Κυριακή, Αυγούστου 28, 2005

Το blog μου το «αγόρασα» από ένα ψιλικατζίδικο...

Μέσα Ιουλίου. Κυριακή, μόνος στο μαγαζί.
Μέρα ζεστή, ξενέρωτη. Αύριο πάλι γραφείο.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη δουλειά.
Ούτε στην μία ούτε στην άλλη.

Δε γαμιέται, θα μπω να «σερφάρω».
Getty images, sporfm, καμμιά τσοντούλα.
Τα συνηθισμένα. Ψιλοβαριέμαι.

Ανοίγω το history να κάνω την ίδια «βόλτα».
Τι είναι αυτό το psilikatzoy;
Θα έχει βρεί η Κωνσταντίνα
κάνα site σχετικό με το μαγαζί
και το ψάχνει. Δεν μπαίνω; Μπαίνω!

Διαβάζω. Βλάκας εγώ, δεν βλέπω δεξιά-αριστερά.
Συνεχίζω. Πλάκα έχει!
Ψιλοπονηρεύομαι. Ρε λες;

Κάτι μου θυμίζουν τα κείμενα.
Profile: Κωνσταντίνα. Ρε το κωλόπαιδο!
Μ' αρέσει.
Τι είναι όμως αυτό που έχει κάνει;
Δεν μου έχει πει τίποτα.
Διαβάζω όλα τα post.
Ψάχνομαι μέσα μου.
Τί θέλει να πει;
Γιατί το έφτιαξε;
Της αρέσει!
A ρε Πίπη ανοιχτό βιβλίο μια ζωή.
Δε λέω τίποτα. Άστην.
Μην επηρρεάσω το γράψιμο της.

Πέρασαν δυο μέρες.
Το διασκεδάζω. Δε λέω τίποτα ακόμη. Όσο πάρει.
Μου αρέσει να την διαβάζω. Και αυτά τα links;
Ααααααα, εδώ έχει πλάκα ρε!

Φεύγω απο το γραφείο για το μαγαζί.
- Θελω να σου δείξω κάτι!
- Τι είναι ρε Ντινάκι;
- Κοίτα το περιοδικό. Γράφει για τα blogs
- Τα ποιά; (το μαλάκα εγώ)
- Θα σου εξηγήσω μετά. Κοίτα. Κάτω στις διευθύνσεις.
Psilikatzoy! Έλαμψε. Με κοιτάει με το βλέμα του μαλακισμένου που έχει φέρει 10 στον έλεγχο.
- Δηλαδή; (τα είπαμε πριν, το μαλάκα εγώ)
- Κοίταξε να δεις υπάρχει μια γωνιά στο internet που κάποιοι....
... έτσι έκανα και 'γω ένα. Χαμόγελο.

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ (άλλωστε ποτέ δεν μπορούσα να κρυφτώ)
- Τα 'χω διαβάσει όλα ρε μαλάκισμένο!
- Σ' αρέσαν;
- Αρκετά
- Δεν άντεχα άλλο, γράφω απο τον Απρίλη και ήθελα
να σου κάνω έκπληξη στην επέτειο της γνωριμίας μας
αλλά με πρόλαβε το περιοδικό.
- Γράφεις πολύ καλά.
- Καλά ρε συ με διαβάζεις και δεν είπες τίποτα;
- Τι να πώ; Δεν θέλω να επηρρεάσω την κρίση σου,
ούτε το γράψιμό σου.

Μετά διαβάζαμε παρέα τα blogs των υπολοίπων φίλων.
Περίμενα με λαχτάρα να δω τί θα γράψει η psilikatzoy.
Πήγαινα στο γραφείο στην flat 23'' να το 'φχαριστηθώ.
Αρνούμουν να το διαβάσω πριν το postάρει όπως λέει.
Ήθελα να το διαβάσω μόνος μου και να την πάρω μετά τηλέφωνο.

Φτάξε και 'συ ρε Τάσο ένα, μου λέει μια μέρα.
- Τι να γράφω μωρέ και 'συ;
- Αφού ...
- Δεν ήμουν ποτέ καλός στην έκθεση, θα ξεφτιλιστώ.

