Παρασκευή, Ιανουαρίου 20, 2006

Ο Γιώργος που με στιγμάτισε σε μια ζωή που δεν ζήσαμε.


















Θωλά και αποσπασματικά έρχονται στο μυαλό μου σκηνές απο την παιδική μου ηλικία. Σχεδόν την νηπιακή. Μου ‘ρθε στο μυαλό μια απάντηση που έδινα μικρούλης σε ερώτηση που προφανώς δε μου έθετε κανείς, μα για κάποιον παράξενο λόγο εγώ ήθελα να πω που είναι ο πατέρας μου: "Είναι για συναυλίες στον Καναδά και τον έχουν απαγάγει οι γκάνγκστερς". Πως διάολο τότε μου ‘χε έρθει αυτό, μόνο η φαντασία ενός παιδιού μπορεί να το συλλάβει. Η μητέρα μου απ’ την άλλη είχε φροντίσει -ηθελημένα ή μη- να με εξοικιώσει με την ιδέα του θανάτου κοντινών προσώπων μου, πόσο μάλλον του πατέρα μου. Εγώ όμως είχα πλάσει το μύθο μέσα μου.

Μεγαλώνοντας έβλεπα τους γύρω μου να μου λενε το πόσο του μοιάζω, το πόσο ίδιες κινήσεις κάνω με εκείνον. "Ίδιοι είναι!" άκουγα να λένε στην μάνα μου, στην γιαγιά μου στους θείους μου. Έτσι θα ‘ναι σκεφτόμουν, για να το λένε. Δεν είχα ποτέ άλλωστε μνήμες απ’ αυτόν.

Στα 15 μου ξαναγύρισαμε με την μητέρα μου στο σπίτι μας μετά απο 12 χρόνια με τους γονείς της. Είχαμε συμφωνήσει πλέον να ξεκινήσουμε τη ζωή μας απο την αρχή μιας και εγώ είχα γίνει πλέον άνδρας που μπορούσα να συζητώ σοβαρά και να δουλεύω ταυτόχρονα με το σχολείο. Στο σπίτι μας, το οποίο είχε μείνει κλειστό για χρόνια οι ντουλάπες είχαν ακόμα τα ρούχα του, τα προσωπικά του αντικείμενα, τις κιθάρες και τους δίσκους του. Ενας άγνωστος κόσμος ανοιγόταν με το γυρισμα του κλειδιού μπαίνοντας. Ρώτουσα και μάθαινα σαν σφουγγάρι γι’ αυτόν. Ήμουν εντυπωσιασμένος με τα όργανα, τις φωτογραφίες και τα ρούχα του. Μα και με της μητέρας μου. Μια ζωή την θυμάμαι να φοράει μαύρα απο τα 21 της- και ξαφνικά η ντουλάπα της έχει εντυπωσιακά ρούχα (μιας άλλης εποχής βέβαια) μα άκρως ενδιαφέροντα. Τα ρούχα στις κρεμάστρες ήταν απο τις αρχές των 70s και πλέον έμπαινε η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα. Οι δίσκοι ντανιασμένοι δίπλα στα ρούχα κατά εκατοντάδες. Είχαν πλεον σκευρώσει. Πετάχτηκαν αφού δεν γινόταν να μπούνε στο πικ-απ πια. Κρίμα. Πόσα ακόμα θα μάθαινα για αυτόν μέσα απο τις μουσικές του.


















