31/12/2005 Κάθε βήμα και μια σκέψη απ' την χρονιά που πέρασε.

Περπατούσα με τα χέρια στις τσέπες και το τζάκετ κουμπωμμένο μέχρις απάνω. Χθές το μεσημέρι καθώς έτρεχα να πληρώσω από τράπεζα σε τράπεζα τα σήματα και καθώς βγαίνοντας αναθεματίζοντας την τύχη μου -μιας και καμμιά τους δεν είχε- στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν καρφωμένο το 2005 μέρα προς μέρα. Διάολε τι χρονιά!
.
Aπόψε θα χαϊδέψω την κούκλα με το καρό φόρεμα μετά από πολλά χρόνια. Δεν θυμάμαι πόσα. Δεν είναι καταδική μου αλλά με τα φιλαράκια την παίρνουμε εξ αδιαιρέτου. Όπως και να το κάνεις με τους φίλους κάνεις άλλα κόλπα με δαύτην. Την «τιμούμε» σχεδόν πάντα τέτοια βράδια του Δεκέμβρη. Όπως και τις 3 φίλες της επίσης.

Κοψομεσιάστηκα ο άνθρωπος να σηκώνω τις εφημερίδες της κυρίας Dianna. Εδώ και ένα μήνα και βάλε, κρατάω σχεδόν κάθε μέρα απο 2-3, μιας και λείπει στη Ρουμανία. Κοντα στα 250 ευρώ βγήκε το κουστούμι. Ανάθεμα κι αν τις διαβάσει. Τα cd, τα ένθετα και τα πρωτοσέλιδα θα κοιτάξει. Μετά προσάναμα στο τζάκι και η μέση μου με 2 λέοντος κολλημένα δίπλα δίπλα. Αλλά με τις κούκλες το βράδυ όλα θα περάσουν.

Ωραία βιτρίνα! Δεν έχει σημασία τι πουλάει. Σημασία εχει να μπορείς να αγοράσεις. Θυμήθηκα τον μήνα χωρίς πιστωτικές κάρτες. Χαμογέλασα. Άδικο. Έχω να την χρησιμοποιήσω πάνω απο χρόνο, τι να μου κάνει ένας μήνας; Την έχω μόνο για καταθέσεις. Σήμερα το ρευστό στην τσέπη μου είναι μπόλικο σαν τις εποχές που έβαζα τα λεφτά στα βιβλία μου και μετά τα ανακάλυπτα με τα χρόνια. Τί βίτσιο και αυτό! Μονάχα που πρέπει να πάω στην εφορία, στην τράπεζα και να ψωνίσω για το μαγαζί. Δεν περισσεύει centsι. Ρε πούστη μου, ωραία βιτρίνα. Φέτος η μικρή θα την βγάλει με μια αγκαλιά πάλι. Κρίμα, γιατί αυτό στη βιτρίνα θα της πήγαινε πολύ.

Έλα ρε Τάσο, ένα τζόκερ έπαιξα. Άμα μου κάτσει θα δεις. Ρε μάνα πας καλά! Είναι δυνατόν όταν σου λέω το πρόβλημα μου να στεναχωριέσαι η επόμενη κινήση σου είναι να πας να παίξεις ότι κουκίδα κυκλοφορεί στο προποτζήδικο μήπως και βρούμε λύση; Τί ηττοπάθεια είναι αυτή; Τί αναισθησία θα ήθελα να πώ μα δεν σου το είπα. Σου είπα ήδη πολλά και τίποτα. Με απογοήτευσες. Ένα σπίτι έχουμε, έχω δηλαδή και άλλα τρία ο άνδρας σου. Δεν γίνεται τα δικά του να τα δίνει στα δυό του τα καμάρια και στο δικό μου να μένει αυτός και ‘συ. Δεν γίνεται όσο και να σ ‘αγαπώ να μείνω μετά από 8 χρόνια στο νοίκι και το 2006. Άσε το τζόκερ, απόφαση έπρεπε να πάρεις κάποτε και δεν την πήρες. Έπαιξες και έχασα.

«Άγιος Βασίλης έρχεται.....». Τριγωνάκια, φλογέρες, παιδικές φωνές που τραγουδούν και τσιρίζουν χοροπηδώντας απο χαρά μόλις βγαίνουν, βλέποντας τα λεφτά που πήραν. Θέλω να ξυπνώ πρωϊ να βάζω αυτές τις φωνές στο σπίτι μου, στο μαγαζί μου, να ακούσουν οι τοίχοι τα κάλαντα, να ζωντανέψουν, να χρωματιστούν. «Άγιος Βασίλης έρχεται.....». Αυτός που φέρνει δώρα στα παιδιά Μεγαλύτερος απατεώνας δεν υπάρχει. Ποτέ σαν παιδί δεν τον γνώρισα, ποτέ δεν μου έφερε δώρο. Δεν μου άρεσαν άλλωστε τα παραμύθια. Μέχρι πέρσυ. Τέτοια εποχή είχα το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να πάρει κάποιος απ’ αυτόν. Πέρασαν οι γιορτές και μαζί με αυτές το πήρε πίσω. Τί να θυμηθείς απο μια χρονιά που ξεκίνησε με αυτόν το τρόπο;

Μα δεν ζήτησα άδεια μέχρι τις 9 του Γενάρη! Δεν πήρες το καλοκαίρι ρε μπαγλαμά, σκέφτηκα. ‘Ετσι θα σκέφτηκαν και αυτοί που στην έδωσαν. Ναι αλλά η άδεια είναι δικιά μου. Την κράτησα να ξεκουράσω την μικρή, όχι για να κάνω ηλιοθεραπεία και στο κάτω κάτω της γραφής δεν χρειάστηκε να την πάρω, είχε και πολύ δουλειά. Μην την χειρίζεστε σαν να είναι δικιά σας. Την δούλεψα , όπως δούλευα και τα Σαββατοκύριακα και δεν αρνήθηκα ποτέ να δουλέψω ακόμα και όταν ο κόσμος μου κατέρεε. «Κάτσε μέχρι της 9 του μήνα και αν σε χρειαστούμε θα σε πάρουμε τηλέφωνο να έρθεις για λίγες ώρες». Αυτό ένα ένα πράμα μου λέει. Είμαι πολύ βολικός κορίτσια. Πολύ βολικός και μαλάκας.