Σιγά σιγά οι φίλοι συνbloggoι είχαν γίνει και δικοί μου φίλοι
και ας μην το ξέρανε. Τους διάβαζα.
Μονολογούσα:
- Φτιάξε ρε τελεμέ και 'συ ένα blog.
- Πού χρόνος ρε.
- Πώς θα το πείς;
- Πού χρόνος ρε σου λέω να γράφω, θα τρελαθούμε;
- Eιναι καλό και φθηνό!
- Φθηνό;
- Δεν τα ακουμπάς στον Ψυχαναλυτή, Ψυχοθεραπευτή, Ψυχίατρο, what ever.
- Tι να τον κάνω εγώ τον «Ψ» ρε παπάρα;
- Θα σου χρειαστεί. Δεν θα σου χρειαστεί;
- Γιατί;
- Τι γιατί ρε μπαγλαμά, εδώ μιλάς με την πάρτη σου τόση ώρα
και ρωτάς και από πάνω;
- Φτιάξε ένα blog να μιλήσεις με τους φίλους σου
που δεν ξέρουν πως τους παρακολουθείς.
Που δεν ξέρουν πως είναι φίλοι σου!
- Πω πω μαλάκα μου θα τρελαθώ! Ψυχολόγο γρήγορα, παραμιλάω
- Τα βλέπεις; Γράψε ρε πίτουρα, και τα παιδιά θα σε γιατρέψουν
- ...ή θα σε τρελάνουν εντελώς σκέφτηκα

Πείστηκα.

Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2005

ΨΥΧΡΑΝΕ.... ΕΥΤΥΧΩΣ

Μπαίνουμε στους γνωστούς ρυθμούς μας πάλι.
Δεν κρύβω πως το περίμενα πως και πως.
Άλλωστε όλο το καλοκαίρι ήμουν εδώ
και περίμενα να περάσει ο χρόνος.
Δεν περίμενα κάτι συγκεκριμένο.
Έτσι, να περάσει το καλοκαίρι.

Τώρα θέλω να ξαναβρώ τα φιλαράκια μου,
να πάμε για καφέ βλέποντας τη θάλασσα απέναντι φουρτουνιασμένη.
Ο αέρας να περνά μέσα απο το σβέρκο μου, να ανασκουμπώνομαι.
Είμαι χειμερινός τύπος τελικά.

Θέλω να ξανακάνω τις χοντροκομμένες -όπως πάντα-
και ρηχές συζητήσεις με τα παιδιά πηγαίνοντας για το γήπεδο.
Να ξαναβρώ τη γαλήνη μου, μέσα στις φωνές μας.

Θέλω να ξαναδώ βροχή στο τζάμι του αυτοκινήτου μου και να οδηγώ.
Την μηχανή την έχω και κάθεται.
Είμαι χειμερινός τύπος τελικά.

Το καλοκαίρι με ενοχλεί. Η ζέστη, η υγρασία.
Τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο και εγώ ενοχλώ τους άλλους
(κυρίως αυτούς που αγαπώ) με τη σειρά μου.
Κρίμα γιατί τους αγαπώ πολύ. Oλο το χρόνο.
Είναι κρίμα να τους στεναχορώ.

Γαμημένο καλοκαίρι.

Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

Ενοχλήθηκα αφάνταστα με τις εικόνες του ξεριζωμού εποίκων (λίγο αντιφατικό) στη Λωρίδα της Γάζας.
Τι προπαγάνδα είναι πάλι ΚΑΙ αυτή!

Έδωσαν την εικόνα στο δυτικό και δυτικότροπο κόσμο πως: Να δέστε, εμείς κόβουμε το δεξί μας χέρι (βλ. Ορθοδοξους Εβραίους) για την παγκόσμια ειρήνη.
Ο Εβραίος ΞΑΝΑδιώκεται αυτή τη φορά, όχι απο το ναζισμό αλλά απο τους ίδιους τους αδελφούς του για το κοινό καλό.
Τι πιο άδικο και ανήθικο για κάποιον να τον διώχνεις από την Εστία του, καταστρέφοντας την κιόλας και να δίνεις την γη σου στον μεγαλύτερο εχθρό του; Τι πιο θεάρεστο απο το τελευταίο!

Μόνο που νομίζω πως αυτό είναι μια εικόνα.
Μια εικόνα που δακρύζει!
Σαν αυτές στους ναούς που πάει ο κόσμος να τη δεί να δακρύζει και ο παπάς εκστασιασμένος να πλουτίζει (κάνει και ρίμα).
Πιο πίσω απο την πράξη των Εβραίων βρίσκεται κάτι άλλο.
Για τον αυτοτραυματισμό τους θα ζητήσουν σίγουρα ανταλλάγματα.
Θα ξεγυμνώσουν και την ανικανότητα των Παλαιστηνίων να υπάρξουν "αυτόνομοι" ως κράτος.
Θα εξωθήσουν στη δημιουργία ενός καθαρού Παλαιστηνιακού κράτους-γκέτο και θα απαιτήσουν το ίδιο φυσικά και για το δικό τους - πουτάνα ιστορία δεν γίνεται να επαναλαμβάνεσαι, φάρσα θα κάνεις - ό,τι δηλαδή θα ήθελε και ο μουστακαλής (sic) πριν από 60-65 χρόνια.