Στην "καινούρια" γειτονιά, όταν έβγαινα από το σπίτι ένιωθα τα βλέμματα των ανθρώπων να με γνωρίζουν, να με ξέρουν. Όχι όμως εγώ. Η αδελφή του πατέρα μου έμενε απέναντι. Με αυτήν κάναμε ατελείωτες συζητήσεις που πάντα τελείωναν με κλάμματα από μέρους της. "Είσαι για μένα αδελφός μου, όχι ανήψι μου". Ακόμα μου το λέει όταν πηγαίνω και την βλέπω και ας έχει κόρη 28 ετών. Μου είπε κάποια πράγματα για εκείνον, έψαξα φίλους του, ρώτησα. Ο ένας ο "καπετάνιος", ο πιο καλός παλιός του φίλος, ο οποίος είχε συμπεθεριάσει πια με το σόι μου, με πήρε κάποια εποχή με τον συνομήλικο γιό του και μας έλεγε ιστορίες για τα μουσικά πρωϊνά στον Πειραιά, για τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά που παίζαν μουσική με τα συγκροτήματα τους στα νησιά τα καλοκαίρια, το πως βγάζανε γκόμενες και άλλες ιστορίες που τα παιδιά λατρεύουν να ακούνε. Αργότερα κατάλαβα πως η φιλία του καπετάν Βαγγέλη με τον πατέρα μου ήταν παραπάνω απο αδελφική. Με πήρε απο το χέρι σε δύσκολη στροφή της ζωής μου και μ’ έσπρωξε μπροστά. "Άκου Τάσο αγόρι μου, ο φίλος μου όταν έφευγε πλέον, με φώναξε και μου πε να σε προσέχω. Είναι υποχρέωση μου αυτό". Έσπασε μα δεν μου έδωσε το δικαίωμα να τον κοιτάξω στα μάτια.

Την τέχνη του πατέρα μου δεν την έμαθα ποτέ. Με τις κιθάρες συστήθηκα μεγάλος πια και το ταλέντο μου ήταν άλλο. Δεν καταπιάστικα σχεδόν καθόλου αν εξαιρέσεις ένα δυο κομμάτια που γρατζουνούσα με ένα φίλο στο μπάσο. Αυτή η περιέργεια με τρώει ακόμα και μέχρι τώρα. Τί θα ήμουν ή πως θα ήμουν σήμερα αν είχαμε γνωριστεί με την μουσική πιο νωρίς; Προφανώς η μητέρα μου δεν θα άντεχε να με βλέπει να παίζω με τις χορδές. Γιαυτό και δεν με μύησε νωρίτερα στον κόσμο τους. Αυτό το συμπέρασμα έχω βγάλει και το ξεστομίζω πλέον, πρώτη φορά σήμερα.

Εχω πάψει να ρωτώ για εκείνον. Η τελευταία φορά που ρώτησα ήταν ένα βράδυ σε νυχτερινό μαγαζί που δούλευα. Αναγνώρισα τον νονό μου σε ένα τραπέζι μου. Ντυμένος απο πάνω μέχρι κάτω άσπρα ρούχα και τα μούσια του ίδιος απο τότε που η μάνα μου μικρό με έτρεχε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ. "Κύριε Καλογιάννη να συστηθώ. Mε λένε..... και είμαι γιος του......". "Ελα βρε παιδί μου, τι κάνεις, κλπ". Μέχρι που κατάλαβα πως αν του έλεγα πως γαμιέται εκείνη την ώρα την ίδια απάντηση θα μου έδινε. Απο την μαστούρα, απο την γεροντική άνια δεν ξέρω μα δεν με ένιαξε εκείνη τη στιγμή. Του απάντησα και ‘γώ "Kαλά εντάξει, και ‘γω χάρηκα που σε γνώρισα και τα λέμε . Άντε χέσε μας" Αμφιβάλω αν κατάλαβε Χριστό. Μετά απο λίγα χρόνια σε μια συζήτηση στην μπάρα του "party" ενός bar πίσω απο το Παναθηναϊκό στάδιο με την Τσανακλίδου δεν τόλμησα να ρωτήσω. Και ας ήξερα πως η Τάνια έκανε παρέα μαζί του και με την μητέρα μου. Είχα τελειώσει την αναζήτηση παρόλο που δεν βρήκα πολλές απαντήσεις στην περιέργεια μου.


