Η ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ

Οταν την γνώρισα ήταν μια κοπέλα ζωντανή γεμάτη ζωή μέσα της.
Οι πλάκες ήταν η ζωή της, σε σημείο που με έκαναν να νίωθω άβολα.
Μετά.... πόνος, ανεργεία, φτώχεια, κλάμα.
Ο θάνατος είχε χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας.
Έτσι. Χωρίς προειδοποίηση.
Στα 29 χρόνια του. Η κοπελία μαράζωσε.
πήρε τα πράγματα της και εγώ την ακολούθησα.
Τα τελευταία χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου την κρίνω καθημερινά.
Η φωνή μου δεν ελέγχεται, η ειρωνεία μου στα κόκκινα
και ο κυνισνός is my middle name.

Χήρα στα 21 της και με ένα μωρό 2,5 ετών στα χέρια,
επιβίωσε, δούλεψε, με μεγάλωσε.
Όχι όπως θα ήθελα, όπως θα έπρεπε. Αυτά μπορούσε.
Ακόμα και σήμερα, τη ζωή μου την έχει κρίνει με τις επιλογές της
και εγώ συνεχίζω να την στήνω στον τοίχο.
Δεν υπάρχουν άλλοθι για τους δικούς σου ανθρώπους.
Ο λόγος είναι απλός.
Τους αγαπάς.

Μάνα, δεν διαβάζεις ποτέ blogs, δεν ξέρεις καν τι διάτανο πράμα είναι.
Απλά σου γράφω εδώ για να μην σε στεναχωρήσω κιάλο.

Χρόνια σου πολλά. Καλά δεν γίνονται πιά.
Σ' αγαπώ.