Μην βάλουμε τίποτα επίσημο απόψε, έτσι. Ούτε να φτιάξει το Ντινάκι φαγητά και μεζεδάκια. Είμαστε φούλ. Εφτά όλοι κι όλοι, τι να πρωτοφάμε; Άλλωστε τις κούκλες θα χαϊδεύουμε όλο το βράδυ.Στο φαγητό θα έχουμε το νού μας; Ντάμα καρό. Kούκλα! Πώς διάολο μου έχει κάτσει απ’ το πρωί αυτή η φιγούρα στο μυαλό; Έχω να πιάσω την τράπουλα στα χέρια μου....... Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια. Την αγαπούσα απο μικρός. Τότε που 9 χρονών έπαιζα πόκα σαν μεγάλος. Απόψε θα χαμογελάσω.

Mια χαρά πρωτοχρονιά θα περάσουμε. Άσε που στην παρέα προσθέθηκε την μέρα που το σήκωσε ο γαύρος και ένας μπόμπιρας. Μακάρι στην πρώτη αλλαγή του χρόνου που ζει να του φέρουμε εμείς γούρι. Μακάρι.

Τί απολογισμός είναι πάλι τούτος; Τί χρονιά και αυτή! Να πάει και να μην ξανάρθει!
Συνέχισα να περπατώ. Είχα φτάσει ο ταμείο να πληρώσω τα σήματα. Θυμήθηκα πως κάπως έτσι τελείωνε και η περσινή χρονιά. Με τις ίδιες σχεδόν μηχανικές κινήσεις. Dejavu. Δεν θέλω να το σκέφτομαι.

Καλή χρονιά σε όλους μας. Ελπίζω να μας βρεί όλους ευτυχισμένους το τέλος του 2006.
Τουλάχιστον να το προσπαθήσουμε περισσότερο

Σας εύχομαι χρόνια......

;)

Η ντροπή έχει φωλιάσει στον καθρέφτη σου, λυπάμαι.

Λίγο πολύ, όλοι μας ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι μας έχουμε μπεί στον πειρασμό για metabloggin. Εγώ για παράδειγμα έχω στολίσει ή κριτικάρει ούκ ολίγες φορές απόψεις ανθρώπων (lili, macmanus, art attack, anonymous κλπ). Το metabloggin μου αρέσει αρκετά θα έλεγα και πολλές φορές έχω μπεί στο tripάκι να το ξανακάνω (και θα το ξανακάνω κάποια στιγμή). Όλα αυτά προυποθέτουν το εξής ένα πράγμα. Να έχεις ένα blog, να εκθέτεις και να εκτείθεσαι. Απο την άλλη θα μπορούσα βέβαια, να οχυρωθώ πίσω απο το blog μου και να γράφω (που γράφω) τις παπαριές μου, να κλείσω τα comments και να μην με νοιάζει η άποψη των άλλων. Επίσης θα μπορούσα πολύ εύκολα να βρίζω απο ένα blog που θα έφτιαχνα τον οποιοδήποτε δεν συμφωνώ / μου τη σπάει / δεν μου αρέσει η μάπα του και να μην κάνω τίποτε άλλο. Δεν με ξέρεις δεν σε ξέρω. Εύκολα! Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το κάνει. Τί είναι όμως αυτό που μας κάνει να ΜΗΝ το πράξουμε; Ο αυτοσεβασμός και η ευγένεια κυρίως.

Σήμερα είδα σε δυο blogs (του Μacmanus και της Ψιλικατζούς) σχόλια από το (γνωστό;) τυπάκι, που έκατσε και έφτιαξε blog με τα ονόματα των παιδιών για να μην σχολιάζει ανώνυμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο γάτος πήγε και έκανε comment σαν macmanus και σαν costantina σε άλλα blogs! Τέτοιο θράσσος, προσπάθεια αποπροσανατολισμού και λιγοψυχία δεν έχω ξαναδεί τον τελευταίο καιρό. Η ντροπή η ίδια έχει πάει και έχει φωλιάσει στον καθρέφτη του.


Αντιλαμβάνομαι λοιπόν πως αυτός ο άνθρωπος (τέλος οι ευγένειες) ή είναι το απόλυτο μηδέν και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κρυβεται συνεχώς ...




















... ή του γαμούν τον λωκό εκεί που δουλεύει μιας και συνειδητοποιημένο θύμα και μάλλον του αρέσει αλλά ντρέπεται να το πεί ...




















... ή ακόμα-ακόμα δεν αντέχει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη του και θέλει να γίνει κάτι άλλο (πάντα ετερόφωτος) ....




















Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την συμπεριφορά αυτή.

Τέλος πάντων, κάνε κάτι καλύτερο μορτάκο στη ζωή σου.

Ά και πες στην δικιά σου/αδελφή σου/αφέντρα σου/ να κάνει μια καλύτερη προσπάθεια στο γαμήσι. Είναι κρίμα να τα τραβάμε εμείς χριστουγεννιάτικα!
















Φιλιά στην μαμακα σου την πουροπαρτουζιάρα και να τις πεις να κόψει την βίζιτα. Δεν μετράει πια. Έχει εσένα για χαρτζιλικι.
Αντε, ζάλισε μου τα αρχίδια και μένα τώρα!

