"Εγώ υπηρετώ απο άλλο μετερίζι".

Συζητούσα πριν μέρες το πόσο εύκολα πλέον μασάμε κουτόχορτο, πόσο μας κοροϊδεύουν στην μούρη μας μπροστά και η μόνη μας αντίδραση είναι να δεχόμαστε όλα αυτά απλώς σιχτιρίζοντας. Είναι τόσα πολλά, μα την αφορμή για να γράψω μου την έδωσε η προχθεσινή Βουλγαρακιάδα.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα άρθρο που είχα διαβάσει σε ειδικού περιεχομένου τύπο πριν απο μήνες, που δείχνει με γλαφυρό τρόπο το πως κάποιοι -στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Βουλγαράκης- αντιλαμβάνονται τους θεσμούς και την θέση που καταλαμβάνουν.

Κατα την περίοδο 1990-91 ο εν λόγω τότε βουλευτής εκλήθη να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Τότε λοιπόν το σώμα ψήφισε νόμο για την συγκεκριμένη περίπτωση, έτσι ώστε να υπηρετήσει μονάχα 6 μήνες. Η ατάκα -ιστορική από τότε- που βγήκε από το στόμα του νεαρού βουλευτή Βουλγαράκη ήταν: "εγώ υπηρετώ από άλλο μετερίζι"

Κατατάχτηκε στο Π.Ν. και για να μην προκαλεί με την παρουσία του, τους υπόλοιπους της κληρουχίας του, τον έστειλαν στο βοηθητικό προσωπικό της ΜΥΚ. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως τα νέα μαθαίνονται γρήγορα και τα ανέκδοτα δεν αργούν να βγούν για τον "βατραχάνθρωπο βουλευτή". Και όλα αυτά τα φούντωνε περισσότερο η αλαζονική συμπεριφορά του νεαρού βουλευτή απέναντι στα στελέχη και αξιωματικούς της μονάδας. Απ’ την άλλη όμως η καζούρα, καζούρα στο ημιάρβυλο.

Στην επόμενη εκλογική μάχη και αφού είχε πλέον απολυθεί ο Βουλγαράκης αφισσοκόλησε στην εκλογική του περιφέρεια φωτό την αφεντειά του στο στίβο μάχης με την παραλλαγή της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών!

Αργότερα σε συνεντεύξεις του, καμάρωνε ότι είχε εκπαιδευτεί ως υποβρύχιος καταστροφέας αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν σε θέση να πεί σωστά ούτε το όνομα της μονάδας. Αυτό που έκανε δηλαδή ο κατα φαντασίαν "βατραχάνθρωπος" ήταν να φτιάχνει το προφίλ ενός δυναμικού και νέου πολιτικού πάνω στη άγνοια των πολλών. Αυτή η προπαγάνδα συνεχιζόταν μιας και οι συνεντεύξεις και οι δημοσιογράφοι που εμπλέκονταν δεν ήταν του αντικειμένου.

[Από την πρώτη στιγμή που είδαμε τα καμώματα του πολιτικού αυτού, δεν είχαμε καμμιά αμφιβολία ότι εάν ερχόταν η ώρα να αναλάβει ευθύνες, δεν θα αργούσε να τα κάνει θάλασσα. Τα χρόνια πέρασαν και ο βουλευτής Υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Τώρα πλέον, στην κρίσιμη στιγμή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είχε πιστέψει και ο ίδιος ότι ήταν βατραχάνθρωπος. Ήταν τόσο ασυγκράτητος, που "πούλησε" το παραμύθι και στους ξένους που ασχολήθηκαν με την ασφάλεια των Αγώνων. Μιλάμε για επαγγελματίες τεχνοκράτες, όσο και στρατιωτικούς με τεράστια εμπειρία (Delta force, SEALS, SAS). Κάποια μέρα, ένας από αυτούς απευθυνόμενος σε αξιωματούχο της ΕΛ.ΑΣ. σχολίασε: "Πρέπει να είστε υπερήφανοι που ο υπουργός σας προέρχεται από τις Special Forces". Τα γέλια και το πανηγύρι που ακολούθησε, ήταν απερίγραπτο! Οι ξένοι, δεν χρειαζόταν να ακούσουν από κανέναν την αλήθεια. Όταν όμως αντιλήφθηκαν τον εμπαιγμό του ανθρώπου , άρχισαν κανονικό "δούλεμα". Σε όποια ευκαρία τον πετύχαιναν, τον φόρτωναν κολακίες για την εμπειρία του ώς special operator. Και ο "βατραχάνθρωπος" κορδωνόταν και καμάρωνε, ενώ όλοι γελούσαν πίσω από την πλάτη του. Με απλά λόγια, ο υπουργός ξεφτίλισε διεθνώς τη χώρα.
Είπαμε να μην ασχοληθούμε με το θέμα , σεβόμενοι την εθνική προσπάθεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά ο "βατραχάνθρωπος" δεν έλεγε να αποφύγει τις γκάφες.
Πρώτα με τον ειδικό φρουρό που δολοφονήθηκε στην βρετανική πρεσβεία, όπου έσπευσε να τον λασπώσει, αποφαινόμενος ότι το θύμα είχε σχέση με τον υπόκοσμο και οτι δεν πρόκειτε για τρομοκρατικό χτύπημα. Κατόπιν, τον Δεκέμβριο του 2005, ήλθε η χιονοστιβάδα: βόμβα στο Σύνταγμα, απαγωγές Πακιστανών, Ρώσος δραπέτης και φόνος δυο αστυνομικών. Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, μετά από εντελώς ατυχείς δηλώσεις, εξαφανίζεται. Φροντίζει όμως να δικαιολογεί την σιωπή του, μέσω δημοσιευμάτων στα οποιά αναφέρεται ότι σιωπά εξαιτίας της σχέσεως του με τις Ειδικές Δυνάμεις και, κατά συνέπεια, της ιδιαίτερης ευαισθησίας του σε θέματα είδικών επιχειρήσεων. [....]*