Η καθημερινότητα, το ότι έφυγα πλέον απο το σπίτι εκείνο, κάτι που τις φωτογραφίες και τα όργανα τα έχω αποθηκευμένα πια, ξεχάστηκα. Μεγάλωσα. Είμαι πιο μεγάλος πια απο την ηλικία που έφυγε εκείνος τότε. Ελευθερώθηκα απο την σύγκριση που ‘καναν τα μάτια των άλλων. Ήταν 29 χρονών όταν έφυγε πριν απο 30 χρόνια.

37 σχόλια:

Chrisa είπε...

Με συγκίνησες Καλτσόβρακε. Σίγουρα ο πατέρας σου θα ήταν υπέροχος άνθρωπος ...γνωρίζοντας λίγο από σένα!!

---. είπε...

Μου επιτρέπετε να αφιερώσω ένα στιχάκι στον Καλτσό μου ε;
(btw, nice to meet you huby)

ANGELS

And down the waterfall wherever it may take me,

I know than life wont break me when I come to call...

He won?t forsake me...

Ανώνυμος είπε...

polu suginitiko Taso mou!

zouri1 είπε...

εισαι αστερι

MoSeS είπε...

Αφοπλιστικός και τόσο προσωπικός που πονάει! Ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι εδώ μαζί μας!!!

raffinata είπε...

το ποστ σου, με άφησε γεμάτη με θαυμαστικά και ερωτηματικά ταυτόχρονα...

kaltsovrako είπε...

Κάποιες στιγμές σου έρχονται μνήμες στο μυαλό που νόμιζες πως είχες ξεχάσει. Τις κρατάς ζωντανές στη μνήμη μα και αυτή συνήθως σε προδίδει. Τις γράφεις, τις μοιράζεσαι και τις νιώθεις ζωντανές πλέον. That's all.

vangelakas είπε...

Eϊ, πολυ καλο!

(ζητω ο πειραιας)

alximist είπε...

Καλτσο, αυτο που λες νομίζω ισχύει, πριν μέρες σκεφτόμουν αν πρέπει ή όχι να γίνω πιο προσωπικός ή όχι σκεφτόμενος πολύ προσωπικά ζητήματα, και τώρα το έχω ξεπεράσει..ξεχάσει...ίσως γράφοντας το, αναρτώντας το, θα ήταν καλύτερα...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ δυνατό κείμενο...Οταν μοιράζεσαι κάτι τόσο προσωπικό και κάτι μη αναστρέψιμο όπως ο θάνατος νοιώθεις καλύτερα και δεν αφήνεις την λήθη να σε ξεπεράσει.

Οι πατέρες δεν χάνονται...μόνο κοιμούνται

Loucretia είπε...

Ξερω δυστυχως, απο πρωτο χερι, τι σημαινει να χανεις τον πατερα σου σε μικρη ηλικια.
Απο το λιγα ομως που μπορω να διακρινω για σενα, μεσα απο τα κειμενα σου, θα πω ενα μεγαλο μπραβο στη μητερα σου γιατι μεγαλωσε ενα εξαιρετικο παιδι :-))

Ανώνυμος είπε...

beautiful!
i came to my conclusions about my favored bloggers and i could pretty much express in one sentence how i view them or why they appeal to me.
in your case, it could be, "he knows more than we think."
and let me add my voice to loucretia's and bow down to your mother, and not only because her melomakarona are the best.

alombar42 είπε...

Μια γραμμούλα, ίσα να συμφωνήσω με τον Πάνο - μερικά πράγματα δε χωράνε στα σχόλια...

MoSeS είπε...

Hey Kaltsovrake man!
Now you are in the comfort of (bloggo)strangers! Enjoy it!
:D

Idάκι είπε...

Όταν βλέπεις κάποιον να είναι τρομακτικά έντιμος απέναντι στις ίδιες του τις αναμνήσεις, δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις και να σεβαστείς τις αποφάσεις που πήρε και παίρνει για την ζωή του.

Συγχαρητήρια για την πένα-νυστέρι και ευχαριστώ για τη συγκίνηση.

aeipote είπε...