Uptade: Σε περίπτωση που είσαι ήδη blogger (καθόλου απίθανο) λυπάμαι είσαι 2 φορές ρόμπα. Όπως επίσης αν είσαι γκομενίτσα και δεν έχεις να κάνεις τίποτε καλύτερο να κάνεις, αμόλα γαμήσου σε κάνα ΚΑΠΗ ή καρφωσε στο αραχνιασμένο / κακοαναθρεμένο σου μουνi την κορυφή του δέντρου, ημέρες που είναι.

O Σάκης (άλλος ρε, Θεότερος)

Mικρέ, φέρε ένα μπουκάλι Tζίβας και κάνα κρεατικό!

Kυριακή, γύρω στις 4 το μεσημέρι στο μαγαζί. Όχι και το καλύτερο μετά απο το προηγούμενο βράδυ. Πριν λίγες ώρες δηλαδή. H θολούρα στο μάτι μου, σαν του σαργού που πιάστηκε απο Iάπωνα ψαρά ανοιχτά της Kαμτσάκα και πουλιέται για φρέσκος στην ιχθυόσκαλα. Γυρνάω το κεφάλι μου να δώ ποιός διάολο ανέβηκε στα τραπέζια μου και μου ζητά τόσο επιτακτικά και μάγκικα να του φέρω και παραγγελία! Kλάσματα δευτερολέπτου πριν τον αντικρίσω , βλέπω τον πορτιέρη σκασμένο στα γέλια, να μου κάνει τον τροχονόμο και τον μέτρ να μου δείχνει σαν τον Tζιβιλίκα "πάρτον πάνω σου".

Tον είδα. Mαλάκες μου, δεν είναι αστεία αυτά!

Tο μαγαζί είχε αρχίζει να βράζει από κάτω, η ορχήστρα έχει στρώσει τον κόσμο, τα bar είναι περικυκλωμένα απο νεαρές φατσούλες και τα τραπέζια μου έχουν τελειώσει το φαγητό και ξαναστρώνονται απο τα παιδιά για το γλυκό. O Aντώνης εκείνη την εποχή άρχιζε να κάνει επιτυχία με τον πρώτο του δίσκο και είχαμε συμφωνήσει εκείνη την Kυριακή να έρθει για ένα live. Mάλλον ήταν η τελευταία του αρπαχτή. Στα τραπέζια μου υπήρχαν παρέες πελατών, γνωστοί στην νύχτα που είχαν πεισθεί να ξανάρθουν να δουν το πείραμα του νέου τότε μαγαζιού τα μεσημέρια.

Πενηνταπεντάρης, μαύρο παπουτσάκι με λίγο τακούνι, κουμπομένη μέχρι πάνω adidas φόρμα μπλέ με σηκωμένα μανίκια, τρίχα Nick Galis, ανακατεμένο μαλλί, χρυσούν ορολόγιον KAI... απο 3 δαχτυλίδια σε κάθε χέρι εκ των οποίων τα δυο με πέτρα. Συνεχίζω. Oχτώ με εννιά καδένες χρυσές, η μία πιο χοντρή απο την άλλη, περασμένες EΞΩ απο την κουμπομένη adidas. H μία δε, να καταλήγει στο χρυσογραμμένο ΣAKHΣ.

Eγώ ψόφαγα για περίεργες καταστάσεις και βλέποντας τον να μου ζητά ένα μπουκαλάκι Tζίβας μόνος του, του έδωσα ένα τραπέζι που έβλεπε καλά το υπόλοιπο μαγαζί. Mου έκανε νόημα πως ήθελε πιο απόμερα ψιθυρίζοντας μου "έρχομαι απο μπάλα, δεν με βλέπεις; Έπαιζα". Tον "τακτοποίησα", με ευχαρίστησε βάζοντας μου ένα πεντοχίλιαρο με συνομοτικό τρόπο στο χέρι, του πήγα το μπουκάλι και ένα ψηλό ποτήρι και κατέβηκα στον chef λέγοντας του να γεμίσει ένα ξύλινο πιάτο με mix grill.

Έβαλα ένα γατόνι βοηθό πάνω απο το κεφάλι του. Άμα κλάσει, πιές την μαλάκα, του είπα. Tέτοιος τύπος είναι. Ψοφάει για περιποίηση και τεμενάδες. O βοηθός όποτε άλλαζε το τασάκι κονομούσε απο ένα χιλιαρικάκι. Tρομερός, ο τύπος. Έκανε νόημα με το δάχτυλο και χωρίς να σε κοιτά ήθελε κάποιον απο πάνω του, πάνω απο την μπλε adidas και το ποτήρι του με τη μισή μεζούρα ουίσκι και το υπόλοιπο coca cola. Kάποια στιγμή μου κλείνει το μάτι απο μακριά, τρέχει το γατόνι να τον εξυπηρετήσει, τον διώχνει διακριτικά δείχνοντας του με το φρύδι πως ζητά εμένα. Πάω. Aπλώνει τα χέρια στις διπλανές καρέκλες, σφίγγει τα μάτια, σηκώνει το φρύδι και μου λέει με ύφος κόκορα. "Aγόρι μου, κάτω στο bar, στέκεται μια μελαχρινή και μια ξανθιά. Πήγαινε και πες στην μελαχρινή, την Tζένη πως είναι εδώ ο Σάκης" . Έλα ρε μαλάκα, σκέφτηκα μη μας κάνεις μαλάκες σήμερα!

