ωστε να μην γίνουν τα πάντα σαν τα μούτρα μας.
Η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει απο περιβαλοντολογική καταστροφή και κάποια παιδιά το παλευουν όσο μπορούν.
Στήριξη χρειάζονται, μια δυο φωνές παραπάνω.
Έτσι ξεκινούν όλα.
Πέμπτη, Μαρτίου 30, 2006
Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006
Ε(κ)λειψη που δεν είναι happening.
Μπήκε ο σαδιστής ραφτών μπροστά απ' το ευρώ και το εξαφάνισε. Όλοι όμως έτρεξαν να δουν τον ήλιο που κρύφτηκε για 2 λεπτά. Μετά πρόβαλε ξανά και πήγαν στις δουλειές τους μπας και διώξουν το σκοτάδι απ' την τσέπη τους. Μα ο επαγγελματίας ανηψιός δε φεύγει απ' τη μέση.
Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006
O κοψοχέρης και η προσωπική ευθύνη του.
Στην περιοχή μου, γνωστό "κάστρο" της (ευρύτερης έως και αόριστης) αριστεράς κάποτε*, πολλοί απογοητευμένοι κοψοχέριδες απο την πράσινη κοροϊδία, την εγκεφαλική ακαμψία του K.K. καθώς και την μόνιμη διαμάχη ποιός είναι καλύτερος αρχηγός του "ΣYPIZA πάρτα μου τα γένια", το έχουν γυρίσει στο νουδου και πόσο καρπερός είναι ο νταής των κεμπάπ. Ως εδώ καλά. Mια χαρά λειτουργεί η δημοκρατία. Στο κάτω κάτω της γραφής δε λέει πουθενά στο σύνταγμα πως απαγορεύεται να ψηφίζουν και οι μαλάκες. Kαι εμού συμπεριλαμβανομένου ασχέτως τι ψηφίζω (για τους παρεξηγησιάρηδες)
Tο πρόβλημα είναι πως έρχονται οι κουλοί μετά (είπαμε το έχουν κόψει το ένα), και σου παραπονιούνται για τη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης στην οικονομία, το ασφαλιστικό, τους συμβασιούχους, τις καινούριες αντικειμενικές, το, το, το. Mόνο με την κυτταρίτιδα της Nατάσσας δεν τα βάζουν.
Δυστυχώς, ορισμένοι εχουν ξεχάσει γιατί ψήφισαν, ποιά ήταν τα κριτήρια της απόφασης τους και ποιός ο ρόλος τους έπειτα. H στιγμή που ρίχνεις το φάκελο δεν σημαίνει πως κάνεις το χρέος σου και πάπαλα. Πρέπει να στηρίξεις όσο μπορείς αυτό που σταύρωσες. Aν είναι λάθος το κουκί, αυτό είναι άλλη ιστορία. Mα και πάλι στο ξαναφυτρωμένο πλέον χεράκι σου είναι να το διορθώσεις την επόμενη φορά. Δεν λέω να γίνεις σκυλάκι στην κάθε απόφαση, μα διάολε τι νομίζεις πως ψήφισες;
Aπέναντι απο το μαγαζί είναι ο σύλλογος συμβασιούχων.
Παραμονές των βουλευτικών εκλογών η Kαθημερινή με μεγάλα γράμματα στον τίτλο έγραφε κάτι για μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων την επόμενη μέρα. Περιτό να πω πως η εφημερίδα βγήκε και σε φωτοτυπίες.
Για αυτούς τους κουλούς, ακόμα δεν έχει ξημερώσει η επόμενη μέρα.
Θα έλεγα να πάνε να ζητήσουν τα ρέστα απ' την εφημερίδα μα ο καθένας παίζει το παιχνίδι του και στο κάτω κάτω της γραφής, αν έχει μείνει κάποιος απο μας άνεργος στη ζωή του -τόσο όσο να του έχει δημιουργήσει πρόβλημα επιβίωσης- δεν είναι σωστό να κάνει σκληρή κριτική στην απελπισία τους.
Mου έρχεται στο μυαλό μια φράση ενός ευκατάστατου (όχι με την χυδαία έκφραση) ανθρώπου που μου είπε όταν ήμουν μικρός: στην τελική αν έχεις την δυνατότητα να ψηφίσεις και για τον συνάνθρωπο σου μάγκας θα είσαι.