Να γιατί αξίζει τον κόπο να υπάρχουν ηλεκτρονικά ημερολόγια. Για κάτι τέτοια κείμενα που τιμούν όχι μόνο τους δημιουργούς τους αλλά και τους αναγνώστες που συντονίζονται και ανασαίνει η ψυχή τους. Τάσο, συναισθάνομαι πόσο καλύτερα αισθάνεσαι έχοντας καταθέσει ένα τέτοιο κείμενο. Και χαίρομαι! Υγίαινε.

mindstripper είπε...

Εκεί στον Καναδά, που είναι για συναυλίες, μπορεί αύριο μεθαύριο ν' ακούσει τον μακρυνό ήχο από τις χορδές που θα παίζει το εγγόνι του. Ποτέ δεν ξέρεις... Τα φιλιά μου Καλτσόβρακε.

averel είπε...

Ωραιος ρε μαγκα. Ζηλευω την ειλικρινεια σου.

Thrass είπε...

d.c.kostas said:
"he knows more than we think."

He certainly knows more than I thought he did. Κύριε Καλτσόβρακε, τα σέβη μου.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Δεν εχω κατι να σου πω.Απλα καλο υπολοιπο και να ξερεις οτι θα ειναι παντα μαζι σου.

sal.ló είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
sal.ló είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
dgalanis είπε...

ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής των γραπτών σου το γνωρίζεις ... για άλλη μια φορά υποκλύομαι και έυχομαι ... καλημέρα

Mirandolina είπε...

τσακίστηκα. δεν έχω άλλο να πω...

kaltsovrako είπε...

Με κάνατε και αισθάνθηκα καλύτερα....


:)

. είπε...

πολύ μεστή γραφή...

γλυκά μελαγχολικό :)

YO!Reeka's είπε...

Πωπω άνοιξες την ψυχή σου.... και μας πλημμύρισε το φως!

YO!Reeka's είπε...

Πωπω άνοιξες την ψυχή σου.... και μας πλημμύρισε το φως!

Ανώνυμος είπε...

Ήταν το πιο μεγάλο ποστ που έχω διαβάσει ολόκληρο...ΧΧΧ

ramon είπε...

απο τα καλύτερα κείμενα σε blog.
αποτύπωμα ψυχής.

ΤΑΣΟΣ είπε...

Από τότε που έφυγε όλα άλλαξαν μέσα μου. Με το κείμενό σου νοιώθω μεγαλύτερο βάρος στο στήθος μου

€lisavet είπε...

No comments...

0comments είπε...

Δύσκολα ρε φίλε!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Τάσο,

πρώτη φορά σε διαβάζω. Γράφεις όμορφα, νομίζω έχεις κληρονομίσει το ταλέντο της τέχνης.

Ο πατέρας σου ήταν στον Καναδά; Κι εγώ εκεί έχω χαθεί, αν θες να ρωτήσεις κάτι για τον Καναδά, για το Κεμπέκ συγκεκριμένα, ίσως τα ίχνη του βρεις. Δεν ξέρω.

Πάντως αυτό το ΑΝ είναι μεγάλη μαλακία τελικά. Κι εγώ να ξέρεις μια ζωή με το ΑΝ. Μέχρι που τελικά μια μέρα κατάλαβα πως το ΑΝ είναι ένα απαίσιο μαγαζί στα εξάρχεια. Ότι και να λένε.

Μην σκέφτεσαι τα ΑΝ. Απλώς προχώρα.

Μια ιδέα έτσι;

Ανώνυμος είπε...

Where did you find it? Interesting read tennis star nude http://www.prescription-drugs-9.info/fire-alarm-drill.html gmc canyon truck Allergy medications

Ανώνυμος είπε...

best regards, nice info » »

Ανώνυμος είπε...

I have been looking for sites like this for a long time. Thank you! aid 33232 q oxycontin Hewlet packard laptops Lexapro hair lodd Pain relief for avn of the hips starting a business in mexico Effexor xr and placebo study