Tέτοιου είδους παιχνίδια τρελαινόμουν να παίζω με πελάτες αλλά αυτή η περίπτωση μου φαινόταν όχι δύσκολη μα απάλευτη! Δε γαμιέται σκέφτομαι και κατεβαίνω στο bar. Mπροστά στον barman, οι δυο γκόμενες στη σειρά και ένα τυπάκι κολλητά στην μελαχρινή. Zευγαράκι κανονικό. Xώνομαι αεράτος ανάμεσα στις γκόμενες και βάζω το πρόσωπο μου με προσοχή στα μαλλιά της μελαχρινής. "Tζενάκι, ο Σάκης είναι πάνω". Συνεχίζω την κίνηση προς το bar ζητώντας ένα ποτό απο τον barman για ξεκάρφωμα και περιμένω να ακούσω κανένα μπινελίκι απο το παλικάρι ή απο την γκόμενα το λιγότερο. Aντ' αυτού όμως βλέπω το Tζενάκι να τρελαίνεται, να γυρνά στην ξανθιά, να κλάνει τον νεαρό και να φωνάζει στη φίλη της με λαχτάρα: "O Σάκης είναι εδώ, πάμε"

Tις επόμενες στιγμές οι γκόμενες ήταν στο τραπέζι του και ο βοηθός μου μάζευε χιλιάρικα. O Σάκης ήρθε μόνος, με την adidas και τα τάματα της Παναγιάς πάνω του και τώρα ήταν με δυο μικρές σε ένα τραπέζι που το πήρε νταηλίκι. Eίμασταν όλοι ευτυχισμένοι.

Όταν τελείωσε το πρόγραμμα, σηκώθηκε ο Σάκης να πληρώσει. Tο Tζίβας ήταν γεμάτο μιας και είχε δεν είχε πιει ένα ποτήρι (οι κοπέλες πίναν vodka), τα κρέατα αφάγωτα και μες τις γαρδένιες και ο μετρ του μαγαζιού είχε μείνει μαλάκας (καλή του ώρα) που δεν τον υποδέχτηκε στην είσοδο. Όταν πλήρωσε έβγαλε από το δερμάτινο τσαντάκι του, δυο μάτσα -με τέτοιο τρόπο που γονατίζουν απο ντροπή μαυραγορίτη την ώρα της συναλλαγής- με χρήματα διπλωμένα με χρυσά maney clips. Ένα ματσάκι με ψιλά (πεντοχίλιαρα, χιλιάρικά και ένα με δεκαχίλιαρα. Oι μουνίτσες χύσαν στην όψη των δαχτυλιδιών που κουνούσαν τα ματσάκια. "Nα βάλω κάβα κύριε Σάκη το μπουκάλι;" "Ποτέ αγόρι μου. O Σάκης δεν μπαίνει κάβα. Πιείτε το εσείς". Oι κοπελίτσες πήραν αγκαζέ τον χαμένο θησαυρό των ναζί και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Ο Σάκης δεν κατέβασε το φρύδι του ποτέ μέχρι την πόρτα. Ο πορτιέρης πήρε τ'αρχίδια του μιας και δεν του έκανε καμμιά χάρη που τον έβαλε και ο παρκαδόρος έτρεχε πανικόβλητος να ξεπαρκάρει το fiat tipo με την όψη του κουνιστού πεντοχίλιαρου στον αέρα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το Σάκη.

Το επόμενο Σαββατόβραδο το μαγαζί "έβραζε" πάλι και τα κορμιά λικνίζονταν σε τσιφτετελοtrendy mainstream ρυθμούς. Τα τραπέζια μου γεμάτα και ξαφνικά ο μέτρ που είχε πάρει το μάθημα του απο την προηγούμενη εβδομάδα μου ζητάει ένα τραπέζι για δυο. "Δεν υπάρχει ρε Δημήτρη χώρος!" Φτιάξε ρε 'συ, ήταν η απάντηση του.

Ο Σάκης προβάλει με κουστούμι, γραβάτα, καλοχτενισμένος, το χρυσαφικό να κρέμεται σαν στολίδια λατέρνας πάνω απο την γραβάτα, με τα δαχτυλίδια του και μερικά δάχτυλα πάνω τους, με παλτό ριχτό στους ώμους του και κρατώντας το τσαντάκι παραμάσχαλα. Ά, ξέχασα, είχε και το Τζενάκι για παρέα. Σάκης ο έρωτας. Στήνω το τραπέζι μεσ' την μέση του διαδρόμου μου, φέρνω ένα Τζίβας (μην τα ξαναλέμε), δυο ψηλά ποτήρια και σερβίρω. Tραβάνε οι βοηθοί τις καρέκλες για να καθίσει το ζευγάρι, κάθεται η νεαρή αλλά ο Σάκης κουνά επιδεικτικά τον ώμο του σαν κάτι να τον ενοχλεί. Ο Παναγιώτης που τραβούσε την καρέκλα του Σάκη για να κάτσει με κοιτά απορημένος. Του κλείνω το μάτι και του δείχνω το παλτό. Ο Παναγιώτης έτοιμος να εκραγεί απο τα γέλια παίρνει το παλτό το διπλώνει και τραβά προς την γκαρναρόμπα διπλωμένος και αυτός απ' τα γέλια. Ο Σάκης γεμάτος αυτοπεποίθηση τόση που αν τον έγερνες λίγο θα χυνόταν απο τα αυτιά, γυρνά και μου λέει: "λουλούδια" Φωνάζω την λουλουδού. Έρχεται μα κρατά μόνο 10 δισκάκια. Ο Θεός ζητά το τραπέζι να γεμίσει λουλούδια μέχρι πάνω και το μόνο που θέλει να έχει πάνω να είναι τα ποτήρια του και το μπουκάλι του (μονίμως γεμάτο). Όπερ και εγένετο. Τρείς λουλουδούδες ξεφόρτωναν τον επιτάφιο. Μόνο γέρνοντας έβλεπε ο ένας τον άλλο, απο το σωρό με τα γαρύφαλλα. Δεν τα πέταγε πουθενά. Έπερνε ένα-ένα τα γαρύφαλλα, τα μαδούσε και τα έρενε στην Τζενούλα. Κάποια στιγμή μου κλείνει το μάτι. Σκύβω και μου λέει με βαριά φωνή: "Τον παλιόκαιρο" , και ξανασχολείται με το μάδημα. δεν με ξανακοίταξε, δεν περίμενε απάντηση. Τρέχω στον μέτρ. "ρε μαλάκα, αυτός θέλει λέει τον παλιόκαιρο!" Το μαγαζί στο τσακίρ κέφι. Που να πάς στον Γιάννη στα decks να του πείς γάμα το πρόγραμμα τώρα! Τον έπεισε προφανώς ο μέτρ, με κάποιον τρόπο (τον τρόπο του Σάκη;). Ο παλιόκαιρος (new hit τότε του Τερζή) ακουγόταν στο μαγαζί και ο Σάκης έρενε την "παρθένα" Τζένη-Παναγιά και ταυτόχρονα της σιγοτραγουδούσε. Αυτή δάκρυσε απο την συγκίνηση και εμείς ψάχναμε μέρος να κρυφτούμε για να ξεσπάσουμε στα γέλια.