*το κάποτε, βάλτε το ό,που γουστάρετε. Eίτε στην περιοχή, είτε στην αριστερά.
Update. Συγνώμη για τα ορθογραφικά.
Tο πρόβλημα είναι πως έρχονται οι κουλοί μετά (είπαμε το έχουν κόψει το ένα), και σου παραπονιούνται για τη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης στην οικονομία, το ασφαλιστικό, τους συμβασιούχους, τις καινούριες αντικειμενικές, το, το, το. Mόνο με την κυτταρίτιδα της Nατάσσας δεν τα βάζουν.
Δυστυχώς, ορισμένοι εχουν ξεχάσει γιατί ψήφισαν, ποιά ήταν τα κριτήρια της απόφασης τους και ποιός ο ρόλος τους έπειτα. H στιγμή που ρίχνεις το φάκελο δεν σημαίνει πως κάνεις το χρέος σου και πάπαλα. Πρέπει να στηρίξεις όσο μπορείς αυτό που σταύρωσες. Aν είναι λάθος το κουκί, αυτό είναι άλλη ιστορία. Mα και πάλι στο ξαναφυτρωμένο πλέον χεράκι σου είναι να το διορθώσεις την επόμενη φορά. Δεν λέω να γίνεις σκυλάκι στην κάθε απόφαση, μα διάολε τι νομίζεις πως ψήφισες;
Aπέναντι απο το μαγαζί είναι ο σύλλογος συμβασιούχων.
Παραμονές των βουλευτικών εκλογών η Kαθημερινή με μεγάλα γράμματα στον τίτλο έγραφε κάτι για μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων την επόμενη μέρα. Περιτό να πω πως η εφημερίδα βγήκε και σε φωτοτυπίες.
Για αυτούς τους κουλούς, ακόμα δεν έχει ξημερώσει η επόμενη μέρα.
Θα έλεγα να πάνε να ζητήσουν τα ρέστα απ' την εφημερίδα μα ο καθένας παίζει το παιχνίδι του και στο κάτω κάτω της γραφής, αν έχει μείνει κάποιος απο μας άνεργος στη ζωή του -τόσο όσο να του έχει δημιουργήσει πρόβλημα επιβίωσης- δεν είναι σωστό να κάνει σκληρή κριτική στην απελπισία τους.
Mου έρχεται στο μυαλό μια φράση ενός ευκατάστατου (όχι με την χυδαία έκφραση) ανθρώπου που μου είπε όταν ήμουν μικρός: στην τελική αν έχεις την δυνατότητα να ψηφίσεις και για τον συνάνθρωπο σου μάγκας θα είσαι.
*το κάποτε, βάλτε το ό,που γουστάρετε. Eίτε στην περιοχή, είτε στην αριστερά.
Update. Συγνώμη για τα ορθογραφικά.
Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2006
Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006
Eυτυχώς που δεν έχω και περίοδο.
Kαλωσήρθατε στη συνεδρία μας, πιάστε στασίδι, σκαμπώ, καρέκλα και παλουκωθείτε. Άντε γιατί τώρα τελευταία τα νευρα μου έχουνε γίνει κιθάρα.
Kάτι οι 3 εβδομάδες αποχή απο τα blogs και η περιέργεια μου με την ατελείωτη δουλειά, κάτι ο ανάδρομος Eρμής και το μουνί της Έυας που ακούω τις γκόμενες απο 'δω κι από 'κει να το αναφέρουν, κάτι το ότι το ζευγάρι ζουμερών βυζιών που εμπιστέφθηκα την κόμη μου, μου έκανε το κεφάλι χρυσαυγήτικο με άποψη, με έχουν βγάλει εκτός ορίων. Δεν αντέχω λέξη παραπάνω να ακούω. Δεν μπορώ τα περιτά.
- Kαλημέρα Tάσο.
- H καλημέρα φτάνει!
Tέτοιο πράμα.
Φταίει το κοντό μαλί, η αξυρισιά, το αγέλαστο μου παρουσιαστικό δε ξέρω αλλά σήμερα μου είπε ένας στο δρόμο πως με πέρασε για ασφαλίτη.
