Ψάξαμε και βρήκαμε το μπουκάλι...

Αννούλα, καλή επιτυχία πλέον!

Ζωής καμβάς

Ό,τι και αν κάνω το ασπρόμαυρο πάντα υπερτερεί.

Ο Γιώργος που με στιγμάτισε σε μια ζωή που δεν ζήσαμε.

Θωλά και αποσπασματικά έρχονται στο μυαλό μου σκηνές απο την παιδική μου ηλικία. Σχεδόν την νηπιακή. Μου ‘ρθε στο μυαλό μια απάντηση που έδινα μικρούλης σε ερώτηση που προφανώς δε μου έθετε κανείς, μα για κάποιον παράξενο λόγο εγώ ήθελα να πω που είναι ο πατέρας μου: "Είναι για συναυλίες στον Καναδά και τον έχουν απαγάγει οι γκάνγκστερς". Πως διάολο τότε μου ‘χε έρθει αυτό, μόνο η φαντασία ενός παιδιού μπορεί να το συλλάβει. Η μητέρα μου απ’ την άλλη είχε φροντίσει -ηθελημένα ή μη- να με εξοικιώσει με την ιδέα του θανάτου κοντινών προσώπων μου, πόσο μάλλον του πατέρα μου. Εγώ όμως είχα πλάσει το μύθο μέσα μου.

Μεγαλώνοντας έβλεπα τους γύρω μου να μου λενε το πόσο του μοιάζω, το πόσο ίδιες κινήσεις κάνω με εκείνον. "Ίδιοι είναι!" άκουγα να λένε στην μάνα μου, στην γιαγιά μου στους θείους μου. Έτσι θα ‘ναι σκεφτόμουν, για να το λένε. Δεν είχα ποτέ άλλωστε μνήμες απ’ αυτόν.

Στα 15 μου ξαναγύρισαμε με την μητέρα μου στο σπίτι μας μετά απο 12 χρόνια με τους γονείς της. Είχαμε συμφωνήσει πλέον να ξεκινήσουμε τη ζωή μας απο την αρχή μιας και εγώ είχα γίνει πλέον άνδρας που μπορούσα να συζητώ σοβαρά και να δουλεύω ταυτόχρονα με το σχολείο. Στο σπίτι μας, το οποίο είχε μείνει κλειστό για χρόνια οι ντουλάπες είχαν ακόμα τα ρούχα του, τα προσωπικά του αντικείμενα, τις κιθάρες και τους δίσκους του. Ενας άγνωστος κόσμος ανοιγόταν με το γυρισμα του κλειδιού μπαίνοντας. Ρώτουσα και μάθαινα σαν σφουγγάρι γι’ αυτόν. Ήμουν εντυπωσιασμένος με τα όργανα, τις φωτογραφίες και τα ρούχα του. Μα και με της μητέρας μου. Μια ζωή την θυμάμαι να φοράει μαύρα απο τα 21 της- και ξαφνικά η ντουλάπα της έχει εντυπωσιακά ρούχα (μιας άλλης εποχής βέβαια) μα άκρως ενδιαφέροντα. Τα ρούχα στις κρεμάστρες ήταν απο τις αρχές των 70s και πλέον έμπαινε η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα. Οι δίσκοι ντανιασμένοι δίπλα στα ρούχα κατά εκατοντάδες. Είχαν πλεον σκευρώσει. Πετάχτηκαν αφού δεν γινόταν να μπούνε στο πικ-απ πια. Κρίμα. Πόσα ακόμα θα μάθαινα για αυτόν μέσα απο τις μουσικές του.


