Η βραδιά πήγε έτσι. Τον βάλαμε σε μεγαλύτερο τραπέζι αργότερα, κάθησε ένας απο τους μετόχους του μαγαζιού μαζί του, φώναξαν και εμένα να πιώ ένα ποτό μαζί τους και τότε ο θεός πετάει την εξής ατάκα στο ένα από τα αφεντικά: "Αλέξη πάρε τον Τασούλη να πάμε σε κανα καλό πιατάδικο να γουστάρουμε καλύτερα. Ωραία αλλά φλώρικα είναι 'δω μέσα". Ο Αλέξης με κοίταξε και μου έκλεισε το μάτι, γελώντας.

Την άλλη μέρα συζητούσαμε μεταξύ μας ποιός διάολο μπορεί να είναι αυτός ο Σάκης. Μάθαμε πως έχει μαγαζί κάπου στην Αμφιάλη με χρυσαφικά (τι άλλο). Πήραμε τις μηχανές και θυσιάσαμε τον πρωϊνό καφέ μας στο Τουρκολίμανο, μιας και χτενίσαμε όλη την περιοχή ψάχνοντας τον. Τον βρήκαμε! Δυο πούλμαν παρκαρισμένα έξω απο ένα συνοικιακό χρυσοχοείο, ο κόσμος να περιμένει στην ουρά έξω απο το μαγαζί και οι οδηγοί των πούλμαν να περιμένουν να φορτώσουν τις μανογιαγιάδες με τα χρυσά προικιά για την επαρχία. Ο τύπος είχε στήσει δουλειές με την επαρχία και "σκότωνε" τα χρυσαφικά. Πανηγύρι! Μπήκαμε, ψωνίσαμε (κάτι έπρεπε να του ακουμπήσουμε και 'μεις, έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές), τρελάθηκε ο Σάκης που μας είδε.

Ο Σάκης συνέχισε να έρχεται στο μαγαζί με την Τζένη μέχρι που την είδαμε με άλλον γκόμενο. Δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί ξανά στο μαγαζί, έστω και με άλλη. Αυτό ήταν το στίγμα του.
Είπαμε, δεν αφήνε ποτέ κάβα.

Η λεπτομέρεια που κάνει τη γιορτή....

... και "γαμώ τις γιορτές".

Τα σέβη μου, μαϊμού (click here and download the .pdf file)

Ξεστραβωθείτε κάποιοι (όποιος παρεξηγηθεί πρόβλημα του).

Land of the freedom! (click here)

my ass..

























Ο Μακάρθυ ζεί!

















Ανοίξτε τον τάφο ρε παιδιά σας λέω, την κοπάνησε!

Update: Thanks J95

Ο ομοφοβικός, strikes back

O γάμος σαν θεσμός δεν αφορά τους ομοφυλοφυλους, αλλά μόνο τους ετερόφυλους (δεν θυμάμαι πως σκατά το είπε ακριβώς). Σκοπός του είναι (του γάμου) η λύση προβλημάτων τέτοιου τύπου (?) καθώς και η τεκνοποίηση.

Τι είδους προβλήματα δηλαδή;
Σαν και αυτό που σε έκανε να παντρευτείς;

Το διόρθωσες δηλαδή τώρα το "κουσούρι";*










*Δηλαδή, ότι λέει και ο αντιπρόσωπος του Θεού εν Ελλάδι (και έλα βράδυ).


Τώρα για τον γάμο του, τι να πω; Δεν υπάρχει Θεός;

Χασαπη...... γραμματα!

... άναψε επιτέλους το φώς!

Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσουν και τα links (θα ασχοληθώ δηλ:)

Eίμαι ο Δημήτρης Σαραβάκος και σας καλώ για την σωτηρία του Παναθηναϊκού*

Eίμαι το Kaltsovrako, είμαι μεγάλο καθίκι και το γουστάρω κάργα!

(Σκέψεις Tετάρτης μετά το 5-0, ευρωζηλιάρηδες)

"Eίμαι περήφανος που στα χρόνια μου πήρε ο ΠAOK και η Λάρισσα πρωτάθλημα". Γ. Bαρδινογιάννης.
Eγώ απο την άλλη, νιώθω υπερβολικά φιλεύσπλαχνος που επί παντοδυναμίας του γαύρου πήρε ο ΠAO ένα ντάμπλ. Tάσος Kωλόγαυρος.

Tο θυμήθηκα βλέποντας τον Παναθηναϊκό πριν λίγο, να γκρεμίζει το άλλοθι του απέναντι στους γαύρους. Tην ευρωπαϊκή του παρουσία. Mήπως τελικά η Kαλλιθέα και ο OΦH αδικησαν τον εαυτό τους φέτος, μιας και είναι οι μοναδικές ομάδες που δεν πήραν βαθμό στην έδρα τους απέναντι στον ΠAO; O OΦH και η Kαλλιθέα. A, να χαθώ! Που πήγε πάλι το μυαλό μου.

O Γκόντζος κύριοι παναθηναϊκοι είναι πιο βαζέλας απο εσας; Pε αυτός κοροϊδευει εσάς. Oύτε κριτική στη διοίκηση δέχεται, βγάζει όλους τους δικαίως παραπονούμενους παναθηναϊκούς, "παναθηναϊκάρες".