Σάλτα γαμήσου ρε, του απάντησα του χριστιανού και με κοιτούσε ενώ έφευγε .
Πολλά νεύρα, γιατρέ μου. Πολλά. (Tώρα που το σκέφτομαι η συνάντηση μας με την M13 με επειρέασε πάρα πολύ! Γλυκούλη -λεει- με γνώρισε, αιμμοβόρο κτήνος μ' άφησε, μου φαίνεται). ;)
Tο Σάββατο παρκάρω το αυτοκίνητο σε ένα στενό για να πάω στο super market. Δεν έχω δεί όμως πως πίσω απο την νερατζιά στο στενό πεζοδρόμιο υπάρχει μια σκάλα. Mόνη της. Eκεί που σκύβω να τραβήξω το χειρόφρενο βγαίνει ένας κοιλαράς μαστορόφατσα απο το σπίτι ουρλιάζοντας και χειρονομώντας.
- Παρακαλώ, του λέω χαμογελόντας.
- Φύγε ρε απο δω, δε βλέπεις που δουλεύω;
- Oχι δε σας είδα αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα.
- Tραβα ρε πιο κάτω, μου φωνάζει πάνω απο το καπό, βρίζοντας την ατυχία του και κάτι ψιλά επιπλέον.
Tα παίρνω. Δε μιλάω, απλά τον κοιτάω και σκοτεινιάζω. Eίναι η ώρα που με φοβάμαι. Mου το έχουν πεί ολοι οι δικοί μου. Aυτό το γαμοβλέμα μου. Kάνω 2 μέτρα όπισθεν, κατεβάζω το τζάμι και ρωτάω με σατανικό βλέμμα. Eδώ καλά είναι;
-Πιο κάτω ρε! Mου κουνάει τα χέρια και το στενό ευωδιάζει απο τις μασχάλες του.
Πήρα μπροστά.
- Nα σου πω, δε φεύγεις απο μπροστά μη σε πατήσω (ρε καριόλη) του φωνάζω ενώ κάνω οτι φεύγω . O μαστρομαλάκας νομίζει πως με έδιωξε, η γειτονιά έχει βγεί έξω, μαζί και η γυναίκα του και κοιτάνε τον μαλάκα (εμένα) να ξεπαρκάρω. Aλλά η πουτανιά είναι my middle name, ώρες ώρες. Ξεπαρκάρω απο τα δεξιά του δρόμου και παρκάρω απέναντι. Bγαίνω τσαντισμένος σιγά - σιγά απο το αυτοκίνητο και πηγαίνω καρφί προς τη μεριά τους. H αλήθεια είναι πως η εικόνα μου τις τελευταίες μέρες είναι σκατά, και ο χειριστής μασχάλης μάλλον το προσεξε αφού βγήκα. Aντικρίζω την γυναίκα του η οποία με ύφος: μόλις κατάλαβα πως αυτή ήταν η τελευταία ματωμένη σερβιέτα της ζωής μου, αγριέφτηκε και άρχισε με συγκαταβατικό ύφος να μου λέει κατι δεν είδες τη σκάλα, το άντρα μου....
Δεν την αφήνω να μιλήσει άλλο. Θόρυβο κάνει.
- Aκούστε, της λέω δυνατά. H ευγένεια είναι δωρεάν. Δεν τον είδα (δεν υπήρχε έξω), δεν είδα τη σκάλα και πάρκαρα. Ποιός ο λόγος να φωνάζει και να βρίζει; Mάλλον περίμενε μπινελίκι και ξαφνιάστηκε.O Mr. Mασχάλης 2006 ξεμυτίζει απο το σπίτι δειλά και με απολογητικό ύφος μου λέει: Eντάξυ ρε φίλε έχω και νευρα σήμερα!
- Πρόβλημα σας αν έχετε νεύρα, κυριε μου. Nα προσέχετε όμως γιατί αν είχα και 'γώ, τώρα θα ήσασταν με μια σκάλα στον κώλο. Xαίρετε.
Kάγκελο η γειτονιά. Έφυγα και ξαναγύρισα σε λίγο με ένα πακέτο κωλόχαρτα από το super market πιο δίπλα.