Στην "καινούρια" γειτονιά, όταν έβγαινα από το σπίτι ένιωθα τα βλέμματα των ανθρώπων να με γνωρίζουν, να με ξέρουν. Όχι όμως εγώ. Η αδελφή του πατέρα μου έμενε απέναντι. Με αυτήν κάναμε ατελείωτες συζητήσεις που πάντα τελείωναν με κλάμματα από μέρους της. "Είσαι για μένα αδελφός μου, όχι ανήψι μου". Ακόμα μου το λέει όταν πηγαίνω και την βλέπω και ας έχει κόρη 28 ετών. Μου είπε κάποια πράγματα για εκείνον, έψαξα φίλους του, ρώτησα. Ο ένας ο "καπετάνιος", ο πιο καλός παλιός του φίλος, ο οποίος είχε συμπεθεριάσει πια με το σόι μου, με πήρε κάποια εποχή με τον συνομήλικο γιό του και μας έλεγε ιστορίες για τα μουσικά πρωϊνά στον Πειραιά, για τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά που παίζαν μουσική με τα συγκροτήματα τους στα νησιά τα καλοκαίρια, το πως βγάζανε γκόμενες και άλλες ιστορίες που τα παιδιά λατρεύουν να ακούνε. Αργότερα κατάλαβα πως η φιλία του καπετάν Βαγγέλη με τον πατέρα μου ήταν παραπάνω απο αδελφική. Με πήρε απο το χέρι σε δύσκολη στροφή της ζωής μου και μ’ έσπρωξε μπροστά. "Άκου Τάσο αγόρι μου, ο φίλος μου όταν έφευγε πλέον, με φώναξε και μου πε να σε προσέχω. Είναι υποχρέωση μου αυτό". Έσπασε μα δεν μου έδωσε το δικαίωμα να τον κοιτάξω στα μάτια.

Την τέχνη του πατέρα μου δεν την έμαθα ποτέ. Με τις κιθάρες συστήθηκα μεγάλος πια και το ταλέντο μου ήταν άλλο. Δεν καταπιάστικα σχεδόν καθόλου αν εξαιρέσεις ένα δυο κομμάτια που γρατζουνούσα με ένα φίλο στο μπάσο. Αυτή η περιέργεια με τρώει ακόμα και μέχρι τώρα. Τί θα ήμουν ή πως θα ήμουν σήμερα αν είχαμε γνωριστεί με την μουσική πιο νωρίς; Προφανώς η μητέρα μου δεν θα άντεχε να με βλέπει να παίζω με τις χορδές. Γιαυτό και δεν με μύησε νωρίτερα στον κόσμο τους. Αυτό το συμπέρασμα έχω βγάλει και το ξεστομίζω πλέον, πρώτη φορά σήμερα.

Εχω πάψει να ρωτώ για εκείνον. Η τελευταία φορά που ρώτησα ήταν ένα βράδυ σε νυχτερινό μαγαζί που δούλευα. Αναγνώρισα τον νονό μου σε ένα τραπέζι μου. Ντυμένος απο πάνω μέχρι κάτω άσπρα ρούχα και τα μούσια του ίδιος απο τότε που η μάνα μου μικρό με έτρεχε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ. "Κύριε Καλογιάννη να συστηθώ. Mε λένε..... και είμαι γιος του......". "Ελα βρε παιδί μου, τι κάνεις, κλπ". Μέχρι που κατάλαβα πως αν του έλεγα πως γαμιέται εκείνη την ώρα την ίδια απάντηση θα μου έδινε. Απο την μαστούρα, απο την γεροντική άνια δεν ξέρω μα δεν με ένιαξε εκείνη τη στιγμή. Του απάντησα και ‘γώ "Kαλά εντάξει, και ‘γω χάρηκα που σε γνώρισα και τα λέμε . Άντε χέσε μας" Αμφιβάλω αν κατάλαβε Χριστό. Μετά απο λίγα χρόνια σε μια συζήτηση στην μπάρα του "party" ενός bar πίσω απο το Παναθηναϊκό στάδιο με την Τσανακλίδου δεν τόλμησα να ρωτήσω. Και ας ήξερα πως η Τάνια έκανε παρέα μαζί του και με την μητέρα μου. Είχα τελειώσει την αναζήτηση παρόλο που δεν βρήκα πολλές απαντήσεις στην περιέργεια μου.


Η καθημερινότητα, το ότι έφυγα πλέον απο το σπίτι εκείνο, κάτι που τις φωτογραφίες και τα όργανα τα έχω αποθηκευμένα πια, ξεχάστηκα. Μεγάλωσα. Είμαι πιο μεγάλος πια απο την ηλικία που έφυγε εκείνος τότε. Ελευθερώθηκα απο την σύγκριση που ‘καναν τα μάτια των άλλων. Ήταν 29 χρονών όταν έφυγε πριν απο 30 χρόνια.