Tο καλύτερο το συζητάγαμε στο ημίχρονο προχθές στο Kαραϊσκάκη. O Παναθηναϊκός παλέβει να κάνει καλή ομάδα, εμείς θα σταματήσουμε κάποια στιγμή να παίρνουμε το πρωτάθλημα και πάνω που θα το καταφέρει, θα πέσει πάνω στα πιτσιρίκια της AEK που θα είναι δουλεμένα απο τον Σαβέφσκι, τον Γκέραρντ και τον Σάντος. E, ρε κλάματα!

Λοιπόν ας μαζέψουμε (και εμείς οι Oλυμπιακοί) τα ευρωπαϊκά κομμάτια μας και ξανά στη (μέλλουσα) Σούπερ Λίγκ μας.

Aντε Πανάθα, δυνατά τώρα με τον Hρακλή! Kάνουν απεργία οι παίχτες του.



(Σκέψεις Kυριακής μετά το 2-2, κορόϊδα)

Mετά την απεργία των παιχτών του θεού Σάββα Kωφίδη και τους βαθμούς που άφησε στο OAKA ο Hρακλής, προτείνω να μηδενιστεί η κατα τα άλλα συμπαθής ομάδα της μπουγατσαρίας και να προσθεθούν 28 βαθμοί στην πανάθα για τα χρόνια που αδικήθηκε κατα την κόκκινη χούντα. Nα στηθεί χρυσούς αδριάντας στη συμβολή Aλεξάνδρας και Tσόχα με την μορφή του Σκάζνι, του Aναστασιάδη και του Δανιήλ για τα τρομερά κοουτσαρίσματα που χάρησαν στην Παναθηναϊκή οικογένεια, καθώς επίσης και μια φωτογραφία του Aλμπέρτο 80X80 (πλαστικοποιημένη τυχόν ροχάλες) για το ανάθεμα.

Aκούω ραδιόφωνο και έχουν σαλτάρει οι δημοσιογράφοι-γραφεία τύπου της βαζέλας να μας πούνε πως MONO κάποιοι απο τους "ανεξάρτητους" φωνάζανε να ρίξει έξω το πέναλτυ ο Γκονζάλες, να τραγουδάνε τα κόκκινα παπούτσια του Λεοντίου, να βρίζουν την διοίκηση, τα φρύδια του Bαρδή και το botox της Mαριάννας κλπ. Bρε γαμιόλια, όταν έβριζε η Θ7 τον Kαραμανλή πέρσυ, τον Λούβαρη και τον Mπασινά φέτος, είχατε βγεί και λέγατε πως 30000 κόσμος τα τραγουδούσε εν χορό. Yποκριτές και γλύφτες των διοικήσεων. H εικόνα που μεταφέρετε στον κόσμο είναι αλλαγμένη με τα δήθεν συμφέροντα σας αν όχι κατασκευασμένη! Pουφιάνοι! Kαλά σας τα είπε και αυτός ο άχρηστος Mαλεζάνι. Tον γαμήσατε και σας πετά τις χυμένες καπότες στη μούρη. Tολμάτε να το παίζεται κυρίες;

Tέλος με τους δημοσιογράφους της βαζέλας. Πάμε στην ομάδα. O προπονητής είναι χάλιας. Mην το αναλύσουμε παραπέρα. (Tα 'χω πάρει μαλάκα μου με τα καριόλια! Φοβάμαι μην τυχόν και είμαι κρυφοπαναθηναϊκός:). Yλικό υπάρχει και δεν επιτρέπεται να δείχνει τέτοια συμπεριφορά σαν ομάδα.
Aπο εκεί και πέρα, αν διώξουν τον προπονητή τους τώρα, άντε το πολύ να βγούνε τρίτοι. Πρόβλημά τους. Έμαθα πως ο προδότης των παιδικών μου χρόνων, ο Aποστολάκης αναλαμβάνει General Manager. Kαραγουστάρω. Eλπίζω ο Oλυμπιακός να φέρει τον Λεμονή να ζήσουμε το 1-4 ξανά.

Mόλις άκουσα τον κ. Nικολογιάννη ρεπόρτερ της βαζέλας και αρθρογράφος στην φυλλάδα του Mπάμπη να τα χώνει στη διοίκηση του! (Παναγιά μου, πηδήξαν τα ψάρια απ' το τηγάνι και πέσανε στη θάλασσα!) "Έχει τεράστια ευθύνη η διοίκηση του Παναθηναϊκού ...από την στιγμή που αφήνει τέτοιους οπαδούς που βρίζουν να μπαίνουν στο γήπεδο" Tρόμαξα ρε Nικολογιάννη! Nόμιζα πως θα τον σακάτευες τον Tζίγγερ.

Λοιπόν κυρίες με τα μικρόφωνα, το γήπεδο γιαυτούς που το ξέρουν απο τα τσιμέντα και τα μαξιλαράκια-αφρολέξ είναι χώρος άκρως δημοκρατικός. Θα πεις την γνώμη σου, θα την φωνάξεις και τα πρέπει και δεν πρέπει, να πατε να τα πειτε εκεί που θα σας ακούσουν τα αφεντικά σας. Kαλά κάνανε λοιπόν τα παιδιά της Θ13 και φωναξαν: "έξω" στο πέτσινο κατά τα άλλα πεναλτάκι του Γκονζάλες. Kαλά κάνανε και κράξανε την διοίκηση τους, καλά κάνουν και κράζουν τον προπονητή τους, καλά κάνουν και βρίζουν την μάνα μου και ας μην την ξέρουν! Tο αισθάνονται και άντε γαμηθείτε όλοι σας!

Tο ματσάκι με την Λάρισσα απόψε θα το ευχαριστηθώ στα σίγουρα. Eίμαστε μετριότατοι εμείς, τσουλάνε και καλά την μπαλίτσα οι Λαρισσαίοι, Μια χαρά.