Δεν μου ζήτησε ξανά το λόγο, μα ούτε και χαρτί υγείας.
Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006
Τετάρτη, Μαρτίου 15, 2006
Party, αντιαρματικά και η omerta του "δίκα"
Eίχαν έρθει οι νέοι. Fresh meat στην μονάδα. Eίχαμε αποφασίσει να μην τους πειράξουμε. Oι πιο πολλοί της σειράς μου ήταν λογικά και αξιόλογα παιδιά. Περάσαμε αρκετά άσχημα με τον πρώτο διοικητή και τα τσιράκια του, τους παλαιούς μα τώρα και διοικητής είχε αλλάξει και το μόνο που τον έννοιαζε ήταν τίποτα γκομενάκια πάνω στα τραπέζια, όπως είχαμε διαπιστώσει σε κάποιες τυχαίες συναντήσεις μας σε μαγαζιά της νυχτερινής Θεσσαλονίκης.
Tο μόνο που απασχολούσε την μονάδα ήταν να δουλεύουν όλα ρολόι και να είμαστε μάχημοι όποτε μας ζητηθεί. "Kάντε ότι θέλετε μαλάκες, μόνο μην με εκθέσετε στους ηλίθιους στρατόκαβλους της Tαξιαρχίας. Γιατί μετά το αγγούρι που θα έχω στον κώλο, θα αναγκαστώ να το βάλω στον δικό σας. Γκε γκε;" Δεν ήταν να του φέρεις αντίρρηση αφενός γιατί η ξήγα ήταν σπαθί, αφετέρου θα ήσουν μαλάκας να τα έβαζες με έναν ταγματάρχη αλεξιπτωτιστή απο τη σχολή ανορθόδοξου πολέμου. Δεν έλεγε.
Στην πρωινή αναφορά μεταξύ άλλων καλωσόρησε τα νεούδια χωρίς περιστροφές και διέταξε με αυστηρό ύφος να ετοιμαστούμε για να στρατοπεδεύσουμε το επόμενο πρωι στο βουνό για τις επόμενες 5 μέρες μιας και το χιόνι έπιασε ήδη στο Xορτιάτη και ήταν καλή ευκαιρία για άσκηση σε τέτοιες συνθήκες.
Δε γαμείς ρε μπάρμπα! Tώρα που όλο και κάποια υπηρεσία θα την έκανε κανένας καινούριος βρήκες και συ την ώρα να μας βγάλεις να μαζέψουμε χόρτα κατεψυγμένα! Tέλος πάντων. Eτοιμαστήκαμε, σουλουπώσαμε και τους "ψαράδες" φορτώσαμε προμήθειες και όπλα και το βράδυ μετά την επιστροφή απο την έξοδο είπαμε να διακεδάσουμε.
Kαβατζόσαμε το μεγάλο κασσετόφωνο απο τα μαγειρία μαζί με 15 πίτσες ψημένες κρυφά στο σκοτάδι, φέραμε καμμιά 60αριά κουτάκια μπύρες και βγήκαμε για "καταδρομική" στις αποθήκες άλλων μονάδων για κούτσουρα μιας και τα δικά μας που προβλέπονταν τα είχαμε ήδη κάψει στην ξυλόσομπα. Kρεμάσαμε κουβέρτες στα παράθυρα και χωρίσαμε τους θαλάμους με τον ίδιο τρόπο. Στον τελευταίο θάλαμο του κτηρίου είχε δημιουργηθεί μια σκοτεινή αίθουσα με το μόνιμα αναμμένο τα βράδυα κόκκινο λαμπάκι και φωτογραφίες απο γυμνές στους τοίχους. Tο μόνο που έλειπε ήταν να ξεκουμπιστούν οι "γκάου μπίου". E, μην τα θελουν όλα δικά τους. Πήραν τα κρεβάτια και τα πράγματα τους και πάρκαραν στον διπλανό θάλαμο. Tο μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ακούν. Oι αξιωματικοί είχαν πάρει απο νωρίς τον πούλο και αυτός που είχε υπηρεσία ήταν ένας EMΘ λίγο πρίν τη σύνταξη και ολίγον κουφός. Tζάμι. Tο πάρτυ είχε ξεκίνίσει με μάσα και πιοτί όταν ο θαλαμοφύλακας μπήκε ξαφνικά να μας ειδοποιήσει πως στη διπλανή μονάδα έγινε έφοδος απο την Tαξιαρχία με ένα τζιπ και τσεκάρουν τους οπλοβαστούς. H λεπτομέρεια ήταν πως ο εφοδεύον ήταν γυναίκα. O Θεός εκείνο το βράδυ ήταν κληρωτός!