Εκδοση 32 ετών

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που τον στιγματίζουν. Υπάρχουν άλλες που τον σοκάρουν. Άλλες τον θέτουν μπροστά σε ένα σταυροδρόμι αποφάσεων. Όλες αυτές άλλοτε πολύ, άλλοτε λιγότερο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Τις έχεις καρφωμένες στην μνήμη. Είναι οι τίτλοι στα κεφάλαια του βιβλίου της ζωής σου.

Περιμένω πως και πως το νέο τίτλο. Το τρέχον κεφάλαιο, στο δικό μου το βιβλίο δεν διαβάζεται.
Είναι κακογραμμένο και δεν τελειώνει.

O Mπενι...

... όπου θέλει μπαίνει.

Ρώτησε ο Vague Tourist...

Αν είχαν τα @ρχίδι@ διαφημιστές και διαφημιζόμενοι,
θα έλεγα εγώ για να το πάω λίγο πιο κάτω.

Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

- Γέρος.
- Χαίρω πολύ! Καμμιά πιο προτότυπη απάντηση;
- Είναι το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ.....


(και αυτό αν προλάβω).

Χρόνια πολλά...

... στις παλαβές αποδημητικές μαϊμούδες!

Του θειού μου!

Πάντα τέτοια! Να 'σαι καλά.

Η γρίπη των πουλερικών (ξανα)χτύπησε στο Φάληρο

Είστε άξιοι της μοίρας σας, κύριοι.
Προηγείστε με 0-1 και βρόμισε ο κόσμος κουτσουλιές.
Φαινόταν στα μάτια σας (με εξαίρεση τον Παπ) πως δεν πιστεύατε πως συμβαίνει να είστε μπροστά.























Αυτόν τον Εκι να τον χαίρεστε. Τι δηλώσεις πάλι έκανε ο υπερπανάθας!
Μετά λέτε πως διώξατε τους loosers!

Όσο για την ομάδα μου, περιμένω άλλα πράγματα. Λίγο περισσότερο μπάλα δηλαδή.

Νο comment

Λοιπόν, επειδή πολλά έχουν δει τα ματάκια μου και επειδή έρχομαι από ανάρρωση γρίπης, αρχίζω και φοβάμαι βλέποντας blogs να κλείνουν τα σχόλια τους. Μεταδίδεται τίποτις μέσω των σχολίων;

Θέλω όμως να επισημάνω πως η γρίππη των πουλερικών ΔΕΝ κολλάει απο σχόλια. Απο σχόλια κολλούν άλλα πράγματα. Η αρρώστια του διαλόγου, της κρίσης, της αμφισβήτησης.

Εκτός βέβαια, αν όποτε μιλάς, γράφεις, φέρεσαι, ανάβει το λαμπάκι στο κεφάλι σου.

Φωτεινέ παντογνώστη.


Υπάρχει προφυλακτικό για σχόλια;
Mην αρχίσουμε τις πίπες πάλι, πλάκα κάνω!

Διαβάζω, ακούω, σκέφτομαι...

Tα κοτόπουλα θα μας πεθάνουν. Προσοχή στις αλανιάρες κότες. Ψωνίζετε μόνο απο super market (τα δικά μας).

Το Ιράν ετοιμάζει πυρινικό οπλοστάσιο. Να το προλάβουμε πριν εκβιάσει την οικουμένη (όπως δηλαδή κάνουμε και εμείς). Λέμε και καμμιά μαλακία όπως: Γκουαντανάμο για ξεκάρφωμα Αγγέλα.

Σεισμός! Ξανά σεισμός!

Η οικονομία πάει κατα διαόλου. Πάρτε κανα δάνειο, τσάμπα είναι (να το πάρεις).

Τρομοκράτες στην Αθήνα! Έτοιμοι να χτυπήσουν ήταν, μα τους σταματήσαμε. Local CIA και Τσάρλς Πις (ένα κα το αυτό). Aντε ρε αδέλφια, αγοράστε κανένα όπλο απο τα κεντρικά!

Τον Αριέλ δεν τον θέλει ούτε ο Χάρος!


