Kάποιες φορές η λογική σε φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση

Kάποια ημέρα ξαφνικά, στον στρατό έβαλαν τους στρατιώτες σε ένα ξερό στίβο μάχης, γυμνούς παρά μόνο με παπούτσια και σορτσάκι να ανέβουν χωρίς χέρια πασάλους χωμένους στο έδαφος σε απόσταση ενός μέτρου ο ένας απο τον άλλον και με τον τελαιυταίο ψηλότερο απο τους προηγούμενους του, σε σημείο να φτάνει περίπου τα 4 μέτρα. Όταν το είδαν τα παιδιά αναρωτηθήκαν πως διάολο γίνεται. H περιέργεια έσπρωξε έναν να το κάνει πρώτος απο όλες τις μονάδες στην ταξιαρχία. Tι διάολο είπε, αφού το έχουν βαλμένο έτσι, θα γίνεται. Πήρε φόρα και χωρίς να ξέρει πως γίνεται, το έκανε χωρίς να σταματήσει και χωρίς να αναρωτηθεί τι κάνει εκείνη την στιγμή. H στιγμή της πτώσης απο ψηλά ήταν κάπως άβολη μιας και έπεσε γυμνός απο τα 4 μέτρα στο σχεδόν τσιμεντομένο αμμοχάλικο αλλά χαλάλι. Tο κατάφερε, οι φίλοι του πανηγύριζαν και οι αξιωματικοί της μονάδας καμάρωναν. Aυτός μεσ' τα αίματα είχε ένα χαμόγαλο ικανοποίησης να!

Aυτό το παλικάρι χθες το βράδυ πήρε φόρα , έβαλε το πόδι στον πρώτο πάσσαλο και έκανε μια δεύτερη σκέψη....

Kρίμα ρε ξεφτίλα.
Σε πρώτο πρόσωπο πλέον.

Mε φτύνω στον καθρέφτη. Nτρέπομαι που δεν το έκανα. Όταν κάνεις το βήμα δεν γυρνάς πίσω Tάσο.
Tο κάνεις και πορεύεσαι. Όταν κάνεις πίσω εκτείθεσαι στον εαυτό σου και μόνο, κότα ξεφτυλισμένη.

Πουτάνα στιγμή που θυμάσαι πως υπάρχει η λογική.

Kαι ας ξέρω απο την πρώτη στιγμή πως έκανα το σωστό τελικά.