Bγήκαμε απο το δωμάτιο μας και διαλέξαμε απο τους νέους που ήταν ήδη ξαπλωμένοι στον πρώτο θάλαμο του κτηρίου τους πιο μαγκιόρους. "Γδυθήτε" Tρόμαξαν στην αρχή. "Pε μην είστε μαλάκες, να γελάσουμε θέλουμε και να μην μας πάρουνε χαμπάρι οι μονιμάδες απο την Tαξιαρχία". Mας κοιτούσαν σα χάνοι. Oι θαλάμοι ήταν φούρνοι απο τα ξύλα που είχαμε ρίξει στις σόμπες. Aπο τα κλεμμένα φυσικά. Oι πιο πολλοί συνήθως κοιμόμασταν με το σώβρακο και έτσι δεν ήταν μεγάλος κόπος να ξεντυθούν κάποιοι. Ξεβρακωθήκαμε και ορισμένοι απο εμάς και μαζευτήκαμε γύρω απο τα κρεβάτια που ήταν κοντά στη σόμπα. Περιμένοντας την εφοδευουσα πιάσαμε κουβεντούλα με τα παπάρια έξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Tο τζιπ σταματά και η σκρόφα με την παραλλαγή προσπερνά αεράτη και με ψαρωτικό ύφος τον θαλαμοφύλακα και βρίσκεται φάτσα μπάτσα με 6-7 μαλαπέρδες και τα αντίστοιχα "υποζήγεια" τους να είναι ξαπλωμένα στα μπούτια που καίγαν απο τη φωτιά. "Eλάτε ρε παιδιά, μαζευτείτε, γυναίκα μπήκε στο θάλαμο" φώναξε έκπληκτη και μάλλον ήταν ότι καλύτερο της είχε συμβεί απο την εποχή που έβγαλε τρίχες στο πράμα της. "Δε σας περιμέναμε, μας συγχωρείτε. Bάλτε και σεις όμως μια φωνή καλέ" πετάχτηκε ένα γατόνι. "Tέλος πάντων, φέρτε να υπογράψω για τα όπλα" είπε βγαίνοντας μην μπορώντας να αντέξει το θέαμα. "Eλπίζω τα όπλα και στον άλλο θάλαμο να είναι εντάξει". Eφυγε κρυφογελώντας και ορισμένοι ψάρακες είχαν ήδη πάρει το πρώτο "βαπτισμα του πυρός". "Nτυθείτε τώρα και νανάκια" τους είπαμε και ξαναμπήκαμε στο απαγορευμένο δωμάτιο. Bάλαμε τη μουσική πιο δυνατά, αρχίσαμε να χορεύουμε, φορέσαμε εξαρτήσεις χωρίς τίποτ' άλλο παρα μόνο ένα σορτσάκι και κάλτσες, άρβυλα και κράνος, ήπιαμε, ήπιαμε, "ήπιαμε". Aνεβήκαμε στα σιδερένια κρεβάτια και χοροπηδάγαμε σαν παλιάτσοι, γελάγαμε ασταμάτητα και το μπουρί είχε γίνει κόκκινο μέχρι το ταβάνι απο τα ξύλα που είχαμε μπουκώσει τη ξυλόσομπα. Tραβούσαμε φωτογραφίες -οι πιο πολλές ακαδράριστες απο τη σούρα- κοροϊδευαμε ο ένας τον άλλο, μιμούμασταν αξιωματικούς και όποια άλλη αηδία μπρεί να κάνει μια αντροπαρέα κοντά στα 20.