Αρχίζω και φοβάμαι (με το τελευταίο) πραγματικά!

Δημότης/ες

..Νίκου.


(σάλια)

Στιγμιότυπα απο τη δουλειά

- Είχα μια ξύστρα στο γραφείο μου.....
- Πάρε τη δικιά μου, έχω πολλές!
- Ευχαριστώ
- Πρόσεχε να μην τη χάσεις! Δεν έχω άλλη.
- Αφού μου είπες πως έχεις πολλές.
- Δυο έχω.
- ..........

Απο σήμερα, θα χρησιμοποιώ μόνο μαρκαδόρους.

Απαντήστε κύριοι.... (click here)

Μου μυρίζει πολύ γέλιο..... και κλάμα (άμα λάχει)!

Ο θείος επέστρεψε μαζί με τις μουσικές του (click here)

Α-π-ο-λ-α-υ-σ-τ-ι-κ-ό-ς!

:)

Ο φονιάς που έγινε πρωθυπουργός (δις)

Τον κάθε εγκληματία πολέμου τρέχουμε να τον βάλουμε μέσα για να τιμωρηθεί για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτόν εδώ τον αναλαμβάνει ο χάρος.

Τουλάχιστον τώρα πλέον, θα δώσει εξηγήσεις στα 3.500 θύμματα του καταυλισμού της Σάμπρα.



[*] Ariel Sharon

Τώρα μπορούμε να γιορτάσουμε καλύτερα. Καλές γιορτές λοιπόν.

Τι πονοκέφαλος και αυτός! Τί γλέντι! "Tσουπ το επιτόκιο"! Το κεφάλι μου πάει να σπάσει απο δαυτό το hung over. Πάει, τελειώσαν και οι γιορτές. Ευτυχώς για κάποιους. Τι καταλάβα, εκτός απο μια καταπληκτική βραδυα με φίλους στην αλλαγή του χρόνου; Οτι οι γιορτές είναι για να χαϊδεύεις το χρήμα. Όχι να το πιάνεις. Να το χαϊδεύεις, να το μυρίζεις, να το αισθάνεσαι. Σαν την πορδή που αφήνει ο βιαστικός που σε προσπερνά στο δρόμο. Αλλά τί σου είναι η εορταστική περίοδος! "Tσουπ το επιτόκιο"! Σίγουρα τελείωσε έτσι; Δεν έχω άλλα χρήματα. Δεν πιστεύω ο Santa Clauss να την κάνει γυριστή και να ξανάρθει; Τρέμω με τον αλήτη. Δεν μου αγόρασα τίποτα φέτος. Λες να έχει ποινικές κυρώσεις: Αυτό πάλι. Τα παιδάκια απο το Νταρφούρ, 11 μήνες δεν πεθαίναν τη διαφημίση μου μέσα; Αλλά ξέχασα, στις εορτές ο κόσμος είναι συναισθηματικά φορτισμένος και κυρίως οικονομικά φορτομένος (καλά λέμε και καμμιά ανακρίβεια). Μπορεί την επόμενη φορά στα εορταστικά προγράμματα να μην γλεντάμε τόσο; Ξεπατωθήκαμε στο χορό στο καθιστικό με τα προγράμματα στην TV. Μη γίνω ρεζίλι ρε. Τελειώσαν οι γιορτες, σιγουράκι έτσι; "Tσουπ το επιτόκιο"! Βαριέμαι να ξεστολίσω το δέντρο. Αμα το αφήσω για ντεκόρ δεν θεωρείται άποψη; Δεν έχετε ιδέα απο τέχνη ρε! Άμα πάω το Φλεβάρη (για μαλάκα ψάχνουν) θα πάρω εορτοδάνειο (Θα μου δώσουν, θα μου δώσουν) Τον τροχονόμο στα λεφτά κάνει ο κόσμος στις γιορτές. Αλήθεια θα πρέπει να ντρεπομαι που δεν πήγα στο "the Mall"; "Ήρθε το τέλος, ήρθε το τέλος!"

Καλές γιορτές κύριοι. Δεν έχει καμμιά διαφορά πλην του ότι τώρα δεν έχουμε να δώσουμε έναν επιπλέον μισθό. Πονάει και το κεφάλι μου.