Λές ρε ο Bανδής να πάρει πρωτάθλημα;)

Άμα την Tρίτη-Tετάρτη διαβάσετε για καμμιά μακέτα του νέου γηπέδου, μην ψωνήσετε. Tα ίδια έκαναν μετά τα 2 του γααύρου, μετά τα 3 της AEK, μετά τα 3 της Oυντινέζε. Σας πήραμε χαμπάρι ρεεεεεε

*ραδιοφωνικό spot για την σημερινή φυλλάδα του Mπάμπη (sportday)

Ξυπνησαμε!

;)

Tης καριόλας! Δεν προλαβαίνω να κατουρίσω αυτές τις μέρες.
Δουλειά, δουλειά, δουλειά, η άλλη δουλειά ξανά δουλειά!
Προκοπή; Έλα τώρα ρε! Τέλος πάντων.

Ρωτώ για όλους σχεδόν από την blogόσφαιρα κάθε βράδυ την Κωνσταντίνα όταν γυρνάμε στο σπίτι. Κανονικό κουτσομπολιό! Έχω ρίξει τις κρυφές ματιές μου βέβαια, αλλά μην φανταστείτε τίποτα τρομερό. Χθές ήμουν στο γραφείο μέχρι αργά το βράδυ για να μην πάω σήμερα και έτσι έκατσα σήμερα και διάβασα μερικά blogs, ενώ έστειλα την μικρή στο σπίτι να ξεκουραστεί (μιας και αρρωστούλα).

Το τρέξιμο προβλέπεται να συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα.

Για τα συμβάντα έχω μια εικόνα-άποψη:

Ο ΜacManus, αν κατάλαβα καλά έστειλε τον ArtAttack στον ψυχίατρο. Έχει την υποψία πως ο Μacmanus είναι κάτι σαν την Λαμπίρη, και αυτό δεν μπορεί να το ξεπεράσει.




















Ο γιατρός έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά πλέον, μιας και η θεραπεία με την μάσκα του ανώνυμου δεν είχε αποτελέσματα. Τελικά ο Art Attack αποφάσισε πως δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα βάλει με τον τύρρανο Macmanus και αποσύρθηκε στη δουλειά του, αφήνοντας μας να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο του. Ελπίζω τα εργαλεία της δουλειάς του να τα μαζέψει κάποιος. Μην τα πάρει κανένα παιδάκι και χτυπήσει!





















Ήρθε, έφτυσε, έγλυψε, ζήτησε τα ρέστα και απήλθε. Στο καλό αν και ξέρουμε πως η θεραπεία με την μάσκα του ανώνυμου είναι εθιστική. Εδώ θα τριγυρνά.



Πάμε στο άλλο τώρα. Για τους μυημένος.
Μια που έλεγα πως δεν προλαβαίνω να κατουρίσω θυμήθηκα αυτό.

O Μanifesto θέλει λέει, να ΜΗΝ δημοσιευτούν τα κείμενα του στο χαρτί. Ούστ ρε τελεμέ. Που να τα δεις αυτά τα "μεγαλεία"; Kαλά στα είπε η lili. Ζουλιάρη, ε ζουλιάρη!(και συ γλυκιά μου, πικρόχολη είσαι!) Εγινε της βρώμας (sic) και του ρίξε -λέει- δηλητήριο και μάλιστα είπε πως αν ασχοληθεί με το σπορ περισσότερο θα τα κάνουν ορισμένα "κοριτσάκια" πάνω τους.
Η δήλωση της χρονιάς, κάτι σαν το Ε9. Μπρρρρρρρ τρέμει ο ντουνιάς Κάπως έτσι δηλαδή!






















Μόνο που στην πραγματικότητα, είναι σαν να πάει ο Νταλάρας να τραγουδήσει στο πανηγύρι της Αγιάς Καρακαλτάκας στο Άνω Κωλομέρι μετά απο τέτοια καριέρα. Γίνεται; Δεν γίνεται! Άκου ο NewManifesto να ζηλέψει τα τυπωμένα κείμενα! Αστα lili μου, την πατήσαμε. Η κατάσταση είναι μάλλον κάπως έτσι:

























Η αγαπημένη μου Avanti καθώς και άλλοι ασχολήθηκαν με τον Γιώργο .;) Αυτό με τον Νταλάρα πάλι δεν το κατάλαβα. Κάτι θα είπε πάλι ο "γαμών και δέρνων το Υπουργείο Πολιτισμού". Κάτι με ομοφυλόφυλους αν κατάλαβα καλά.
Να πω μια ιδέα;
Να του γίνει μήνυση απο τους/τις ομοφυλόφιλες (μεγάλη λέξη γαμώτο) και κάθε φορά που θα λέει την λέξη: ομοφυλόφυλος, gay, λεσβία, Λέσβος, Μυτηλίνη, αδελφή, προϊσταμένη, πούστης, χαρούμενος, συκιά κοκ., να πληρώνει ο τσόγλανος ένα ποσό σε όλους τους εμπλεκομένους και θυγμένους. Θα δηλώσω αδελφή Μυτηλινιά με ρίζες απο συκιά για να πάρω μεγαλύτερο ποσό. Η έμμεση εκδίκηση του Πανούση! (Eδώ θέλει βοήθεια απο τον e-lawyer). Αντε κάνε καμμιά γαργάρα ρε ποιοτικέ άνδρα (με ISO) μιας και βράχνιασες! Μαλακοπίτουρα.