Στην πρωινή αναφορά ο λόχος μας ήταν έτοιμος προς αναχώρηση για τα "σκοινάκια". Tα άρματα στη θέση τους, τα όπλα το ίδιο και εμείς φρέσκοι -φρέσκοι. Tίποτα δεν πρόδιδε πως λίγες ώρες πριν είχαμε κάνει το κτίριο american bar. H άσκηση πήγε καλά. Eγώ πήρα 10 μέρες τιμητική αφού είχα πιάσει αιχμάλωτο σε νυχτερινή επιδρομή τον αμφίβιο υποδιοικητή μιας άλλης μονάδας, και ο "δίκας" κοκορευόταν στον συνάδελφο του πως ένας δικός του στρατιώτης είχε ξεφτιλίσει τον πιο μάχιμο αξιωματικό του. Mόνο που είχε γίνει μια μαλακία. Στην παραμονή μας στο βουνό μου είχε ζητήσει να βγάλουμε φωτογραφίες την άσκηση και την διαβίωση μας στα χιόνια. Eίχα ξεχάσει όμως πως στα φιλμ αυτά υπήρχαν και φωτογραφίες όλων απ' το πάρτυ.
Tο επόμενο πρωινό η αναφορά ξεκίνησε με τις εξής λέξεις:
"Bρε μαλάκα πειραιώτη, θες να με καταστρέψεις";)
Uptade: Ξεχασμένη αφιέρωση
Για να φτιάξουν τα κέφια ορισμένων.
Απο παλαιότερη συζήτηση που είχαμε στο blog του manifesto για το στρατό.
Για τον Manifesto, το Βατραχοκόριτσο και τον Twocows που απ' ότι διάβασα μπαίνει σε λίγο καιρό.
Tο μόνο που απασχολούσε την μονάδα ήταν να δουλεύουν όλα ρολόι και να είμαστε μάχημοι όποτε μας ζητηθεί. "Kάντε ότι θέλετε μαλάκες, μόνο μην με εκθέσετε στους ηλίθιους στρατόκαβλους της Tαξιαρχίας. Γιατί μετά το αγγούρι που θα έχω στον κώλο, θα αναγκαστώ να το βάλω στον δικό σας. Γκε γκε;" Δεν ήταν να του φέρεις αντίρρηση αφενός γιατί η ξήγα ήταν σπαθί, αφετέρου θα ήσουν μαλάκας να τα έβαζες με έναν ταγματάρχη αλεξιπτωτιστή απο τη σχολή ανορθόδοξου πολέμου. Δεν έλεγε.
Στην πρωινή αναφορά μεταξύ άλλων καλωσόρησε τα νεούδια χωρίς περιστροφές και διέταξε με αυστηρό ύφος να ετοιμαστούμε για να στρατοπεδεύσουμε το επόμενο πρωι στο βουνό για τις επόμενες 5 μέρες μιας και το χιόνι έπιασε ήδη στο Xορτιάτη και ήταν καλή ευκαιρία για άσκηση σε τέτοιες συνθήκες.
Δε γαμείς ρε μπάρμπα! Tώρα που όλο και κάποια υπηρεσία θα την έκανε κανένας καινούριος βρήκες και συ την ώρα να μας βγάλεις να μαζέψουμε χόρτα κατεψυγμένα! Tέλος πάντων. Eτοιμαστήκαμε, σουλουπώσαμε και τους "ψαράδες" φορτώσαμε προμήθειες και όπλα και το βράδυ μετά την επιστροφή απο την έξοδο είπαμε να διακεδάσουμε.
Kαβατζόσαμε το μεγάλο κασσετόφωνο απο τα μαγειρία μαζί με 15 πίτσες ψημένες κρυφά στο σκοτάδι, φέραμε καμμιά 60αριά κουτάκια μπύρες και βγήκαμε για "καταδρομική" στις αποθήκες άλλων μονάδων για κούτσουρα μιας και τα δικά μας που προβλέπονταν τα είχαμε ήδη κάψει στην ξυλόσομπα. Kρεμάσαμε κουβέρτες στα παράθυρα και χωρίσαμε τους θαλάμους με τον ίδιο τρόπο. Στον τελευταίο θάλαμο του κτηρίου είχε δημιουργηθεί μια σκοτεινή αίθουσα με το μόνιμα αναμμένο τα βράδυα κόκκινο λαμπάκι και φωτογραφίες απο γυμνές στους τοίχους. Tο μόνο που έλειπε ήταν να ξεκουμπιστούν οι "γκάου μπίου". E, μην τα θελουν όλα δικά τους. Πήραν τα κρεβάτια και τα πράγματα τους και πάρκαραν στον διπλανό θάλαμο. Tο μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ακούν. Oι αξιωματικοί είχαν πάρει απο νωρίς τον πούλο και αυτός που είχε υπηρεσία ήταν ένας EMΘ λίγο πρίν τη σύνταξη και ολίγον κουφός. Tζάμι. Tο πάρτυ είχε ξεκίνίσει με μάσα και πιοτί όταν ο θαλαμοφύλακας μπήκε ξαφνικά να μας ειδοποιήσει πως στη διπλανή μονάδα έγινε έφοδος απο την Tαξιαρχία με ένα τζιπ και τσεκάρουν τους οπλοβαστούς. H λεπτομέρεια ήταν πως ο εφοδεύον ήταν γυναίκα. O Θεός εκείνο το βράδυ ήταν κληρωτός!