Όσο για τους Παλαιστηνίους, ας τους βοηθήσει ο Αλλάχ τους και το ξερό τους το κεφάλι, γιατί μετά δεν θα έχουν εύκαιρα και πολλά παιδάκια σκοτωμένα να τα μοστράρουν μπροστά στις κάμερες.

Πουτάνα προπαγάνδα.

Πέμπτη, Αυγούστου 11, 2005

Η ΠΑΣΤΑ ΜΟΥ

Όπως το βλέπω εγώ, η ζωή του καθενός βασίζεται στην πάστα που θα φάει. Για παράδειγμα, αν θεωρήσουμε μία πάστα από το ένα ως το δέκα, υπάρχουν λιχούδηδες που έχουν γεννηθεί στην κλίμακα οχτώ και άνθρωποι σαν κι εμένα που έχουν γεννηθεί στην κλίμακα δύο. Περιθώριο εξέλιξης, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, είναι να φτάσεις μέχρι την κλίμακα τρία ή τέσσερα. Κι αυτό με σκληρή λιγούρα και μεγάλες μασαμπούκες.

Από αυτή την σκοπιά λοιπόν, οι άνθρωποι από την κλίμακα έξι και πάνω, έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν την σοκολατίνα τους, τα σιρόπια τους και την πιθανότητα να συνεχίσουν να αυξάνουν το βάρος τους. Εγώ, όμως δεν έχω καμμία άλλη επιλογή. Επικροτώ τους ανθρώπους, που ενώ ξεκίνησαν από χοντροί, υιοθέτησαν μία διατροφή διαφορετική από την αναμενόμενη, αλλά δικαιολογώ και τους υπόλοιπους.

Κύριοι, δείτε το, δεν υπάρχει καμμία άλλη δίαιτα για μένα, πέραν αυτή της επιβίωσης. Μεγιστοποίηση του βάρους, δεν πρόκειται να μου φέρει καμμία ευτυχία, από την στιγμή που δεν μου δίνεται περιθώριο για extra πάστα, αλλά δεν θα αφήσω κανέναν να μεγιστοποιήσει το βάρος του εις βάρος μου. Γιατί αν το δούμε ψυχρά και λογικά, οι πάστες, η σοκολατίνα, η φλώρα είναι συγκεκριμένες. Άρα όταν οι χοντροί μεγαλώνουν τον όγκο τους, αυτό γίνεται εις βάρος των πεινασμένων.

Πιο λογικό για μένα, είναι η διατήρηση του βάρους και η βοήθεια στους λιγνούς. Γιατί αυτό δεν είναι αρκετό;

Η πείνα μου είναι εκ γεννετής, δεν μου δόθηκαν περιθώρια, η λιγούρα σας είναι επίκτητη. Αυτό είναι άδικο.

Το φιλαράκι, ο Manifesto καλά το είχε πει. Όταν σπείρεις σιτάρι θερίζεις αλεύρι. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που ότι κι αν σπείρεις, πάντα πάστες θα θερίζεις.

Γειά σου ρε Ψιλικατζού με τα ωραία σου!

Τετάρτη, Αυγούστου 10, 2005

ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ (για περάστε, για περάστε!)

Μάλιστα!

Ηρθα και ΄γω σαν την τρελιάρα την τσουτσού καλοκαιριάτικα.

Βαρέθηκα να σας διαβάζω τόσες μέρες και να ντρέπομαι να σχολιάσω πίσω απο μία ανωνυμία. Ζήλεψα και να΄μαι.

Να συστηθώ λοιπόν: Καλτσόβρακο, ρούχα που δεν είναι στο φως της διασημότητας αλλά ξέρουν τα απόκρυφα και βρωμερά. (όχι ρε μπαγλαμά δεν είμαι kinky) αλλά και το πρωινό μου βάσανο όταν με την τσίμπλα στο μάτι ψάχνω να βρώ για να τα φορέσω.

Έχουμε λοιπόν καιρό να τα πούμε.