Εδω και 11 χρονια τετοια μερα σκεφτομαι την Θεσσαλονικη

Τον καιρό της, τα χρόνια που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά, την παρέα στο στρατό που δεν εγίναν ποτέ φίλοι μου. Αυτό δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ. Θυμάμαι τα παιδιά, την καταγωγή τους, το γέλιο τους, το θυμό τους, τα προβλήματα τους. Δεν θυμάμαι τα ονόματα τους όμως. Η μνήμη μου είναι ένα μηδενικό. Μου το λένε όλοι. Ευτυχώς υπάρχουν και οι φωτογραφίες μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βράδυ που απολύθηκα απ' το στρατό. Κλαίγαμε όλο το βράδυ σαν μικρά παιδιά αγκαλιασμένοι ξέροντας πως δεν θα ξαναδούμε ποτέ ο ένας τον άλλο. Εγώ τουλάχιστον το ήξερα. Την άλλη μέρα ρεφενέ για το λεωφορείο που θα μας κατέβαζε στην Αθήνα, στον Πύργο, στην Καβάλα, στα Γιάννενα. Ήταν η τελευταία πράξη εκείνης της παρέας.

Μιά ζωή μαύρη πέτρα πίσω μου. Ό,τι και αν είναι, καλό ή κακό.
Μετάνιωνω έδώ και πολλά χρόνια.
















Να είστε όλοι καλά ρε παιδιά. Και η Θεσσαλονίκη επίσης.