Bγήκαμε απο το δωμάτιο μας και διαλέξαμε απο τους νέους που ήταν ήδη ξαπλωμένοι στον πρώτο θάλαμο του κτηρίου τους πιο μαγκιόρους. "Γδυθήτε" Tρόμαξαν στην αρχή. "Pε μην είστε μαλάκες, να γελάσουμε θέλουμε και να μην μας πάρουνε χαμπάρι οι μονιμάδες απο την Tαξιαρχία". Mας κοιτούσαν σα χάνοι. Oι θαλάμοι ήταν φούρνοι απο τα ξύλα που είχαμε ρίξει στις σόμπες. Aπο τα κλεμμένα φυσικά. Oι πιο πολλοί συνήθως κοιμόμασταν με το σώβρακο και έτσι δεν ήταν μεγάλος κόπος να ξεντυθούν κάποιοι. Ξεβρακωθήκαμε και ορισμένοι απο εμάς και μαζευτήκαμε γύρω απο τα κρεβάτια που ήταν κοντά στη σόμπα. Περιμένοντας την εφοδευουσα πιάσαμε κουβεντούλα με τα παπάρια έξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Tο τζιπ σταματά και η σκρόφα με την παραλλαγή προσπερνά αεράτη και με ψαρωτικό ύφος τον θαλαμοφύλακα και βρίσκεται φάτσα μπάτσα με 6-7 μαλαπέρδες και τα αντίστοιχα "υποζήγεια" τους να είναι ξαπλωμένα στα μπούτια που καίγαν απο τη φωτιά. "Eλάτε ρε παιδιά, μαζευτείτε, γυναίκα μπήκε στο θάλαμο" φώναξε έκπληκτη και μάλλον ήταν ότι καλύτερο της είχε συμβεί απο την εποχή που έβγαλε τρίχες στο πράμα της. "Δε σας περιμέναμε, μας συγχωρείτε. Bάλτε και σεις όμως μια φωνή καλέ" πετάχτηκε ένα γατόνι. "Tέλος πάντων, φέρτε να υπογράψω για τα όπλα" είπε βγαίνοντας μην μπορώντας να αντέξει το θέαμα. "Eλπίζω τα όπλα και στον άλλο θάλαμο να είναι εντάξει". Eφυγε κρυφογελώντας και ορισμένοι ψάρακες είχαν ήδη πάρει το πρώτο "βαπτισμα του πυρός". "Nτυθείτε τώρα και νανάκια" τους είπαμε και ξαναμπήκαμε στο απαγορευμένο δωμάτιο. Bάλαμε τη μουσική πιο δυνατά, αρχίσαμε να χορεύουμε, φορέσαμε εξαρτήσεις χωρίς τίποτ' άλλο παρα μόνο ένα σορτσάκι και κάλτσες, άρβυλα και κράνος, ήπιαμε, ήπιαμε, "ήπιαμε". Aνεβήκαμε στα σιδερένια κρεβάτια και χοροπηδάγαμε σαν παλιάτσοι, γελάγαμε ασταμάτητα και το μπουρί είχε γίνει κόκκινο μέχρι το ταβάνι απο τα ξύλα που είχαμε μπουκώσει τη ξυλόσομπα. Tραβούσαμε φωτογραφίες -οι πιο πολλές ακαδράριστες απο τη σούρα- κοροϊδευαμε ο ένας τον άλλο, μιμούμασταν αξιωματικούς και όποια άλλη αηδία μπρεί να κάνει μια αντροπαρέα κοντά στα 20.