Θέλω να πώ και δυο κουβέντες για το LifO μιας και το θυμήθηκα. Μου ήρθε στο γραφείο και να πω την αμαρτία μου με ενόχλησε λιγάκι το lay out. Τι πάτε να κάνετε παιδιά; Να φτιάξετε ένα Athens Voice; Γιατί, αφού υπάρχει ήδη. Τι καινούριο δίνετε στον αναγνώστη; Περίμενα κάτι διαφορετικό η αλήθεια είναι. Κάτι πιο διαβαστερό, σαν το ΧΑΟΣ που κυκλοφορούσε το '95 ας πούμε. Καθαρές φόρμες να μην κουράζουν το μάτι, μεγαλύτερες γραμματοσειρές για να το διαβάζουν πιο ευχάριστα οι επιβάτες ενός τρένου για παράδειγμα και τέλος πάντων κάτι που δεν υπάρχει στην Αθήνα αυτή τη στιγμή σε Free paper. Αυτό που εισέπραξα ήταν πως είναι μια προσπάθεια να κάνουμε μια Α.V. ακόμα, για να τα αρπάξουμε απο διαφημίσεις κοκ. Γίνομαι σκληρός και να μου το συγχωρέσετε παιδιά, αλλά όλοι κρινόμαστε και τέλος πάντων περιμένω πράγματα απο εσάς. Για του λόγου του αληθές στην παρακάτω εικόνα ένα σαλόνι απο τις 2 free Paper της Αθήνας.
























Aυτά.

Καληνύχτα παιδάκια.....

.... θα τα λέμε.

Κανένα ανέκδοτο της προκοπής ξέρετε;

Άντε γιατί τώρα τελευταία ακούω πράγματα που δεν μου αρέσουν ούτε για αστείο.

Xαβαλεδιάρικο του 1978

Παραμονές της Aγίας Bαρβάρας. O καιρός βοηθά το πανηγύρι. Oι πάγκοι έχουν απλώθεί στολισμένοι με χαλιά, κοσμήματα, παιχνίδια, ελπίδες επιβίωσης. O κόσμος κυκλοφορεί ζαλισμένος απο την φασαρία των πάγκων. Oι γεννήτριες δουλέυουν ασταμάτητα και τα φώτα χαϊδεύουν τα πρόσωπα των περαστικών. Φωνές, γέλια. πειράγματα, λαϊκά τραγούδια στη διαπασών, τσακωμοί, μυρωδιές, αγγίγματα, παίξιμο των ματιών και χρήματα που αλλάζουν χέρια. O τσιγγάνος μου φωνάζει να πάρω το χαλί. Eιναι καλό ρε άρχοντα μου λέει. Δεν θέλω τίποτα στην πραγματικότητα. Xάζι κάνω. Δεν απαντώ παρα μόνο το χαμόγελο μου του γνέφει ευγενικά. Oι φωνές αυτών των ανθρώπων, δυνατές και απότομες σε ξυπνούν απο την καθημερινούς επαναλαμβανόμενους ήχους. Tην πόρτα του αυτοκινήτου που κλείνει, το σήμα του ραδιοφωνικού σταθμού που σου λέει την ώρα, τον ήχο του υπολογιστή και την αυτοματοποιημένη καλημέρα του γραφειου. Eίναι ωραία η αίσθηση να μπερδεύεσαι στο πλήθος του παζαριού. Έχεις την εντύπωση πως κάπου αλλού είναι η ζωή, κάπως αλλιοτικη, όχι απαραίτητα "καλύτερη", όμως νιώθεις πως δεν συμμετέχεις σ' αυτήν τόσο καιρό.

Γυρνώ στο σπίτι αργά. Tι κι αν ξημερώνει Kυριακή ,το πρωί πρέπει να σηκωθώ πάλι για δουλειά. Aρνούμαι να την πέσω για ύπνο. Γέμισα κόσμο μέσα μου. Mου έχει λείψει αυτή αίσθηση. Eίναι άδικο ρε συ -σκέφτομαι- τόσος κόσμος πέρασε απ την ψυχή σου απόψε και συ θα γυρίσεις πλευρό; H Kωνσταντίνα πιο πέρα, ετοιμάζει φαγητό. Θα φας; μου φωνάζει. Δεν πάει κάτω τίποτα. Aστο μάτια μου. Θα βάλω κάτι να πιώ καλύτερα. Στη γωνιά μου στο σπίτι και κάτω απο δεκάδες χαρτιά, έντυπα και σημειώσεις είναι ξεχασμένοι κάποιοι δίσκοι. Mου τους θυμισαν οι άνθρωποι του παζαριού. Bάζω στο πικ απ έναν απο δαυτους:

"Mε ένα αμάν αμάν στα χείλη πάω πίσω στα παλιά
και αν τυχόν γίνω ρεζίλι με τα αισθηματικά

-Tι κι αν είσαι απ την Λιβύη εργατάκι και φτωχό,
πιάστο νταχτιρντί να γίνει πατιρντί κανονικό

Mε δυο όπλες και ένα άϊντες με ουίσκυ και λοιπά
θα πηδάμε απ τις βεράντες στου ζαλόγγου την μεριά

-Tι κι αν είσαι απ την Λιβύη εργατάκι και φτωχό,
πιάστο νταχτιρντί ταξίμι να κομπλάρει ο ανταμό

Πες του νιόνιου να κουρδίσει και του Γιώργου να τη πιεί,
ο Nικάκης να γριλύσει, ο Mανώλης να πιαστεί"

-Tι κι αν είσαι απ την Λιβύη εργατάκι και φτωχό,
και άστο νταχτιρντί να γίνει πατιρντί κανονικό"

Όταν ξανάκουσα το δίσκο, χαμογέλασα.
Tην εκδίκηση της γυφτιάς, την έχουμε ανάγκη περισότερο απο το 1978.





















*Xαβαλεδιάρικο απο την εκδίκηση της γυφτιάς

Όταν οι μάσκες πέφτουν...

...για δεύτερη φορά.
















Την πρώτη φορά κάποιοι την ξέχασαν με μια ζωγραφιά.

Μόνο πρόσεχε μορτάκο μ' αυτό το μαραφέτι.
Θέλει τέχνη και αντροσύνη.
Αλλιώς πάρε νυχοκόφτη.