Η ΠΑΣΤΑ ΜΟΥ

Όπως το βλέπω εγώ, η ζωή του καθενός βασίζεται στην πάστα που θα φάει. Για παράδειγμα, αν θεωρήσουμε μία πάστα από το ένα ως το δέκα, υπάρχουν λιχούδηδες που έχουν γεννηθεί στην κλίμακα οχτώ και άνθρωποι σαν κι εμένα που έχουν γεννηθεί στην κλίμακα δύο. Περιθώριο εξέλιξης, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, είναι να φτάσεις μέχρι την κλίμακα τρία ή τέσσερα. Κι αυτό με σκληρή λιγούρα και μεγάλες μασαμπούκες.

Από αυτή την σκοπιά λοιπόν, οι άνθρωποι από την κλίμακα έξι και πάνω, έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν την σοκολατίνα τους, τα σιρόπια τους και την πιθανότητα να συνεχίσουν να αυξάνουν το βάρος τους. Εγώ, όμως δεν έχω καμμία άλλη επιλογή. Επικροτώ τους ανθρώπους, που ενώ ξεκίνησαν από χοντροί, υιοθέτησαν μία διατροφή διαφορετική από την αναμενόμενη, αλλά δικαιολογώ και τους υπόλοιπους.

Κύριοι, δείτε το, δεν υπάρχει καμμία άλλη δίαιτα για μένα, πέραν αυτή της επιβίωσης. Μεγιστοποίηση του βάρους, δεν πρόκειται να μου φέρει καμμία ευτυχία, από την στιγμή που δεν μου δίνεται περιθώριο για extra πάστα, αλλά δεν θα αφήσω κανέναν να μεγιστοποιήσει το βάρος του εις βάρος μου. Γιατί αν το δούμε ψυχρά και λογικά, οι πάστες, η σοκολατίνα, η φλώρα είναι συγκεκριμένες. Άρα όταν οι χοντροί μεγαλώνουν τον όγκο τους, αυτό γίνεται εις βάρος των πεινασμένων.

Πιο λογικό για μένα, είναι η διατήρηση του βάρους και η βοήθεια στους λιγνούς. Γιατί αυτό δεν είναι αρκετό;

Η πείνα μου είναι εκ γεννετής, δεν μου δόθηκαν περιθώρια, η λιγούρα σας είναι επίκτητη. Αυτό είναι άδικο.

Το φιλαράκι, ο Manifesto καλά το είχε πει. Όταν σπείρεις σιτάρι θερίζεις αλεύρι. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που ότι κι αν σπείρεις, πάντα πάστες θα θερίζεις.

Γειά σου ρε Ψιλικατζού με τα ωραία σου!