπερβολικής πολιτικής επιρροής και δύναμης. Τί πιο αγνό, για μια πόλη. Να το μεταφέρουμε στο σήμερα ως πείραμα, στο μυαλό μας; Σκέφτομαι οικογένειες πολιτικών, «τζάκια», που κυβερνούν πολύ πριν με σπείρουν οι γονείς μου. Τί διάολο, όλοι άξιοι πατριώτες και υπερασπιστές των κοινών είναι; Μην βάζει το μυαλό μόνο την Ελλάδα. Υπάρχουν οικογένειες που κυβερνούν σήμερα τον πλανήτη. Σε δημοκρατικά συστήματα. Μόνο που αυτές οι δημοκρατίες ή μάλλον όλες οι σύγχρονες δημοκρατίες, λειτουργούν χωρίς το σημαντικότερο συστατικό τους. Το πήλινο κομμάτι.

Τροφή για σκέψη.
Ποιός θα τολμούσε να το επαναφέρει;