Μπαίνουμε στους γνωστούς ρυθμούς μας πάλι.
Δεν κρύβω πως το περίμενα πως και πως.
Άλλωστε όλο το καλοκαίρι ήμουν εδώ
και περίμενα να περάσει ο χρόνος.
Δεν περίμενα κάτι συγκεκριμένο.
Έτσι, να περάσει το καλοκαίρι.
Τώρα θέλω να ξαναβρώ τα φιλαράκια μου,
να πάμε για καφέ βλέποντας τη θάλασσα απέναντι φουρτουνιασμένη.
Ο αέρας να περνά μέσα απο το σβέρκο μου, να ανασκουμπώνομαι.
Είμαι χειμερινός τύπος τελικά.
Θέλω να ξανακάνω τις χοντροκομμένες -όπως πάντα-
και ρηχές συζητήσεις με τα παιδιά πηγαίνοντας για το γήπεδο.
Να ξαναβρώ τη γαλήνη μου, μέσα στις φωνές μας.
Θέλω να ξαναδώ βροχή στο τζάμι του αυτοκινήτου μου και να οδηγώ.
Την μηχανή την έχω και κάθεται.
Είμαι χειμερινός τύπος τελικά.
Το καλοκαίρι με ενοχλεί. Η ζέστη, η υγρασία.
Τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο και εγώ ενοχλώ τους άλλους
(κυρίως αυτούς που αγαπώ) με τη σειρά μου.
Κρίμα γιατί τους αγαπώ πολύ. Oλο το χρόνο.
Είναι κρίμα να τους στεναχορώ.
Γαμημένο καλοκαίρι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Σε στηριζω στον απολυτο βαθμο. Αποδεδειγμενα και στο blog μου
Έτσι νώθω, χωρίς να το επιδιώκω.
Δίχως αφορισμούς.
Το καλοκαίρι το αγαπώ και αυτό αλλά..
...μπελάς και στεναχώρια.
Αμα δεν πας και διακοπές, άστα να πάνε.
Πάντως σε ευχαριστώ φίλε για την στήριξη.
Σε διαβάζω αρκετά. Πλέον περισσότερο.
Δημοσίευση σχολίου