Η ηλιθιότητα και η ανικανότητα αυτού και ορισμένων εντολέων του (προφανώς) συνάντησε την υποκρισία -που φυσικά συναντάται σε όλους τους συναδέλφους του, ανεξαρτήτως πολιτικής/κοματικής τοποθέτησης- στην πιο φρέσκια περίπτωση της Vodafon όπου ο καταμερισμός ευθυνών κατέληξε να γίνει το παιδικό παιχνίδι "πούν’ το - πούν’ το, το δαχτυλίδι" και με ύφος πρύτανη εξηγούσε (;) τι συνέβη (τί συνέβη;;) επί 3 ώρες στη συνέντευξη τύπου με το ματσούκι στο χέρι, όταν επί πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση κατηγορούσε τις κυβερνήσεις (άλλα καλά παιδια!) πως αφήνει τις επιχειρίσεις να φεύγουν εκτός Ελλάδας ανεβάζοντας τον δείκτη της ανεργείας.
Εμαθα λοιπόν χθές, πως ένα εργοστάσιο που φτιάχνει ποτήρια, εδώ στη γειτονιά μου κοντά που έκλεισε πριν λίγο καιρό και πήγε στη Βουλγαρία, ανήκει στην οικογένεια Βουλγαράκη και πιο συγκεκριμένα στην αδελφή του Γιούλα. Τα γνωστά ποτήρια που στο πάτο τους γράφουν ΓΙΟΥΛΑ και τα συναντάς συνήθως ως νεροπότηρα σε εστιατόρια και bar. Αυτό, προφανώς τώρα που ο εν λόγω βουλευτής είναι στην κυβέρνηση αποτελεί μέγιστη συμβολή στην πτώση του δείκτη ανεργείας και προσφορά θέσεων εργασίας. Της Βουλγαρίας όμως.

Στον περασμένο ανασχηματισμό ο κοινοβουλευτικός και υπουργικός βίος του επιβραβεύθηκε με την αλλαγή από την ηλεκτρική καρέκλα του Υπ. Δημοσίας Τάξεως με την ασφάλεια και σαφώς πιο αναπαυτική καρέκλα του Υπ. Πολιτισμού. Αυτό που μένει είναι να ακούσουμε πως θήτευσε και στη σχολή του Κ. Κούν για να πέσουμε τ’ ανάσκελα.

Αρκετά όμως με το συγκεκριμένο "δείγμα" πολιτικού.

Λίγο- πολύ αρκετοί συνάδελφοι του έχουν τέτοιες συμπεριφορές (αλαζονία, υποτίμηση του κοινού νου, κουτοπονηριά, πολιτικός τετιμποϊσμος) και συμπεριφέρονται σαν τσιφλικάδες (βλ. χρηματηστήριο, αναδασώσεις-κτηματολόγιο, Μ.Μ.Ε., δημόσια έργα) σε μας και την περιουσία μας (Ελληνικό Δημόσιο) δίχως κανείς μας να αντιδρά. Και το χειρότερο είναι πως η ανοσία μας απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις έχει ξεπεράσει τα όρια. Χάσκουμε κουνόντας το κεφάλι ξεστομίζοντας το πολύ ένα "άει στο διάολο κερατά" ή καυλώνουμε κοιτώντας το Μάκη στο φωτεινό τετράγωνο hi tech πολυτιμότερο μέλος της οικογενείας μας, να τα σούρνει σε κανα-δυο απο το σινάφι, ενώ την επόμενη εβδομάδα έχουν όλα ξεχαστεί.

Μα είναι τόσα πολλά θα πει κανείς. Αυτό είναι! Είναι τόσα πολλά που -δυστυχώς- ακούω αρκετούς όλο και περισσότερο να αναφέρουν πάλι αυτόν το γέρο, το λοχία.

Κρίμα.

* Απόσπασμα από αρθρο του Σάββα Βλασση, στο μηνιάιο περιοδικό Στρατηκική. Ιαν 2006