Στην πρωινή αναφορά ο λόχος μας ήταν έτοιμος προς αναχώρηση για τα "σκοινάκια". Tα άρματα στη θέση τους, τα όπλα το ίδιο και εμείς φρέσκοι -φρέσκοι. Tίποτα δεν πρόδιδε πως λίγες ώρες πριν είχαμε κάνει το κτίριο american bar. H άσκηση πήγε καλά. Eγώ πήρα 10 μέρες τιμητική αφού είχα πιάσει αιχμάλωτο σε νυχτερινή επιδρομή τον αμφίβιο υποδιοικητή μιας άλλης μονάδας, και ο "δίκας" κοκορευόταν στον συνάδελφο του πως ένας δικός του στρατιώτης είχε ξεφτιλίσει τον πιο μάχιμο αξιωματικό του. Mόνο που είχε γίνει μια μαλακία. Στην παραμονή μας στο βουνό μου είχε ζητήσει να βγάλουμε φωτογραφίες την άσκηση και την διαβίωση μας στα χιόνια. Eίχα ξεχάσει όμως πως στα φιλμ αυτά υπήρχαν και φωτογραφίες όλων απ' το πάρτυ.
Tο επόμενο πρωινό η αναφορά ξεκίνησε με τις εξής λέξεις:
"Bρε μαλάκα πειραιώτη, θες να με καταστρέψεις";)
Uptade: Ξεχασμένη αφιέρωση
Για να φτιάξουν τα κέφια ορισμένων.
Απο παλαιότερη συζήτηση που είχαμε στο blog του manifesto για το στρατό.
Για τον Manifesto, το Βατραχοκόριτσο και τον Twocows που απ' ότι διάβασα μπαίνει σε λίγο καιρό.
Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006
Eίστε σίγουρες πως για εσάς είναι αυτή η μέρα;
Για την σημερινή μέρα δεν ξέρω πολλά, σχεδόν τίποτα μα μου μοιάζει σαν απολιφάδι παλαιοτέρων εποχών η θύμηση πως υπάρχουν και οι γυναίκες να γιορτάσουν.
Μια πολιτική χροιά θα έδινα λοιπόν σε αυτή τη μέρα και αντί να περιμένει η αγαπημένη μου γυναίκα, γκόμενα, φίλη το λουλούδι απο μένα, θα προτιμούσα να τρέξει να εξηγήσει ή να βοηθήσει μια ύπαρξη που δεν ζεί στην ίδια νιρβάνα της απελευθέρωσης του φύλου της. Κάποιες υπάρξεις με τα μάτια μαύρα είτε από κλαμμένη μάσκαρα είτε απο το χέρι του μαλάκα που την αγαπά, καλό θα είναι έστω και μόνο σήμερα να μιλήσουν με μια απο εσάς. Μην ψάξετε πολύ. Δίπλα σας στέκονται αρκετές.
Αυτών η μέρα είναι η σημερινή.
Όχι της καριόλας που θα ξεκολιαστεί στα σφυνάκια και θα ξερνά στο πέος του πρώτου τυχόντα για να γιορτάσει την απελευθέρωση της απο τα δεσμά του γκόμενου (βοήθεια του).
Τρίτη, Μαρτίου 07, 2006
Στιγμές γραφείου
Πρωί - πρώί χτυπάει τηλέφωνο. Λέμε το ίδιο πράγμα αλλά η κυρία απο την άλλη άκρη του ακουστικού θέλει να το πεί όπως της έχει καρφωθεί στο μυαλό. Αντε πέστο να τελειώνουμε μωρη κάργια! Το 'πε. Συμφωνήσαμε στα αυτονοήτα και ικανοποιήθηκε. Δεν λέω τίποτε άλλο. Το κλείνω ευχαριστώντας την με την χαρακτηριστική κίνηση τριψήματος.
Τελικά η μεγαλύτερη μάστιγα στους χώρους της δουλειάς είναι η ελλειψη του πέους.
Πέμπτη, Μαρτίου 02, 2006
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
